Άγιο Όρος 2019, ....στη σκιά του Άθωνα.

Ε’ ΜΕΡΟΣ

Επειδή στην αποξενωμένη  , καταναλωτική και με ταχείς ρυθμούς  σύγχρονη κοινωνία μας, ...η άγνοια, ...η λήθη, ...η αμέλεια και ...η αδιαφορία αποτελούν τους κρυφούς και ύπουλους κινδύνους ...χειραγώγησης, ...μαζικοποίησης και ...παθητικοποίησης του ανθρώπινου πνεύματος, ...ας κάνουμε μια σύντομη αναδρομή, ώστε να θυμηθούμε τι πίστευαν και τι έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες διανοητές και φιλόσοφοι, ...οι οποίοι αν και δεν υπήρξαν Χριστιανοί, ...εν τούτοις με τις απόψεις και θεωρίες τους προετοίμασαν το έδαφος για όσα θα ακολουθούσαν, τους επόμενους αιώνες, ...σε αξιακό, ...πολιτισμικό, ...ηθικό και ...κοινωνικό επίπεδο.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Το τραγικό, αλλά συνάμα και ειρωνικό είναι πως αυτές τις κλασσικές πανανθρώπινες αξίες που μεταλαμπαδεύτηκαν σε όλο σχεδόν τον κόσμο, όλα αυτά τα σημαντικά νοήματα δεν τα διδαχθήκαμε ποτέ στο σχολείο ή και αν ακόμη τα διδαχθήκαμε, συνέβη με λάθος τρόπο. 
Γιατί άραγε ;

Η φιλοσοφική αναζήτηση λοιπόν, σχετικά με τα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου, το πώς μπορούμε να γνωρίσουμε τον κόσμο γύρω μας, την προέλευση και τις αρχές λειτουργίας του, είχε ήδη ξεκινήσει από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους (6^ος -5^ος αιώνας π.Χ).

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Η σχολή του Ηράκλειτου, που αποτελεί την κυρίαρχη προσωκρατική σχολή, με την γνωστή σε όλους μας φράση «τα πάντα ρει» (= όλα αλλάζουν), υποστήριζαν ότι τα πάντα στον κόσμο του χώρου και του χρόνου συνεχώς μεταβάλλονταν.
 
Πίστευαν πως ούτε για μια στιγμή δεν σταματούσε η μεταβολή και τίποτα δεν έμενε το ίδιο από τη μια στιγμή στην άλλη.
Συνέπεια αυτής της θεωρίας τους ήταν η άποψη ότι δεν μπορούμε να γνωρίσουμε αυτόν τον κόσμο, εφόσον δεν μπορεί κανείς να πει ότι γνωρίζει κάτι που είναι διαφορετικό την τωρινή στιγμή απ’ ότι ήταν μια στιγμή πριν.
 
Αντίστοιχα οι λίγο μεταγενέστεροι «Σοφιστές», έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στη μελέτη του κόσμου βάσει των αισθήσεων, μιας και θεωρούσαν πως οι αισθήσεις μας φέρνουν σε επαφή με ότι είναι μεταβλητό και φθαρτό.

Παράλληλα πίστευαν πως υπάρχει και μια σταθερή πραγματικότητα, την οποία όμως μπορούμε να ανακαλύψουμε μόνο μέσω της ενέργειας του νου, χωρίς καμιά ανάμειξη των αισθήσεων. 
Διαμόρφωσαν έτσι την άποψη ότι η γνώση, η αλήθεια και οι αξίες είναι έννοιες σχετικές.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Όλα αυτά είχαν οδηγήσει σε αδιέξοδο, την ερμηνεία των παραπάνω υπαρξιακών ερωτημάτων μέχρι την εποχή του Σωκράτη και του Πλάτωνα (4^ος - 3^ος αιώνας π.Χ).

