Άγιο Όρος 2019, ....στη σκιά του Άθωνα.

ΣΤ’ ΜΕΡΟΣ

Προβληματισμών και εικόνων συνέχεια.

Περπατώντας από την Μονή Αγ. Παύλου προς τον επόμενο προορισμό μας, ...την σκήτη Αγ. Άννας :
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Είδαμε προηγουμένως (πάντα με βάση τα καταγεγραμμένα ιστορικά στοιχεία), την στενή σχέση των αρχών και αξιών που πρεσβεύει η «Πίστη», με τα υψηλά νοήματα της αρχαιοελληνικής γραμματείας.

Ας προσπαθήσουμε τώρα να αναλύσουμε και να κατανοήσουμε αυτή την αδίκως λοιδορούμενη, υποτιμημένη και παρεξηγημένη έννοια, που ονομάζουμε «Πίστη».

- Είναι άραγε κάποιο ανθρώπινο συναίσθημα ;
- Είναι τάχα μια ανθρώπινη ψυχολογική κατάσταση ;
- Μήπως όμως αποτελεί μια ανθρώπινη αξία ;

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Ανατρέχοντας στο ετυμολογικό λεξικό της Ελληνικής γλώσσας, διαπιστώνουμε πως πρόκειται για ακόμη μια αρχαία ελληνική λέξη, παράγωγο του ρήματος «πείθω» (= κάνω κάποιον να αλλάξει γνώμη με επιχειρήματα, τον παροτρύνω αποτελεσματικά να προβεί σε μια ενέργεια ή σκέψη, που αρχικά τον έβρισκε αντίθετο ή αδιάφορο).
 
Διαβάζουμε επίσης πως η λέξη, σύμφωνα με την ετυμολογία και την αρχαία χρήση της, …δεν δήλωνε την ευπιστία, την τυφλή προσήλωση, …αλλά το αίσθημα της βεβαιότητας που αποκτούσε κάποιος έχοντας πεισθεί από τις αποδείξεις, …για το λόγο αυτό η λέξη συχνά ελάμβανε και τη σημασία της εγγύησης, της βεβαιότητας, της πεποίθησης, της εμπιστοσύνης.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Αν τώρα επιχειρήσετε να ρωτήσετε το διπλανό σας, τον φίλο σας, τι είναι πίστη, είναι σχεδόν βέβαιο πως οι περισσότεροι θα προσπαθήσουν να απαντήσουν στο νόημα της λέξης αυτής αποκλειστικά μέσα από τη στενή θρησκευτική της διάσταση.
 
Και ίσως εδώ να βρίσκεται  το πρώτο και μεγαλύτερο λάθος ερμηνείας της.

Γιατί αυτή η αυστηρά θρησκευτική προσέγγιση της, σε συνδυασμό με την ελλιπή κατανόηση ή και παραπληροφόρηση επί των νοημάτων των Γραφών και την αναμφισβήτητη επιρροή της «ξύλινης» γλώσσας κάποιων ιεραρχών στον ψυχισμό του ανθρώπου, ….οδηγεί στην αλλοίωση ή εν πολλοίς στην ολοκληρωτική διαστρέβλωση του εννοιολογικού της περιεχομένου.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Η αλήθεια όμως είναι πως ψάχνοντας, λίγο παραπάνω, ανακαλύπτουμε πως η έννοια της «Πίστης» είναι πολύ διευρυμένη, όπου πέραν όλων των άλλων έχει απασχολήσει σημαντικά και την σύγχρονη επιστήμη της ψυχολογίας.
Για ακόμη μια φορά λοιπόν, βλέπουμε πως το έωλο επιχείρημα πως : «θρησκεία και επιστήμη δεν συμβαδίζουν», ....μάλλον καταρρίπτεται.
 
Σύμφωνα με την ψυχολογία λοιπόν η πίστη εξαρτάται από τα βιώματα και τη ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης μας.
 
