ΙΣΤΟΡΙΕΣ CAMPING

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η απαίτηση (?) να γραφτώ στους ταξιδιάρηδες είχε εξαρχής εκδηλωθεί, αλλά καθυστερούσε λόγω της δικής μου ηθικής. Πώς είναι δυνατόν να συμμετέχω σε ένα φόρουμ που έχει να κάνει με ανθρώπους της υπαίθρου, καμπιγκνάκηδες, σκηνοχρήστες, τροχοσπιτοτραβώντες, αυτοκινουμενηστές και λοιπούς αξιόλογους απολαμβάνοντες με τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής τη φύση, όταν εγώ κατά πολύ απέχω από τέτοιους είδους μετακινήσεις και διαμονές; «Διάβασες κάτι τέτοιο στον τίτλο; Όχι! Αφού ταξιδεύεις, ανεξάρτητα του πώς κινείσαι και του πού περνάς τις διακοπές σου και απολαμβάνεις αυτό που κάνεις, είσαι ευπρόσδεκτος σε μας», είπε ο ξέρετε ποιος, πείθοντάς με τελικά να γίνω ένας από εσάς μαζί με εσάς. Αυτός ο ξέρετε ποιος, έμαθα ότι πρόσφατα ένας από εσάς, με έναν ευφυέστατο και πανέξυπνο συνειρμό, τον αποκάλεσε Πρόεδρο επειδή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι στου Μαξίμου! Τέλειο. Μάθετε λοιπόν εδώ ότι υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες σε αυτόν τον άνθρωπο, τον ξέρετε ποιόν, μόνο και μόνο επειδή απλά σου λέει το επίθετό του. Για παράδειγμα όταν, τότε, είχε γίνει ότι είχε γίνει στα Ίμια και δεν είχαμε πάρει είδηση εμείς οι υπόλοιποι γνωστοί, εκείνος ήρθε και χωρίς αναφερθεί σε τίποτα, είπε απλώς Max-Ίμι(α)-δης εξιστορώντας εύγλωττα ότι υπήρξε μεγάλο θανατικό στα Ίμια. Δεν είναι αξιοθαύμαστος; Γνωρίζοντάς τον όλο και καλύτερα και γνωρίζοντας καλύτερα τους ανθρώπους που συναναστρεφόταν έμαθα κάτι το απαράμιλλο γι’ αυτόν που από τότε τον κατέταξε στην καρδιά μου σαν έναν από τους καλύτερους φίλους μου αλλά και πνευματιστή με αισιόδοξη ματιά στα όποια γίγνεσθαι. Έμαθα λοιπόν ότι το μότο του είναι «Μη φοβάστε το τέλος. Απολαύστε τη ζωή όσο περισσότερο μπορείτε και όσο μπορείτε περισσότερο στη φύση. Μην μεγαλοποιείτε τον θάνατο». Μάξι-μη-Άδης. Αν μη τι άλλο, μεγαλόπνοα αποστομωτικό!