Πρώτος ο Πλάτωνας λοιπόν (που σημειωτέον υπήρξε ο γνωστότερος μαθητής του Σωκράτη και αυτός που κυρίαρχα επηρέασε τον μετέπειτα Δυτικό τρόπο σκέψης), αναπτύσσει την τελολογική άποψη πως ....αφού δεχόμαστε πως υπάρχει σκοπιμότητα και συνέχεια στην φύση, θα πρέπει λογικά να υπάρχει και ένα όν, δημιουργός αυτού του σύμπαντος.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Μάλιστα στις περίφημες Πλατωνικές Ιδέες  («Θεωρία περί Ιδεών»), ο Πλάτωνας θέλοντας να διαφυλάξει το αγαθό της γνώσης και της αντικειμενικής αλήθειας από ιδεολογήματα που την απέρριπταν και τα οποία καταδίκαζαν τον άνθρωπο σε μια άγνοια μόνιμη οδηγώντας τον τελικά στον αμοραλισμό (= απουσία ηθικών αξιών), ....υποστήριξε ότι τα αντικείμενα της γνώσης, τα αντικείμενα που θα μπορούσαν να οριστούν, υπήρχαν αλλά δεν θα έπρεπε να ταυτιστούν με τίποτε στον αισθητό κόσμο μας, αφού θεωρούσε πως υπήρχαν σε έναν νοητό κόσμο, πέραν του χώρου και του χρόνου.
 
Είναι η πρώτη παγκόσμια γραπτή διατύπωση ότι η πίστη στην «αντικειμενική αλήθεια» ....δεν είναι αισθητή, ....αλλά υπάρχει σε έναν κόσμο νοητό πέραν του χωροχρόνου.
Είναι το αντίστοιχο των Γραφών : «...Έστι δε πίστις, ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων...».

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Εξ ίσου εντυπωσιακό είναι το γεγονός πως ο Πλάτωνας στο έργο του «Φαίδων-Περί ψυχής» (από την Τετραλογία των διαλόγων του), κάνει ....αφενός μια λεπτομερή ανάλυση των βασικών αντιλήψεων περί ψυχής των αρχ. Ελλήνων, αρχίζοντας από την εποχή του Ομήρου, αλλά και της υπαρξιακής αγωνίας του ανθρώπου για το θάνατο και ....αφετέρου μέσα από τους έξυπνους διαλόγους προσπαθεί να αποτυπώσει με θαυμαστή δραματουργική δεξιότητα την ανάγκη «επιμέλειας της ψυχής» ως κανόνα της ζωής, ....αλλά και να διατυπώσει με λογικά επιχειρήματα την άποψη ότι η ψυχή επιζεί μετά τον θάνατο του σώματος.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Είναι άξιον λόγου το πως επιχειρείται με αλλεπάλληλους λογικούς συλλογισμούς που ξεκινούν από διαφορετική κάθε φορά οπτική γωνία, να θεμελιώσει με επιχειρήματα την αθανασία της ψυχής.
Και καταλήγει στο συμπέρασμα πως αφού η ψυχή είναι αθάνατη, οι συνέπειες από την «...επιμέλειαν ή μη της ψυχής εν ζωή...», δεν τελειώνουν με τον θάνατο.
 
Παραλληλίστε το με τα αντίστοιχα εδάφια του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου : «...πάντες οι εν τοις μνημείοις ακούσονται της φωνής αυτού και εκπορεύσονται, οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως...».
 
Στο ίδιο πνεύμα είναι και το εδάφιο του Συμβόλου της Χριστιανικής Πίστεως μας, όπου αναφέρει : «...προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος...».

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Στον άλλο διάλογο της τετραλογίας, στο έργο «Κρίτων», γίνεται αναφορά :
- για την ύπαρξη ενός και μόνον Θεού : «...Ο εις και αυτή εστί η αλήθεια...», 
- την παντογνωσία του : «...ει ορθώς ή μη, Θεός οίδεν...», 
- την αγαθότητα του : «...ουκούν αγαθός ο Θεός...», αλλά και για 
- την ανάγκη αποφυγής ανταπόδοσης της αδικίας : «...Ούτε άρα ανταδικείν δει ούτε κακώς ποιείν ουδένα ανθρώπων...»
 
Θυμηθείτε τις αντίστοιχες Ευαγγελικές ρήσεις : 
«...Εγώ ειμί η αλήθεια...», 
«...μείζων εστὶν ὁ Θεός της καρδίας ημών και γινώσκει τα πάντα...», 
«...ουδείς αγαθός ει μη είς ο Θεός...», 
«...Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε...» .