Αποτελεί τρόπον τινά μια ανθρώπινη δεξιότητα που χτίζεται κατά την διάρκεια της ηλικιακής ανάπτυξης, ακολουθώντας όμως τα στάδια της ψυχολογικής εξέλιξης του ανθρώπου, ...ενθαρρύνει την αυτοεκτίμηση, ...καλλιεργεί κίνητρα ωθώντας το άτομο να αγωνιστεί προκειμένου να κατακτήσει τον στόχο του και ...είναι θεμελιώδους σημασίας στη δημιουργία σχέσεων αλληλεπίδρασης (= οι κάθε μορφής σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας).

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Ο πολυταξιδεμένος (= συνάδελφος «ταξιδιάρης» βλέπετε και αυτός  ), ψυχολόγος και θεμελιωτής της αναλυτικής ψυχολογίας Καρλ Γκούσταβ Γιούνγκ, στο ομώνυμο βιβλίο του γράφει : «...η πίστη είναι σαν την σκιά μας (σ.σ. = μας ακολουθεί), όπου βλέποντας την στο «Φώς» (σ.σ. = τη γνώση), την ανακαλύπτουμε, αρκεί να κοιτάξουμε προς το μέρος που αυτή προβάλλεται...».

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Επισημαίνει όμως παράλληλα πως : «…η άκριτη και αλόγιστη πίστη, στις ακραίες εκφράσεις της, μπορεί να πάρει τη μορφή της εμπάθειας, του εγωκεντρισμού , της απολυταρχίας και να σταθεί εμπόδιο στην κατανόηση και ερμηνεία των μηνυμάτων των γύρω μας, με αποτέλεσμα τη χαμηλή ανοχή στις πεποιθήσεις των συνανθρώπων μας, τη μη αποδοχή των πεποιθήσεων του άλλου και στη γενικότερη μη αποδοχή της ατομικότητας και διαφορετικότητάς του ατόμου…[…]
Όταν η πίστη είναι κοντόφθαλμη και διακατέχεται από ατομικό συμφέρον εμποδίζει τη μαγική λειτουργία της απεριόριστης δύναμης, της κινητοποίησης σε διάφορους τομείς…».

Είναι αυτό που είπαμε, μεταξύ άλλων, στο προηγούμενο μέρος πως : «....η πίστη προϋποθέτει ενσυναίσθηση της αγάπης, περιορισμό του εγωκεντρισμού και της ιδιοτέλειας, υπευθυνότητα....».

Φθάνοντας στη "Νέα Σκήτη" (....το μέσον περίπου αυτής της όμορφης διαδρομής) :
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Σε κάποιο άλλο σημείο του έργου του, ο Γιούνγκ γράφει : «...ο άνθρωπος στο πρώτο μισό της ζωής υπηρετεί τη φύση (δηλαδή κάνει παιδιά, παντρεύεται, προσπαθεί να εξασφαλίσει τα προς το ζην), αλλά στο δεύτερο μισό της ζωής του καλό θα ήταν να υπηρετήσει την εξερεύνηση του εσωτερικού του κόσμου. [...]
Οπωσδήποτε οι αλλαγές καθώς μεγαλώνει κάποιος και παγιώνεται η προσωπικότητά του, γίνονται δύσκολα, αλλά ζωή χωρίς αλλαγές δεν είναι ζωή...».

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Οι σύγχρονες απεικονιστικές και μοριακές τεχνικές, έχουν επιτρέψει στο κλάδο της Νευροεπιστήμης, να αποδείξει ότι υπάρχει έμφυτη προδιάθεση στην πίστη. 
Η τάση αυτή είναι μάλιστα διάχυτη στον ανθρώπινο εγκέφαλο και ξεκινάει από νευρωνικά κυκλώματα που έχουν αναπτυχθεί για να επιτελέσουν υψηλότερες νοητικές λειτουργίες.