ΔΕΝ ΗΜΟΥΝΑ ΠΑΝΤΑ ΕΤΣΙ

Πολύ φιλοσοφημένος τίτλος ενότητας! Λες και όλοι μας είμαστε πάντα έτσι! Όταν πρωτογνώρισα, ξέρετε ποιόν, μου έκανε εντύπωση ο χαρακτήρας του, συναναστρεφόμενος όλο και περισσότερο μαζί του μου έκανε εντύπωση ο χαρακτήρας του και σήμερα μετά από 38 και κάτι χρόνια μου κάνει εντύπωση ο χαρακτήρας του. Δεν θα γράψω περισσότερο γι’ αυτόν, τον ξέρετε ποιόν, εκτός από 2 πράγματα. Το πρώτο είναι ένας από τους ελάχιστους που με κατέστρεψαν θετικά. Το δεύτερο είναι ότι του έχουμε υποσχεθεί – φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, συνάδελφοι κλπ – να του αγοράσουμε ότι αυτοκίνητο θέλει αν πει έστω τη λέξη «μαλάκας». Μπορείτε άφοβα να συμμετέχετε κι εσείς στην υπόσχεση. Δεν θα την πει. Νομίζω ότι δεν μπορεί να πει ούτε «βλάκας», αλλά αυτό ελέγχεται. Σε αυτό το σημείο προσοχή. Συνειδητά δεν θα γράψω τίποτα για τη μούσα που έχει δίπλα του ο ξέρετε ποιος. Θα ακολουθήσει ειδική ενότητα για εκείνη. «Τι σου αρέσει να κάνεις» με είχε ρωτήσει ο ξέρετε ποιος «να είμαι συνέχεια με το Λενιώ μου» του είχα απαντήσει. Στα 20 χρόνια μας το Λενιώ ήταν το μωρό, το τριζάτο, το υπέροχο, το μοναδικό, ο έρωτας, η απαγορευμένη θαλπωρή από τους γονείς, το διαρκές ‘πότε θα σε δω’ κλπ γαργαλιστικά. «Κάτι άλλο πιο γήινο;», «Να παίζω ποδόσφαιρο», «Έξοχα, είσαι γεμάτος ενδιαφέροντα! Διακοπές που πάτε;», «Δεν πάμε!», «Γεμάτος φιλοδοξία προοπτικές!» Όταν συναντιόμασταν με συνέπαιρνε και όταν έφευγα τα ξέχναγα θελημένα.Κάπως έτσι άρχισε το ψηστήρι . Ολημερίς την έψηνε (ο ξέρετε ποιος το Λενιώ) το βράδυ τα λουζόμουν (η Λενιώ μου τα γκρίνιαζε). Έλα μου όμως που το Λενιώ ήταν στο ίδιο γραφείο με εκείνον, τον ξέρετε ποιόν, και σαν πρωτοδιοριζόμενη τον έβλεπε σαν τεράστιο, παρεμπιπτόντως ακόμα έτσι τον βλέπει, και μετέφερε το λιβάνισμα και στις μεταξύ μας συναντήσεις. Δεν άντεξα! Ενέδωσα! Αγοράσαμε σκηνή, πασαλάκια, σφυράκι, στρώματα, υποστρώματα, μπιτόνι για νερό, πλαστική φούσκα με βρυσάκι να πλενόμαστε κλπ κλπ και ετοιμαστήκαμε να περάσουμε το τεστ ετοιμότητας! Μαζί με το Λενιώ και τον ξέρετε ποιόν, πήγαμε στο δάσος της πολυτεχνειούπολης της Αθήνας και μετά από την επίδειξη που μας έκανε ο… να μην λέμε ποιος αφού ξέρετε όλοι ποιος είναι, τη στήσαμε μόνοι μας. Περάσαμε την οντισιόν και να ‘μαστε στον σχεδιασμό για το πρώτο καλοκαίρι της ζωής μας (!), μόνοι μας (!!), για το παρθένο ελεύθερο (!!!) κάμπινγκ (!!!!) κάπου στη Χαλκιδική. Μα κανένας δεν είχε μυαλό να με σταματήσει… είχαν… αλλά με το που ονειρευόμουνα μόνος με το Λενιώ, σε αμμουδιά, με ήλιο και θάλασσα μόνοι αγουροξυπνημένοι να περιμένουμε την Ανατολή και αγνοώντας τα τσιμπήματα των κουνουπιών να αναπολούμε στη Δύση… ήμουν συγκινησιακά αλλόφρων.