Αλλά και ο μαθητής του Πλάτωνα, ο Σταγειρίτης φιλόσοφος Αριστοτέλης υποστήριξε την κοσμολογική απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού, διατυπώνοντας τη θεωρία πως ....αφού υπάρχει το αποτέλεσμα, δηλαδή το σύμπαν, ....τότε πρέπει να υπάρχει και η κινητήρια αρχή, δηλαδή ο δημιουργός του.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Αφήνουμε τους κλασσικούς Έλληνες φιλοσόφους και περνάμε στην τέχνη της εποχής αυτής, την ποίηση και το θέατρο, που αποτελούσε (....και ίσως να αποτελεί ) τρόπο έκφρασης ιδεών, επικοινωνίας, διαμόρφωσης συνειδήσεων, κριτικής, παιδείας.
  
Θυμηθείτε το ευφάνταστο σκηνικό τέχνασμα των τότε συγγραφέων, τον «από μηχανής θεό», όπου όταν τα επί σκηνής ανθρώπινα δρώμενα περιπλέκονται και  οδηγούνται σε αδιέξοδο, τότε εμφανίζονταν ξαφνικά αφ’ υψηλού στο «θεολογείο», μία θεότητα  η οποία διέλυε τη σύγκρουση και έδινε την λύση στα δρώμενα.
Είναι τρόπον τινά μια εικονική επέμβαση του θεού, την οποία προκαλεί ο ποιητής, ώστε να συνεχίσει απρόσκοπτα το έργο.
 
Ακόμη και σήμερα, δεκάδες αιώνες μετά, χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη αυτή η έκφραση, για οποίον εμφανίζεται αίφνης σε κρίσιμο σημείο μιας υπόθεσης και δίνει τη λύση.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Θα κλείσουμε το ταξίδι μας στην αρχαία Ελλάδα, κάνοντας μια σύντομη αναφορά στον από πολλούς μελετητές αμφισβητούμενο «Άγνωστο Θεό»  των αρχαίων Αθηναίων. Εμείς θα μείνουμε στα γεγονότα όπως έχουν καταγραφεί στην ιστορία, αποφεύγοντας τις ακραίες & αμφισβητούμενες αναλύσεις.
 
Χάριν της ιστορίας θυμίζω πως αυτός (-οι) ήταν ο θεός(-οι), που επικαλέστηκαν οι Αθηναίοι ως τελευταία ελπίδα τους, για εξευμενισμό από το «Κυλώνειο Άγος» που ταλαιπωρούσε στις αρχές του 6^ου αιώνα π.Χ. την Αθήνα.

Αυτός ο Άγνωστος Θεός (-οι), λατρεύονταν σε ξεχωριστούς βωμούς που είχαν ιδρυθεί κατ’ εντολή του Κρητικού μάντη Επιμενίδη, που είχε κληθεί στην Αθήνα, ώστε να δώσει λύση στο Κυλώνειο άγος.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Χαρακτηριστική είναι η πληροφορία που δίνει ο αρχαίος περιηγητής Παυσανίας, στο βιβλίο του «Αττικά» : «...βωμοί δε θεών τε, ονομαζόμενων αγνώστων και ηρώων και παίδων των Θησέως και Φαλήρου...», που επιβεβαιώνεται από τα πρόσφατα αρχαιολογικά ευρήματα στις ανασκαφές για τη θεμελίωση του κτιρίου «Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος», στο Φαληρικό Δέλτα.

Σε έναν απ’ αυτούς τους βωμούς,  ο Απόστολος των Εθνών Παύλος διερχόμενος από την Αθήνα, στάθηκε εν μέσω του Αρείου Πάγου και είπε στο συγκεντρωμένο πλήθος : «...ο ουν αγνοούντες ευσεβείτε, τούτο εγώ υμίν καταγγέλλω...».