Αλήθεια δεν είναι εντυπωσιακά, όλα αυτά ;

Τα τελευταία 2 Km, ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι, αφού είναι μια συνεχής και επίπονη "ανηφόρα", ....όπως καλή ώρα τα "νοήματα" που αναλύουμε  :
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Από όλα λοιπόν τα παραπάνω συνάγουμε πως η «Πίστη» ....ΔΕΝ είναι αφέλεια, ....ΔΕΝ είναι ουτοπία, ....αλλά απαιτεί ενδελεχή έρευνα & μελέτη, ....αναφέρεται στην καλλιέργεια της ποιότητας του εσωτερικού μας κόσμου και ....μας εισάγει σε μια άλλη τάξη πραγμάτων, ....πέρα από το νοητό.
 
Και ίσως σε αυτή ακριβώς τη διάσταση της, να βρίσκεται το δύσκολο να τη κατανοήσουμε και να την αποδεχθούμε.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Μπορεί βλέπετε  η έννοια της «Πίστης» να φαντάζει ουτοπική και απίθανη στα μάτια των πολλών, ....γιατί κανείς δεν μας έχει διδάξει τι υπάρχει πέρα από το αισθητό, πέρα από το αντιληπτό, πέρα από το δεδομένο.
 
Αυτό όμως είναι το ζητούμενο και η ουσία της Πίστης, σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική γραμματεία και τις Γραφές : «....έστι δε πίστις, ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων....».

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Στο σημείο αυτό και υπό το πρίσμα της «Πίστης» ας προσπαθήσουμε, ....για πολύ λίγο, ....να «ψηλαφήσουμε», ένα καθόλου ευχάριστο αλλά παράλληλα και το σιγουρότερο γεγονός της ανθρώπινης ζωής.

Ανατρέχοντας και πάλι, πίσω στην ιστορική, εξελικτική πορεία του ανθρώπου, διαπιστώνουμε πως η συγκλονιστικότερη υπαρξιακή αγωνία του υπήρξε και υπάρχει, αυτή του θανάτου.
Για το λόγο αυτό αυτοαποκαλούμαστε «θνητοί», γιατί η μόνη βεβαιότητα που έχουμε είναι η βεβαιότητα του θανάτου.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Όσο και να αντιλαμβανόμαστε το αναπόφευκτο του θανάτου, όσο και να γνωρίζουμε πως η ζωή θα συνεχιστεί και μετά από εμάς, ωστόσο η εγγενής αποδοχή του συγκεκριμένου γεγονότος αποτελεί τη βαθύτερη πηγή της ανθρώπινης μελαγχολίας.

Το σύνηθες & ανθρώπινο όμως είναι να απομονώνουμε υποσυνείδητα αυτή τη σκέψη, ...η οποία όμως πηγαία και αυθόρμητα εμφανίζεται  όταν τύχει και χάσουμε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, ...όταν βρεθούμε πολύ κοντά στην τελευταία έξοδο, είτε εξαιτίας των γηρατειών, είτε συχνά εξαιτίας μιας αθεράπευτης αρρώστιας ή ενός αναπάντεχου γεγονότος.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Γιατί όμως, εφόσον μας δόθηκε η «ζωή», να υπάρχει ο «θάνατος» ;
 
Ποια είναι αυτή η δύναμη που ενώ μας έδωσε κάτι που θεωρούμε μοναδικό και εξαιρετικό, πολλές φορές πριν καν να το χορτάσουμε μας το στερεί ;
 
Είναι άραγε αυτή η βεβαιότητα του θανάτου και η αβεβαιότητα για την υποτιθέμενη «συνέχεια» μας, που κινούν συχνά με δύναμη τη φαντασία μας και ενεργοποιούν το στοχασμό και τη φιλοσοφία, εφόσον η ζωή και ο θάνατος είναι εξίσου μυστηριώδεις ;

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Για να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα, θα πρέπει αρχικά να ορίσουμε τι είναι θνητό και τι αθάνατο.
 