ΤΟΡΩΝΗ

Τότε, το 1976, δεν είχαμε αυτοκίνητο δικό μας. Δανειστήκαμε το zastava 1100 από τον αδελφό της. Zastava έγραφε απέξω. Κινητήρας από Fiat Ritmo Abarth 1600, ρυθμιζόμενα αμορτισέρ bilstein, διπλό καρμπυρατέρ, ANSA εξάτμηση, Ceat λάστιχα 205, 2 τεράστιους κίτρινους προβολείς «καρφιά» πάνω στον προφυλακτήρα κλπ κλπ. Όταν ετοιμαζόμαστε για να φύγουμε, ο αδελφός της μου είπε «σίγουρα δεν κλέβεις την αδελφή μου να πάτε να ζήσετε αλλού;» βλέποντας το αυτοκίνητό του να ‘βουλιάζει’ από το βάρος των πραγμάτων που παίρναμε μαζί μας. 15 Ιουλίου 1976, νάμαστε στον δρόμο για την Εδέμ μας. Καταχεσμ.. από τη χαρά… άκυρο…. Κατενθουσιασμένοι από τη χαρά μας φτάσαμε και αντικρίσαμε από ψηλά την παραλία της Τορώνης στη Χαλκιδικής. Παράδεισος! Παράδεισος, σύμφωνοι, αλλά υπήρχε ένα κολλαστήρι που έπρεπε να υποστούμε για να απολαύσουμε το μεγαλείο. Κολλαστήρι είπα; Κόλαση ήταν! Έσμιξε ο ουρανός με τη γη. Θεομηνία! Κατακλυσμός με χαλάζι! Επειδή δεν δώσατε την πρέπουσα προσοχή στην ημερομηνία : 15 Ιουλίου 1976. Σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου μη βλέποντας τίποτα μπροστά ή πίσω ή οπουδήποτε γύρω μας. Μετά από καμιά ώρα περίπου, πάλι καλοκαίρι, πάλι 40ο C, πάλι ενθουσιασμός. Οδήγησα στην παραλία. Υπήρχαν άλλες 4 σκηνές και 2 τροχόσπιτα. Αργότερα που τους γνωρίσαμε ήταν Αυστριακοί, Ιταλοί και μια σκηνή ήταν Έλληνες, νέα παιδιά, λίγο μεγαλύτερα από εμάς, από τη Θεσσαλονίκη, Πόντιοι στην καταγωγή. Παντού βρεγμένα, δεν είχα κανένα πρόβλημα να αφήσω το αυτοκίνητο στην αμμουδιά και να βρω μέρος να στήσουμε τη σκηνή. Ποιος μας κράταγε. Βγάλαμε τα παπούτσια μας και πιασμένοι χέρι-χέρι τρέξαμε να δροσιστούμε και να απολαύσουμε την απόλυτη νηνεμία της θάλασσας. Μείναμε αρκετή ώρα χαζεύοντας το γαλαζοπράσινο του πέλαγου, μετά σταθήκαμε αντίκρυ ο ένας στον άλλο και ακουμπήσαμε τον έρωτά μας στα χείλη μας με φόντο τη θάλασσα. Γυρίσαμε προς το αυτοκίνητο και… παγώσαμε. Ο καυτός ήλιος στέγνωσε την άμμο και βύθισε το αυτοκίνητο μέχρι τη μέση των ζαντών. Τώρα; Τώρα που το σκέπτομαι έτσι αποσβολωμένος που ήμουνα αποκλείεται να κουνιόμουνα από τη θέση μου έγκαιρα και σίγουρα θα πάθαινα ηλίαση. Ξαφνικά, από παντού ξεπρόβαλαν άνθρωποι με τσιμεντόλιθους, ξύλα και πλάκες που έρχονταν καταπάνω μου. Ευτυχώς το μαγιό μου ήταν καφέ και δεν φάνηκε αμέσως τι το λέρωσε στο πίσω του μέρος. Χωρίς να μου πουν λέξη, έσκαψαν με τα χέρια τόσο όσο να χωράνε οι τσιμεντόλιθοι μέσα στην άμμο πίσω από τις μπροστινές ρόδες, σήκωσαν το αυτοκίνητο εναλλάξ και όσο μπορούσαν και από τις δύο πλευρές, έβαλαν τα ξύλα και τις πλάκες κάτω από τις ρόδες μου άνοιξαν την πόρτα και περίμεναν να ξεαποσβολωθώ και να κάνω ότι έπρεπε να κάνω. Μπήκα και γλυκά-γλυκά προς τα πίσω ξεθάφτηκα. Παρακολούθησα μέσα από το αυτοκίνητο το αντίστροφο λειτουργικό. Έφυγαν όλοι εκτός από ένα ζευγάρι που με περίμενε να βγω. «Γιάννης» είπε το αγόρι «Μαρία» είπε το κορίτσι. «Εσείς;» Συστηθήκαμε κι εμείς. Θα γίνονταν η παρέα μας για μια εβδομάδα και οι ψήστες μας σε ότι τρώγαμε και τους φέρναμε. Η Μαρία μας έφτιαξε πάνω σε πέτρες, με φωτιά από ξύλα, με εμφιαλωμένο νερό και κέτσαπ, γεμιστά μακαρόνια! Αργά