Σημαντικό επίσης είναι το γεγονός πως πολλοί συγγραφείς αναφέρουν ότι η πίστη στον Άγνωστο Θεό δεν ήταν κάτι το αποκλειστικό για την αρχαία Αθήνα, αλλά η λατρεία του ήταν ευρέως διαδεδομένη και σε άλλες πόλεις. 
Αναφέρεται μάλιστα πως υπήρχε και ο όρκος : «νή τον άγνωστον θεόν» (= μα τον άγνωστο θεό).

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Πολύ αργότερα ο ιστορικός Πλούταρχος (1^ος -2^ος  μ.Χ. αιώνας), στα «Ηθικά» γράφει : «...μπορείς να βρεις λαούς απολίτιστους, όμως ανθρώπους χωρίς πίστη κάπου, ποτέ δεν θα βρεις...».

Στο βιβλίο «Η γλώσσα της Καινής Διαθήκης», του πανεπιστημιακού Λουκά Χ. Φίλη διαβάζουμε : 
«...μία εις βάθος γλωσσολογική εξέταση αποδεικνύει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των λέξεων τόσο της Καινής Διαθήκης, όσο και της μεταγενέστερης Εκκλησιαστικής και Πατερικής γραμματείας, προέρχεται γλωσσικά και εννοιολογικά από τον χώρο της Ελληνικής σκέψεως και διανοήσεως και συντίθεται για να αποτελέσει ολοκληρωμένη έννοια, με τον καθαρά ελληνικό τρόπο διατυπώσεως...».
 
Ο γλωσσολόγος ερευνητής Robert Morgenthaler, κάνοντας μια στατιστική ανάλυση αναφορικά με τη γλώσσα της Καινής Διαθήκης, μας πληροφορεί πως :
«...αριθμεί 5.436 λέξεις, από τις όποιες οι 3.000 προέρχονται από το λεξιλόγιο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας...»
Εντυπωσιακό ;

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Θα μου πείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θέμα μας ;

Ίσως γιατί μέσα από αυτή την σύντομη αναδρομή γίνεται προφανές ότι «Πίστη» δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ...ευπιστία, ...αφέλεια, ...αγόγγυστη & αδιαμαρτύρητη παραδοχή αρχών και αξιών.

Η πλανερή και άδικη φράση «...πίστευε και μη ερεύνα...», που επικαλούνται όσοι συνειδητά ή από άγνοια παραποιούν την αλήθεια, ...δεν ισχύει, ...ούτε προκύπτει από κάποιο Ευαγγέλιο ή κάποιο εδάφιο της Βίβλου.
Η συγκεκριμένη φράση αποτελούσε ωφελιμιστικό δόγμα, αποκλειστικά του τάγματος των Ιησουϊτών και κακώς αναφέρεται ως επιχείρημα εναντίον των πεποιθήσεων του Χριστιανισμού.

Στο στίχο 39, του 5^ου κεφαλαίου, του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, γράφει : «...ερευνάτε τας γραφάς, …ότι υμείς δοκείτε εν αυταίς ζωήν αιώνιον έχειν και εκείναι εισίν αι μαρτυρούσα περί εμού...».

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Οι ανθρώπινες αρχές & αξίες που πρεσβεύει μέσα από την λέξη «Πίστη» ο Χριστιανισμός, βλέπουμε πως προϋπήρχαν αιώνες πριν, ...ως «άωρες» φιλοσοφικές ανησυχίες, ...αλλά διατυπώθηκαν σε θρησκευτικές αρετές και αρχές μέσα από την διδασκαλία αγάπης και την θυσία του Θεανθρώπου.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Η «Πίστη» επομένως προϋποθέτει :
- μελέτη, ώστε να καταπολεμηθεί η καλλιεργούμενη άγνοια (...που είπαμε στην αρχή ), 
- απαιτεί έρευνα ώστε να αποφευχθεί η λήθη (λησμονιά), 
- θέλει εγρήγορση σωματική και πνευματική ώστε να ξεπεραστεί η αμέλεια και η αδιαφορία.
 
Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης γράφει : «...μητέρα της Πίστεως είναι ο μόχθος (= η προσπάθεια) και η καθαρή καρδία (= η αγάπη)...».