Και πάλι σαν πηγή για την προσέγγιση μας σε αυτό το ερώτημα, την παίρνουμε από τον Πλάτωνα, στο διάλογο του «Τιμαίος» :
«...τι το ον αεί, γένεσιν δε ουκ έχον ;
και τι το γιγνόμενον μεν αεί, ον δε ουδέποτε ;
το μεν δη νοήσει μετά λόγου περιληπτόν, αεὶ κατά ταύτα ον, το δ᾽ αυ δόξῃ μετ᾽ αισθήσεως αλόγου δοξαστόν, γιγνόμενον και απολλύμενον, όντως δε ουδέποτε ον...»,

όπου σε μετάφραση σημαίνει :
«...ποια είναι η οντότητα που πάντα υπάρχει αλλά ποτέ δεν γεννήθηκε ;
και ποια θα μπορούσε να είναι εκείνη που πάντα γεννιέται, αλλά ποτέ δεν υπάρχει ;
το πρώτο είναι κατανοητό από τη σκέψη χρησιμοποιώντας τη λειτουργία της νόησης, όπως είναι η γνώση, η οποία παραμένει αιώνια χωρίς αλλαγές, το δεύτερο γίνεται κατανοητό από τις αισθήσεις που δεν είναι λειτουργία της νόησης, επειδή έχει γέννηση και θάνατο, ενώ στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπάρχει...».

Ο καιρός δεν ήταν με το μέρος μας :
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Ας προσπαθήσουμε τώρα να αναλύσουμε τα νοήματα αυτής της βαθυστόχαστης διατύπωσης.

Ξεκινάμε από τη πρώτη διατύπωση του «Τιμαίου», ....πως καταστάσεις που προσεγγίζονται με τη νόηση και δεν μεταβάλλονται με το χρόνο, όπως παραδείγματος χάριν είναι η επιστημονική αλήθεια, οι φιλοσοφικές ιδέες, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, δεν έχουν ούτε γέννηση ούτε θάνατο και άρα μπορούν να είναι για πάντα υπαρκτές.

Συνεπώς ότι μπορεί να γίνει αντιληπτό μέσα από την νόηση (= το πνεύμα), με γραπτά κείμενα, από παραδόσεις και άλλα μέσα καταγραφής, χωρίς όμως να έχει άμεση εξάρτηση από το χρόνο θεωρείται αθάνατο.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Και περνάμε στη δεύτερη διατύπωση, πως όποια οντότητα έχει γέννηση έχει και θάνατο.
Ο θάνατος συνεπώς είναι συνέπεια της γέννησης και επομένως δεν μπορεί να υπάρξει θάνατος αν δεν υπάρχει γέννηση.
 
Το διάστημα από την γέννηση μέχρι το θάνατο, το ονομάζουμε «ύπαρξη». Για να υπάρξουμε όμως απαιτείται κάποιος χώρος και ένας συγκεκριμένος χρόνος (σ.σ.= η έννοια του χωροχρόνου).
 
Δηλαδή με τον όρο «ύπαρξη» εννοείται η αισθητή κατάσταση του σώματος μας στο χώρο, κάτι όμως που λαμβάνει χώρα σε στιγμιαίο χρόνο (με την έννοια του χρόνου ως η 4^η διάσταση του σύμπαντος), γιατί σε κάθε χρονική στιγμή δεν είναι το ίδιο, επειδή μεταβάλλεται (= γερνά).

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Το σύνολο των μεταβολών αυτών το ονομάζουμε παρελθόν και μπορεί μεν οι μεταβολές να υπήρξαν στιγμιαία, αλλά στη συνέχεια μόνο αν έχουν καταχωρηθεί στη μνήμη (= νόηση), μπορούν να έλθουν στη θύμηση μας σαν αναμνήσεις, δηλαδή καταστάσεις «μη υπαρκτές» πλέον.
 
Ότι υφίσταται φθορά το ονομάζουμε «ύλη» και οδηγεί στην «μη ύπαρξη», στον θάνατο.
 
Στη διάσταση του χωροχρόνου λοιπόν, το μέλλον είναι αβέβαιο και το παρελθόν μια ανάμνηση, με μόνη αισθητή πραγματικότητα το παρόν, που έχει στιγμιαία χρονική διάρκεια.