το μεσημέρι της ίδιας μέρας με τον ήλιο να λιώνει τις σκηνές, ακούστηκαν κραυγές σε άγνωστη γλώσσα. Πετάχτηκα έξω από τη σκηνή και το ίδιο έκαναν και οι άλλοι ένοικοι της αμμουδιάς. Ένας οδηγός, είχε οδηγήσει το Polonez 1500 του σχεδόν στην ακροθαλασσιά. Θυμάστε το Polonez? Αν του έβαζες ερπύστριες γινόταν τανκ. Αν του τις έβγαζες, αυτοκίνητο. Βάρος το ίδιο. Είχε μπει με φόρα και το αμάξι δεν κόλλησε. Μόλις σταμάτησε βυθίστηκε μέχρι τις πετούγιες. Το σκηνικό ξεθαψίματος επαναλήφθηκε και με τη δική μου συμμετοχή. Τίποτα! Δεν γινόταν τίποτα! Το Polonez δεν κουνιόταν με τίποτα! Ο οδηγός Πολωνός, η μαμά Πολωνή και τα 3 παιδάκια τους Πολωνάκια, αμίλητα. Αλλά και να μιλάγανε ποιος θα τους καταλάβαινε… Επειδή ήμουν πιο κοντά και είχα και συρματόσχοινο δέσαμε και τραβήξαμε το αυτοκίνητο μετά από 2 προσπάθειες γιατί βούλιαζε και το zastava από την πίεση και το μαλακό της άμμου. Τα καταφέραμε! Δεν έφυγε όμως κανείς από τη θέση του όπως έκαναν στην περίπτωσή μου. Μείναμε όλοι εκεί ιδρωμένοι και λαχανιασμένοι από την προσπάθεια. Ο ιδιαίτερα περιχαρής και ευγνώμων Πολωνός εμφάνισε στα χέρια του σφηνάκια που τα μοίρασε σε όλους μας και η κυρία του Πολωνή μας τα γέμισε με ένα διάφανο πράγμα σαν νερό. Δεν πίνω αλλά έπρεπε να πιώ. Τσουγκρίσαμε τα σφηνάκια και ήπιαμε το διάφανο πράγμα άσπρο πάτο. Να δω τώρα πώς θα σας το περιγράψω. Έχετε φάει κάρβουνο αναμμένο; Έχετε πιεί λάβα την ώρα που εκρήγνυται το ηφαίστειο; Έχετε κάνει γαργάρα με καρβουνάκι από θυμιατό; Αν ‘ναι’ καμία σχέση. Αυτά θα ήταν δροσερά. Αν ‘όχι’ πάλι δροσερά θα σας φανούν μπροστά σε αυτό το διάφανο πράγμα. Καλά, εγώ σας είπα ότι δεν πίνω, οι άλλοι, όλοι οι άλλοι, γιατί έπεσαν όπως ήταν στη θάλασσα για να ξεκαυτούν και γέμισε καπνούς σβησίματος ο κόλπος; Ο Ξενοφών έγραψε ότι οι Μύριοι είδαν ‘θάλαττα-θάλαττα’, είπαν ‘θάλαττα-θάλαττα’, ήπιαν ‘θάλαττα-θάλαττα’ και έπαθαν ‘χαλάστρα-χαλάστρα’ στα στομάχια τους και ‘Δια μου-Δία μου’ για τις ζωές τους, αλλά εμένα, εμάς, τότε, δεν μας έπιασε τίποτα παρά τον ωκεανό που ήπιαμε. Το διάφανο υγρό πυρ αν δεν προοριζόταν για κηροζίνη μάλλον θα περιείχε και το αντίδοτο, το αντιβιοτικό ή κάτι παρεμφερές ιατρικής μελλοντικής εξέλιξης. Δεν έμαθα ποτέ τι ήταν. Ο Πολωνός, η Πολωνή και τα Πολωνάκια μιλούσαν μόνο Πολωνικά. Σαν υποσημείωση για τους συγκεκριμένους Πολωνούς σας λέω τούτο μόνο. Υπήρχε ένα πηγάδι που μέσα του είχε πέσει οτιδήποτε περνούσε από την περιοχή και κάποτε ζούσε. Το νερό προφανώς ήταν επιεικώς άθλιο και απλησίαστο από δυσοσμία και μικρόβια. Όλοι μας πηγαίναμε για νερό περίπου 5 χιλιόμετρα πιο μακριά στο κοντινό χωριό. Ο Πολωνός είχε μια μηχανή με πετρέλαιο, που έκανε θόρυβο σαν γεννήτρια. Στη μια της άκρη είχε ένα χωνί που του έβαζε το νερό του πηγαδιού (!) που, αφού περνούσε από μια σειρά σωληνώσεων κατέληγε σε ένα δοχείο που έβγαινε το νερό που είχε βάλει στο χωνί, χλωριωμένο και πεντακάθαρο. Η όλη συσκευή είχε μήκος όσο 2 μπαταρίες αυτοκινήτου δίπλα-δίπλα και ύψος 1,5 μπαταρία!