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Η «Πίστη» ακόμη προϋποθέτει : 
- ελευθερία σκέψης, 
- απόρριψη των ιδεοληψιών, 
- ενσυναίσθηση της αγάπης, 
- περιορισμό του εγωκεντρισμού και της ιδιοτέλειας, 
- υπευθυνότητα.

Στο Ευαγγέλιο διαβάζουμε :
«...ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι...», (κατά Μάρκον θ’,23).
«...κατά την πίστιν υμών, γεννηθείτω υμίν...», (κατά Ματθαίον θ’,29).

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Ο Απόστολος Παύλος, γράφει στον Ύμνο της Αγάπης :
«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ, αγάπην δε μη έχω, ….γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον...»,
«...Νυν δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη».

Στην επιστολή του προς Φιλλιπησίους τονίζει : «...Τα αυτά γράφειν υμίν, εμοί μεν ουκ οκνηρόν, υμίν δε ασφαλές...» (= το να σας γράφω και να σας υπενθυμίζω τα ίδια, για μένα δεν είναι κουραστικό, για σας όμως είναι ωφέλιμο (= ασφαλές).

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Συνεχίζεται …..

Ειλικρινά σε.... καταχαιρομαι Γεωργιε.... 
Λεγε... 

Συνεχίζεται..... ευτυχώς το Όνειρο δεν τελειώνει.....

ΣΤ’ ΜΕΡΟΣ

Προβληματισμών και εικόνων συνέχεια.

Περπατώντας από την Μονή Αγ. Παύλου προς τον επόμενο προορισμό μας, ...την σκήτη Αγ. Άννας :
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Είδαμε προηγουμένως (πάντα με βάση τα καταγεγραμμένα ιστορικά στοιχεία), την στενή σχέση των αρχών και αξιών που πρεσβεύει η «Πίστη», με τα υψηλά νοήματα της αρχαιοελληνικής γραμματείας.

Ας προσπαθήσουμε τώρα να αναλύσουμε και να κατανοήσουμε αυτή την αδίκως λοιδορούμενη, υποτιμημένη και παρεξηγημένη έννοια, που ονομάζουμε «Πίστη».

- Είναι άραγε κάποιο ανθρώπινο συναίσθημα ;
- Είναι τάχα μια ανθρώπινη ψυχολογική κατάσταση ;
- Μήπως όμως αποτελεί μια ανθρώπινη αξία ;

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Ανατρέχοντας στο ετυμολογικό λεξικό της Ελληνικής γλώσσας, διαπιστώνουμε πως πρόκειται για ακόμη μια αρχαία ελληνική λέξη, παράγωγο του ρήματος «πείθω» (= κάνω κάποιον να αλλάξει γνώμη με επιχειρήματα, τον παροτρύνω αποτελεσματικά να προβεί σε μια ενέργεια ή σκέψη, που αρχικά τον έβρισκε αντίθετο ή αδιάφορο).
 
Διαβάζουμε επίσης πως η λέξη, σύμφωνα με την ετυμολογία και την αρχαία χρήση της, …δεν δήλωνε την ευπιστία, την τυφλή προσήλωση, …αλλά το αίσθημα της βεβαιότητας που αποκτούσε κάποιος έχοντας πεισθεί από τις αποδείξεις, …για το λόγο αυτό η λέξη συχνά ελάμβανε και τη σημασία της εγγύησης, της βεβαιότητας, της πεποίθησης, της εμπιστοσύνης.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Αν τώρα επιχειρήσετε να ρωτήσετε το διπλανό σας, τον φίλο σας, τι είναι πίστη, είναι σχεδόν βέβαιο πως οι περισσότεροι θα προσπαθήσουν να απαντήσουν στο νόημα της λέξης αυτής αποκλειστικά μέσα από τη στενή θρησκευτική της διάσταση.
 
Και ίσως εδώ να βρίσκεται  το πρώτο και μεγαλύτερο λάθος ερμηνείας της.