Φθάνοντας στον προορισμό μας, ...την σκήτη Αγ. Άννας :
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Ζητώ και πάλι την επιείκεια και την κατανόηση σας , που σας ζάλισα και ίσως να σας κούρασα, ...με αυτού του είδους τα φιλοσοφικά ερωτήματα, ...που σίγουρα ξεφεύγουν από τη θεματολογία του forum και ...όπου προσπαθώντας να απαντήσει κανείς ....φθάνει στο χείλος της αβύσσου.
 
Αλλά «...από τη στιγμή αυτή αρχίζει η ποίηση...», όπως γράφει ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του : «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», απαντώντας στα ερωτήματα του ενστικτώδη και αθώου φίλου του Ζορμπά, ο οποίος αναρωτιέται κοιτώντας προς τ’ αστέρια και τον ουρανό, με το στόμα ανοικτό και γεμάτος θαυμασμό για όσα έβλεπε :
«...Τι να γίνεται εκεί πάνω ; ...Ξέρεις να μου πεις, αφεντικό ; ...ξέρεις να μου πεις τι πάει να πουν όλα αυτά ;
Ποιος τα ‘καμε ;
Γιατί τα ’καμε ;
Και πάνω απ' όλα, ετούτο γιατί να πεθαίνουμε ;...»

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Τελικά η σωστή απάντηση ίσως είναι κοντά σε αυτή που έδωσε ο Καραγκιόζης ως πλοίαρχος, στη «Χώρα των Κατεργαραίων», όταν τον ρώτησε ο Χατζηαβάτης αν ξέρει από θάλασσα, όπου απαντά : 
«...Δεν ξέρω από θάλασσα. Μα σε ότι πάω να κάνω, πάντα θάλασσα τα κάνω...».
 
Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα και το γνωστό μας αίνιγμα, από τη λαϊκή σοφία :
«Εσύ που είσαι έξυπνος κι ο νου σου κατεβάζει, χίλια καντάρια σίδερο πόσες βελόνες βγάνει ;»
Όπου και η αποστομωτική απάντηση, ...είναι επίσης αινιγματική :
« Όσες κλωστές και βελονιές θέλει ένα φουστάνι, χίλια καντάρια σίδερο τόσες βελόνες βγάνει».

Αυτές οι τελευταίες λαϊκές αναλύσεις, ίσως είναι η πλησιέστερη απάντηση στην έκφραση του Τίμαιου, «...γιγνόμενον και απολλύμενον, όντως δε ουδέποτε ον...» (= έχει γέννηση και θάνατο, ενώ στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπάρχει).

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Από αυτά τα υπερβατικά και ίσως αναπάντητα ερωτήματα , που αφορούν στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου, ...όπως και στο δέος που γεμίζουν την φθαρτή ανθρώπινη φύση, ...καταπιάστηκαν οι διάφορες θρησκείες, αλλά και η αθεϊα, ...δίνοντας η καθεμία τις δικές της απαντήσεις, τις δικές της εξηγήσεις, ...όπου άλλοτε ομιλούν για μετενσάρκωση, ...άλλοτε για μετενψύχωση, ...άλλοτε για εκκοσμίκευση, ...άλλοτε για τις όμορφες «ουρί» του παραδείσου και ...άλλοτε για ανάσταση.
Διαλέγετε και παίρνετε.
 
Θα κλείσουμε αυτή την «υπερβατική» ανάλυση μας, ενθυμούμενοι μια σοφή ρήση του υπέροχου Νίκου Καζαντζάκη  : «...αλάτι ο θάνατος και τη ζωή πολύ τη νοστιμίζει...».
 
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Συνεχίζεται ….

Γεωργιε.... 
δεν έχω... λόγια.... για τον τρόπο που ξεσηκώνεις... εμάς τους.... τεμπέληδες του νου... Τη σκητη της Αγ. Άννας την σκεφτόμουν 2,3 σπιτάκια, αλλά είναι ολόκληρο χωριό...
Βιάσου.... 

Αγαπητέ Βασίλειε, ....χαίρομαι που "συμπάσχεις" !!!