Έστησα τη σκηνή (!) στην αρχή της αμμουδιάς για να μην κολλήσω πάλι, έβαλα το zastava δίπλα να ακουμπάει στα πασαλάκια της σκηνής ώστε να χτυπήσω τα λάστιχα μέσα από τη σκηνή και να ενεργοποιηθεί ο συναγερμός αν μας συμβεί κάτι και …βδομάδα του μέλιτος, πριν τον μήνα του μέλιτος και τους μετέπειτα διαρκείς μήνες του μέλιτος. Μπάνιο, ψάρεμα, ονειροαποδράσεις σε ανατολή και δύση, μμμμμμμ! τις νύχτες με συνοδεία νυκτερινού μπάνιου στη συνέχεια. Ο ξέρετε ποιος, είχε δίκιο για το ελεύθερο κάμπινγκ και για το κάμπινγκ γενικότερα. «Δεν μου λες», μου είπε το Λενιώ μια μέρα «όταν ρίχνεις την πετονιά στη θάλασσα για να ψαρέψεις και σου τσιμπήσει το ψάρι, τη μαζεύεις εσύ ή μαζεύεται μόνη της;» Σκέφτηκα μήπως αυτό το υπέροχο πλάσμα που είχα δίπλα μου ήταν βλαμμένο. «Εγώ τη μαζεύω» της είπα για να μην της πάω κόντρα. «Λάθος κάνεις!» μου είπε και μου έφυγε κάθε αμφιβολία για το ‘βλαμμένο’. Επιβεβαιώθηκε. «Να, βλέπεις» συνέχισε «το ψάρι έρχεται μόνο του έξω! Δεν τραβάω την πετονιά! Εκείνη έρχεται σε μένα!» Πού να το πω και να μη με πάρουν με τις πέτρες… γιατί, ω! του θαύματος, είχε δίκιο! Ένα χταπόδι τεράστιο όσο η γροθιά ενός νεογέννητου μωρού, είχε πιαστεί στο αγκίστρι της και ερχόταν σιγά-σιγά προς το μέρος της μέσα από τη θάλασσα! Πανικοβλήθηκα μήπως της πιάσει το πόδι και της ρουφήξει το αίμα και με τα γάντια που είχα στο αυτοκίνητο σε περίπτωση αλλαγής ελαστικού, ελευθέρωσα το χταπόδι (?) από το αγκίστρι και το χτύπησα σε έναν τσιμεντόλιθο για να το ξεσαλιαρίσω όπως είχα ακούσει μέχρι που έσπασε ο τσιμεντόλιθος από το χτύπημα. Βεβαιώθηκα έτσι ότι το χταπόδι είχε μαλακώσει. Σκάσαμε από το φαγητό όταν ο Γιάννης ο Πόντιος το έψησε στη σχάρα (πάνω σε αλουμινόχαρτο για να μην περάσει μέσα από τη σκάρα) και η Μαρία είχε φτιάξει ένα καζάνι μακαρόνια. Το χταπόδι μας έπεσε βαρύ. Μια από κείνες τις μέρες ένας μανάβης με το Datsun του ήρθε φωνάζοντας «melon, water melon, tomatoes, come, come,come…». Τον πλησίασα «πόσο τα ‘χεις τα καρπούζια;» «Έλληνας είσαι ρε, Έλληνας;… Πάρε ότι θες τζάμπα, μια βδομάδα έχω να ακούσω ελληνικά!» και με χτύπησε στην πλάτη. Αν και νομίζω ότι από τότε έχω πρόβλημα στον αυχένα, ήταν μια εξόχως φιλική χειρονομία εθνικού ενθουσιασμού. Διάλεξα ένα καρπούζι. Μου έδωσε και ένα πεπόνι και μια γεμάτη χάρτινη σακούλα ντομάτες, όλα τζάμπα με αντίτιμό ένα ακόμα φιλικό χτύπημα στην πλάτη που ευτυχώς το απόφυγα έγκαιρα και του πρότεινα το χέρι μου για ευχαριστώ και στο επανιδείν. Συμπτωματικά,το άλλο πρωί, αξημέρωτα, όλοι όσοι φιλοξενούνταν στις σκηνές πετάχτηκαν έξω από τις αγριοφωνάρες μου. Δεν έφταιγα! Ψάρευα, είδα ένα κοπάδι δελφίνια μέσα στον κόλπο κοντά στην ακτή, φώναξα γλυκά «Λενιώ μου» μα δεν απάντησε, ξαναφώναξα «Λενιώ» μα και πάλι τίποτα γιατί απολάμβανε στον ύπνο της τα όσα είχαμε συνονειρευτεί στην ολονυκτία μας και ξαναπροσπάθησα «Λενιώώωώώ» και τότε γέμισε η παραλία κόσμο να δει τι έπαθα. Τους έδειξα τι έπαθα και έπαθαν.
Η εβδομάδα πέρασε. Καιρός να φύγουμε. Ο ξέρετε πια ποιος είχε πει πως, «η Τορώνη θα σας φανεί μαγική αλλά δεν έχει δέντρα για να κάθεστε στη σκιά τους και να απολαμβάνεται τη δροσιά, γι’ αυτό να πάτε οπωσδήποτε στο Πλατανίτσι, της Χαλκιδικής».
Η Τορώνη θα έμενε αξέχαστη, άσβεστη στη μνήμη και στις εμπειρίες!
Ωραία περάσαμε!
(θα ακολουθήσει το Πλατανίτσι)