Γιατί αυτή η αυστηρά θρησκευτική προσέγγιση της, σε συνδυασμό με την ελλιπή κατανόηση ή και παραπληροφόρηση επί των νοημάτων των Γραφών και την αναμφισβήτητη επιρροή της «ξύλινης» γλώσσας κάποιων ιεραρχών στον ψυχισμό του ανθρώπου, ….οδηγεί στην αλλοίωση ή εν πολλοίς στην ολοκληρωτική διαστρέβλωση του εννοιολογικού της περιεχομένου.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Η αλήθεια όμως είναι πως ψάχνοντας, λίγο παραπάνω, ανακαλύπτουμε πως η έννοια της «Πίστης» είναι πολύ διευρυμένη, όπου πέραν όλων των άλλων έχει απασχολήσει σημαντικά και την σύγχρονη επιστήμη της ψυχολογίας.
Για ακόμη μια φορά λοιπόν, βλέπουμε πως το έωλο επιχείρημα πως : «θρησκεία και επιστήμη δεν συμβαδίζουν», ....μάλλον καταρρίπτεται.
 
Σύμφωνα με την ψυχολογία λοιπόν η πίστη εξαρτάται από τα βιώματα και τη ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης μας.
 
Αποτελεί τρόπον τινά μια ανθρώπινη δεξιότητα που χτίζεται κατά την διάρκεια της ηλικιακής ανάπτυξης, ακολουθώντας όμως τα στάδια της ψυχολογικής εξέλιξης του ανθρώπου, ...ενθαρρύνει την αυτοεκτίμηση, ...καλλιεργεί κίνητρα ωθώντας το άτομο να αγωνιστεί προκειμένου να κατακτήσει τον στόχο του και ...είναι θεμελιώδους σημασίας στη δημιουργία σχέσεων αλληλεπίδρασης (= οι κάθε μορφής σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας).

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Ο πολυταξιδεμένος (= συνάδελφος «ταξιδιάρης» βλέπετε και αυτός  ), ψυχολόγος και θεμελιωτής της αναλυτικής ψυχολογίας Καρλ Γκούσταβ Γιούνγκ, στο ομώνυμο βιβλίο του γράφει : «...η πίστη είναι σαν την σκιά μας (σ.σ. = μας ακολουθεί), όπου βλέποντας την στο «Φώς» (σ.σ. = τη γνώση), την ανακαλύπτουμε, αρκεί να κοιτάξουμε προς το μέρος που αυτή προβάλλεται...».

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Επισημαίνει όμως παράλληλα πως : «…η άκριτη και αλόγιστη πίστη, στις ακραίες εκφράσεις της, μπορεί να πάρει τη μορφή της εμπάθειας, του εγωκεντρισμού , της απολυταρχίας και να σταθεί εμπόδιο στην κατανόηση και ερμηνεία των μηνυμάτων των γύρω μας, με αποτέλεσμα τη χαμηλή ανοχή στις πεποιθήσεις των συνανθρώπων μας, τη μη αποδοχή των πεποιθήσεων του άλλου και στη γενικότερη μη αποδοχή της ατομικότητας και διαφορετικότητάς του ατόμου…[…]
Όταν η πίστη είναι κοντόφθαλμη και διακατέχεται από ατομικό συμφέρον εμποδίζει τη μαγική λειτουργία της απεριόριστης δύναμης, της κινητοποίησης σε διάφορους τομείς…».

Είναι αυτό που είπαμε, μεταξύ άλλων, στο προηγούμενο μέρος πως : «....η πίστη προϋποθέτει ενσυναίσθηση της αγάπης, περιορισμό του εγωκεντρισμού και της ιδιοτέλειας, υπευθυνότητα....».

Φθάνοντας στη "Νέα Σκήτη" (....το μέσον περίπου αυτής της όμορφης διαδρομής) :
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Σε κάποιο άλλο σημείο του έργου του, ο Γιούνγκ γράφει : «...ο άνθρωπος στο πρώτο μισό της ζωής υπηρετεί τη φύση (δηλαδή κάνει παιδιά, παντρεύεται, προσπαθεί να εξασφαλίσει τα προς το ζην), αλλά στο δεύτερο μισό της ζωής του καλό θα ήταν να υπηρετήσει την εξερεύνηση του εσωτερικού του κόσμου. [...]
Οπωσδήποτε οι αλλαγές καθώς μεγαλώνει κάποιος και παγιώνεται η προσωπικότητά του, γίνονται δύσκολα, αλλά ζωή χωρίς αλλαγές δεν είναι ζωή...».