Όπως ακριβώς τα τροχόσπιτά μας χρειάζονται την συντηρησή τους, για να είναι λειτουργικά και ετοιμοπόλεμα ....έτσι και η "ψυχή" μας, θέλει που και που κάποια ερεθίσματα (...τσίγκλισμα  ), ....για να παραμένει "ζωντανή", "ανήσυχη" και να μας προστατεύει από την ομογενοποίηση.  

Η πίστη προϋποθέτει την αμφιβολία & την έρευνα, ....αλλιώς δεν θα ήταν πίστη αλλά γνώση.





Υ.Γ. : την σκήτη Αγ. Άννας θα την γνωρίσουμε καλύτερα στην συνέχεια 

Προσπαθώ να σκεφτώ αν δεν πεθαίναμε τι θα γινόμασταν...
Καλώς συνεχίζεται!

Θα είχαμε ρημάξει τ' ασφαλιστικά ταμεία....


[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Σταθουλη..... δε με... αρέσεις.... 

Τι να σου κάνω, όλο το θανατικό έπιασε ο αρχηγός.
Ξεπεράστε ένα πράμμα, τον θάνατο. Κάπου εκεί είναι και μας περιμένει.
Το θέμα είναι τι κέφια θα 'χει, θα μας πάρει με το καλό και ήσυχα η θα μαλιοτραβηχτούμε και υποφέρουμε.
Εγώ τον πόνο φοβάμαι όχι τον θάνατο.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Ξεπεράστε ένα πράμμα, τον θάνατο. Κάπου εκεί είναι και μας περιμένει.
’Αμα φοβάσαι να πεθάνεις… θα ζεις με τον φόβο για όλη σου τη ζωή...
γιατί ξέρεις ότι κάποια μέρα πρέπει να φύγεις, οποιαδήποτε μέρα.
Αν ο θάνατος είναι ο πραγματικός σου φόβος, τότε τι σε νοιάζει ο τρόπος που θα πεθάνεις; (Paths of Glory)
Το θέμα είναι τι κέφια θα 'χει, θα μας πάρει με το καλό και ήσυχα η θα μαλιοτραβηχτούμε και υποφέρουμε.
Εγώ τον πόνο φοβάμαι όχι τον θάνατο.

... και τα ταξίδια η καλύτερη επένδυση αναμνήσεων!

Ο Χαλιλ Γκιμπράν έγραψε ότι η χαρά και η λύπη είναι το ίδιο νόμισμα με δύο όψεις. Ότι σε κάνει να χαίρεσαι, το ίδιο όταν το χάσεις σε κάνει να λυπάσαι. Το πρόβλημα λοιπόν είναι η απώλεια. Πιο πολύ με φοβίζει η απώλεια των δικών μου ανθρώπων παρά ο δικός μου θάνατος. Και όπως μου έλεγε ένας παππούς παλιά, για να μην επιστρέφει κανείς πίσω στην ζωή μάλλον θα περνάνε καλά.

Καλημέρα και απο εμένα....και επειδη μιλάμε και για θανατο...προσφατα στην Ιερα Μονη Κωνσταμωνιτου υπάρχει η εξης επιγραφή....ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ,ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ...

Το οδοιπορικό είναι καταπληκτικό, λόγω του "ακατέργαστου" φυσικού τοπίου και της ηρεμίας που διαφαίνεται παντού, λόγω της απουσίας του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Καλή συνέχεια...