Τελεια περιγραφη φιλε ψηστη ...
Συνεχισε ... κι'εμεις θα 'μασται κυριολεκτικα καρφωμενοι στις οθονες μας ...
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]
Μην σταματας ..

Φίλε κάτι μου λέει ότι ξέρεις πολλά .....για πες για πες ..... και να μας τα πεις όλα .

Και πολλά ξέρεις και ωραία τα λες, είμαι όλος ...μάτια!

Λογοτεχνικότατη η περιγραφή, .....εντυπωσιακώτερη η ανάλυση (....των πάντων), .....γαργαλιστικές οι αποκαλύψεις (....Μάξιμος ακούει ; ) !!!

Φίλε "Ψήστης", μας "άναψες κάρβουνα", συνέχισε ......

Λεγε Τσικνα.....λεγε....(ΓΡΑΦΕ...)

Aigagros έγραψε:Και πολλά ξέρεις και ωραία τα λες, είμαι όλος ...μάτια!

+1

Πολυ ωραια η περιγραφη σου....
μονο μια απορια....
ποιος ειναι αυτος ο ......περι ου ο λογος ; ; ;

Ωραιότατο ξεκίνημα τότε και τώρα...
Μ ε τι ψευδώνυμο γράφεις γενικά να βρούμε κανένα βιβλίο σου...

Πάρα πολύ ωραία η ιστορία σου. Ξαναζούμε παλιές ρομαντικές στιγμές (ξεχνώντας τις κακουχίες που τις αντέχαμε, τις ξεπαραδιές που ήταν φυσικό φαινόμενο, και άλλα τινά) και αναμένουμε τις συνέχειες που υποσχέθηκες.
C

Αμ, έτσι... Συνάδελφος μα είπα και εγώ... Έτσι εξηγείτε...

Ωραία τα χρόνια των πρωτοπόρων, ποιητικό ημερολόγιο,και πάλι καλώς ώρισες στην οικογένεια, χρειαζόμασταν έναν "ποιητή" καλό ταξίδι νάχουμε.

Νικόλας Μητσόπουλος έγραψε:Αμ, έτσι... Συνάδελφος μα είπα και εγώ... Έτσι εξηγείτε...

Masterless έγραψε:Εξομολογήσου Παλικάρι μας,
πέστα να ξελαφρώσεις...............

+1000

Εγω για να πειστω για τα οσα λεγονται για σενα εδω και τα προσοντα σου φιλε ψηστη ,,,μονο με ενα τροπο μπορει να γινει.
Γραψε μας μεσα σε 5 λεπτα (στα ελληνικα) το περιεχομενο του μνημονιου.
Και μην μου γραψεις αρλουμπες γιατι το εχω και μπορω να το αναρτησω.

Σχετικα σου δινω κατι ευκολο............αλλα σε περιμενω!!!!!!!!!!!!

ο χρονος ξεκιναει σε 1 λεπτο απο τωρα που το διαβαζεις , δηλαδη εχεις 6 min.