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Οι σύγχρονες απεικονιστικές και μοριακές τεχνικές, έχουν επιτρέψει στο κλάδο της Νευροεπιστήμης, να αποδείξει ότι υπάρχει έμφυτη προδιάθεση στην πίστη. 
Η τάση αυτή είναι μάλιστα διάχυτη στον ανθρώπινο εγκέφαλο και ξεκινάει από νευρωνικά κυκλώματα που έχουν αναπτυχθεί για να επιτελέσουν υψηλότερες νοητικές λειτουργίες.

Αλήθεια δεν είναι εντυπωσιακά, όλα αυτά ;

Τα τελευταία 2 Km, ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι, αφού είναι μια συνεχής και επίπονη "ανηφόρα", ....όπως καλή ώρα τα "νοήματα" που αναλύουμε  :
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Από όλα λοιπόν τα παραπάνω συνάγουμε πως η «Πίστη» ....ΔΕΝ είναι αφέλεια, ....ΔΕΝ είναι ουτοπία, ....αλλά απαιτεί ενδελεχή έρευνα & μελέτη, ....αναφέρεται στην καλλιέργεια της ποιότητας του εσωτερικού μας κόσμου και ....μας εισάγει σε μια άλλη τάξη πραγμάτων, ....πέρα από το νοητό.
 
Και ίσως σε αυτή ακριβώς τη διάσταση της, να βρίσκεται το δύσκολο να τη κατανοήσουμε και να την αποδεχθούμε.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Μπορεί βλέπετε  η έννοια της «Πίστης» να φαντάζει ουτοπική και απίθανη στα μάτια των πολλών, ....γιατί κανείς δεν μας έχει διδάξει τι υπάρχει πέρα από το αισθητό, πέρα από το αντιληπτό, πέρα από το δεδομένο.
 
Αυτό όμως είναι το ζητούμενο και η ουσία της Πίστης, σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική γραμματεία και τις Γραφές : «....έστι δε πίστις, ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων....».

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Στο σημείο αυτό και υπό το πρίσμα της «Πίστης» ας προσπαθήσουμε, ....για πολύ λίγο, ....να «ψηλαφήσουμε», ένα καθόλου ευχάριστο αλλά παράλληλα και το σιγουρότερο γεγονός της ανθρώπινης ζωής.

Ανατρέχοντας και πάλι, πίσω στην ιστορική, εξελικτική πορεία του ανθρώπου, διαπιστώνουμε πως η συγκλονιστικότερη υπαρξιακή αγωνία του υπήρξε και υπάρχει, αυτή του θανάτου.
Για το λόγο αυτό αυτοαποκαλούμαστε «θνητοί», γιατί η μόνη βεβαιότητα που έχουμε είναι η βεβαιότητα του θανάτου.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Όσο και να αντιλαμβανόμαστε το αναπόφευκτο του θανάτου, όσο και να γνωρίζουμε πως η ζωή θα συνεχιστεί και μετά από εμάς, ωστόσο η εγγενής αποδοχή του συγκεκριμένου γεγονότος αποτελεί τη βαθύτερη πηγή της ανθρώπινης μελαγχολίας.

Το σύνηθες & ανθρώπινο όμως είναι να απομονώνουμε υποσυνείδητα αυτή τη σκέψη, ...η οποία όμως πηγαία και αυθόρμητα εμφανίζεται  όταν τύχει και χάσουμε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, ...όταν βρεθούμε πολύ κοντά στην τελευταία έξοδο, είτε εξαιτίας των γηρατειών, είτε συχνά εξαιτίας μιας αθεράπευτης αρρώστιας ή ενός αναπάντεχου γεγονότος.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Γιατί όμως, εφόσον μας δόθηκε η «ζωή», να υπάρχει ο «θάνατος» ;
 
Ποια είναι αυτή η δύναμη που ενώ μας έδωσε κάτι που θεωρούμε μοναδικό και εξαιρετικό, πολλές φορές πριν καν να το χορτάσουμε μας το στερεί ;
 
Είναι άραγε αυτή η βεβαιότητα του θανάτου και η αβεβαιότητα για την υποτιθέμενη «συνέχεια» μας, που κινούν συχνά με δύναμη τη φαντασία μας και ενεργοποιούν το στοχασμό και τη φιλοσοφία, εφόσον η ζωή και ο θάνατος είναι εξίσου μυστηριώδεις ;

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Για να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα, θα πρέπει αρχικά να ορίσουμε τι είναι θνητό και τι αθάνατο.
 