Πριν... 1987 χρονια...3 σταυροί ήταν στημένοι πάνω σ'ενα λόφο... 3 καταδίκασμενοι σε θάνατο...
Ο μεσαίος ισχυρίζονταν ότι ήταν ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΎ... 
Ο ένας στο πλάι ΤΟΝ κοροϊδεύει... 
"Αν είσαι γιος του Θεού κατέβα από τον σταυρό.... κατέβασε και εμάς... "
Ο άλλο στην άλλη πλευρά του λέει... 
"Εμείς δικαίως είμαστε καρφωμένοι...απο όπου και να μας πιάσει κάνεις θα... λερωθει..."
Και συνεχίζει στον μεσαίο... 
"ΚΎΡΙΕ ΙΗΣΟΎ ΧΡΙΣΤΈ... θυμήσου με όταν πας στη βασιλεία ΣΟΥ... "
Ο μεσαίος... είπε όλες κι όλες 7 κουβέντες.... 
Μία από αυτές ήταν.... 
" ΑΛΉΘΕΙΑ... ΑΛΉΘΕΙΑ ΣΟΥ ΛΈΩ.... ΣΉΜΕΡΑ ΘΑ ΕΊΣΑΙ ΜΑΖΊ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΡΆΔΕΙΣΟ...."
Και μετά.... πέθαναν και οι τρεις... 
Και μετά από καμιά 60αρια χρόνια ένας... περίεργος... Ο Παύλος ο Απόστολος....εγραψε...
" Οποίος... (άνθρωπος) ομολογήσει με το στόμα του ΤΟΝ ΙΗΣΟΎ ΧΡΙΣΤΌ ΚΎΡΙΟ... και πιστέψει με την καρδιά του ότι Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ανέστησε από τους.... νεκρούς θα.... σωθεί..."
Αυτά τα γεγονότα είναι γραμμένα στο πιο πολύτιμο και αποδεκτό βιβλίο στον κόσμο ανά τους 2 και κατι αιώνες... Η ΚΑΙΝΗ (καινούργια) ΔΙΑΘΗΚΗ
Αυτό κι αν χρήζει έρευνας και ενδεχομενως...πιστη...

20 και κάτι αιώνες....

Athanatos έγραψε:
... στην Ιερα Μονη Κωνσταμωνιτου υπάρχει η εξης επιγραφή....ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ,ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ...

Κώστα, ....πολύ σοφά  αλλά και δυσκολονόητα  λόγια, ....που ίσως και να άπτονται παροιμίας,  ....μιας και περιέχουν 4 φορές τη λέξη «πεθάνεις» σε μια και μόνο πρόταση.
 
Για να κατανοηθούν σίγουρα προϋποθέτουν ....λίγο παραπάνω σκέψη, ....λίγο παραπάνω έρευνα, ....όπως πολύ σωστά επισημαίνει και ο Βασίλης (vzol48), στην τοποθέτηση του.
 
Σίγουρα η παραπάνω ρήση του Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ, ...στην πρώτη της απόστροφο («αν πεθάνεις πριν πεθάνεις...»), ...δεν μπορεί να εννοεί τον σωματικό θάνατο του ανθρώπου.
 
Τι να εννοεί άραγε ;
 
Μήπως εννοεί τον πνευματικό θάνατο του ανθρώπου, όσο ζει ; 
όπως γράφει ο Απ. Παύλος, στην προς Γαλάτες επιστολή του : «...ο δε σπείρων εις το πνεύμα εκ του πνεύματος, θερίσει ζωήν αιώνιον...».
 
Μήπως εννοεί τον θάνατο μέσα μας, της κακίας, του μίσους, της ιδιοτέλειας ; 
όπως γράφει ο Απ. Παύλος στην προς Κολοσσαείς επιστολή του : «...νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν·...[...]... ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν...».
 
Μήπως πάλι εννοεί την ενσυναίσθηση της ταπεινοφροσύνης, ίσως και την μεταμέλεια ; 
όπως στην πρώτη ευχή της Πεντηκοστής  : «...πριν ημάς εις την γην αποστρέψαι, αξίωσον προς σε επιστρέψαι...» ;
 
Ίσως πάλι να εννοεί το λόγο του Χριστού : «...Ο πιστεύων εις Εμέ, καν αποθάνη ζήσεται...».

vzol48 έγραψε:
...Αυτά τα γεγονότα είναι γραμμένα στο πιο πολύτιμο και αποδεκτό βιβλίο στον κόσμο ανά τους 2 και κατι αιώνες... Η ΚΑΙΝΗ (καινούργια) ΔΙΑΘΗΚΗ
Αυτό κι αν χρήζει έρευνας και ενδεχομενως...πιστη... [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

Θα κλείσω, ….υπερθεματίζοντας την τοποθέτηση του αγαπητού Βασίλη, ...θυμίζοντας σας, τα λόγια του μεγάλου Ιεράρχη και ερμηνευτή της Αγίας Γραφής, του Αγίου Ιωάννη Χρυσόστομου, ο οποίος χαρακτηρίζει την ανάγνωση της Αγίας Γραφής ως ...«πνευματικόν λειμώνα» και ...«παράδεισον τρυφής», πολύ ανώτερο από τον παράδεισο της Εδέμ, γιατί όπως λέγει  «...το νέο παράδεισο ο Θεός δεν τον φύτεψε στη γη, αλλά στις ψυχές αυτών που πιστεύουν...».

Σε αυτή την έρευνα ασφαλώς, ...για να οδηγήσει τελικά στην πολυπόθητη "Πίστη" , ...τίθεται ως αναγκαία και ικανή συνθήκη, μια άλλη Ευαγγελική προτροπή, από τις "Πράξεις των Αποστόλων" :
«...άραγε γιγνώσκεις α αναγιγνώσκεις...».


Υ.Γ. : χαίρομαι ιδιαιτέρως που αυτά τα "αΰλα" και "υπερβατικά" νοήματα, γίνονται αντικείμενο συζητήσεως, ανταλλαγής και κατάθεσης πολλών απόψεων. 

Και εδώ είναι η μαγεία του Θανάτου. Λύνει πολλά προβλήματα και απαλλάσσει  το σύστημα από εύλογες δίκαιες και νόμιμες απαιτήσεις του πολίτη. Βλέπετε το σύστημα με τα νομικά του πρόσωπα είναι διαρκές, αθάνατο ενώ ο πολίτης η ο υπήκοος αν προτιμάτε είναι θνητός παροδικός. Έχεις μια απαίτηση από το σύστημα, κάνεις μια αίτηση, περνάει λίγος χρόνος αυτή απορρίπτεται, κάνεις ένσταση, περνάει ακόμα λίγος χρόνος και αυτή απορρίπτεται, συνεχίζεις με προσφυγή σε Διαιτητικό Δικαστήριο περνάει ακόμα αρκετός χρόνος αυτή τη φορά απορρίπτεται και η προσφυγή σου, εσύ απτόητος συνεχίζεις με τα αστικά δικαστήρια πρωτοδικεία εφετεία συμβούλια της επικρατείας ευρωπαικά δικαστήρια, βάζεις μέσα αναβολές λόγω απεργιών πιθανής συνταξιοδότήσης του δικαστή που είχε αναλάβει την υπόθεση σου και ανάθεση της σε άλλο, αναβολών λόγω εκκένωσης δικαστηρίων εξ αιτίας τρομοκρατικής απειλής δαπανώντας δυσεύρετα χρήματα και σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο. Και ξάφνου μία μέρα Time is up Game Over. Next player please.

Πριν από αρκετά χρόνια σε μια επίσκεψη στη μονή Ιβήρων στο κελί ενός υπερήλικα μοναχού υπήρχε μια πυρογραφία με το "αν πεθάνεις πριν πεθάνεις ,όταν πεθάνεις δεν θα πεθάνεις". Σε συζήτηση με τον παππούλη, όπως τον αποκαλούσαν ο μόνος λόγος να μην πάω για πάντα στο Όρος ήταν η τεκνοποίηση και επειδή τότε δεν είχα αποκτήσει ακόμα τον γιο, μου είπε την καταπληκτική φράση "γιατί κάθεσαι έξω και δεν έρχεσαι εδώ" Οι δε γυναίκες χρειάζονται μόνο για την τεκνοποίηση. Τέλος το δικό μου συμπέρασμα για την παραπάνω φράση είναι ότι εάν απ αρνηθείς τα υλικά αγαθά και τα εγκόσμια και αφιερωθείς στο Θεό όσο ζεις, τότε όταν πραγματικά πεθάνεις η ψυχή σου δεν θα πεθάνει και θα βρίσκεται δίπλα στο Θεό.