Και πάλι σαν πηγή για την προσέγγιση μας σε αυτό το ερώτημα, την παίρνουμε από τον Πλάτωνα, στο διάλογο του «Τιμαίος» :
«...τι το ον αεί, γένεσιν δε ουκ έχον ;
και τι το γιγνόμενον μεν αεί, ον δε ουδέποτε ;
το μεν δη νοήσει μετά λόγου περιληπτόν, αεὶ κατά ταύτα ον, το δ᾽ αυ δόξῃ μετ᾽ αισθήσεως αλόγου δοξαστόν, γιγνόμενον και απολλύμενον, όντως δε ουδέποτε ον...»,

όπου σε μετάφραση σημαίνει :
«...ποια είναι η οντότητα που πάντα υπάρχει αλλά ποτέ δεν γεννήθηκε ;
και ποια θα μπορούσε να είναι εκείνη που πάντα γεννιέται, αλλά ποτέ δεν υπάρχει ;
το πρώτο είναι κατανοητό από τη σκέψη χρησιμοποιώντας τη λειτουργία της νόησης, όπως είναι η γνώση, η οποία παραμένει αιώνια χωρίς αλλαγές, το δεύτερο γίνεται κατανοητό από τις αισθήσεις που δεν είναι λειτουργία της νόησης, επειδή έχει γέννηση και θάνατο, ενώ στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπάρχει...».

Ο καιρός δεν ήταν με το μέρος μας :
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Ας προσπαθήσουμε τώρα να αναλύσουμε τα νοήματα αυτής της βαθυστόχαστης διατύπωσης.

Ξεκινάμε από τη πρώτη διατύπωση του «Τιμαίου», ....πως καταστάσεις που προσεγγίζονται με τη νόηση και δεν μεταβάλλονται με το χρόνο, όπως παραδείγματος χάριν είναι η επιστημονική αλήθεια, οι φιλοσοφικές ιδέες, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, δεν έχουν ούτε γέννηση ούτε θάνατο και άρα μπορούν να είναι για πάντα υπαρκτές.

Συνεπώς ότι μπορεί να γίνει αντιληπτό μέσα από την νόηση (= το πνεύμα), με γραπτά κείμενα, από παραδόσεις και άλλα μέσα καταγραφής, χωρίς όμως να έχει άμεση εξάρτηση από το χρόνο θεωρείται αθάνατο.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Και περνάμε στη δεύτερη διατύπωση, πως όποια οντότητα έχει γέννηση έχει και θάνατο.
Ο θάνατος συνεπώς είναι συνέπεια της γέννησης και επομένως δεν μπορεί να υπάρξει θάνατος αν δεν υπάρχει γέννηση.
 
Το διάστημα από την γέννηση μέχρι το θάνατο, το ονομάζουμε «ύπαρξη». Για να υπάρξουμε όμως απαιτείται κάποιος χώρος και ένας συγκεκριμένος χρόνος (σ.σ.= η έννοια του χωροχρόνου).
 
Δηλαδή με τον όρο «ύπαρξη» εννοείται η αισθητή κατάσταση του σώματος μας στο χώρο, κάτι όμως που λαμβάνει χώρα σε στιγμιαίο χρόνο (με την έννοια του χρόνου ως η 4^η διάσταση του σύμπαντος), γιατί σε κάθε χρονική στιγμή δεν είναι το ίδιο, επειδή μεταβάλλεται (= γερνά).

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Το σύνολο των μεταβολών αυτών το ονομάζουμε παρελθόν και μπορεί μεν οι μεταβολές να υπήρξαν στιγμιαία, αλλά στη συνέχεια μόνο αν έχουν καταχωρηθεί στη μνήμη (= νόηση), μπορούν να έλθουν στη θύμηση μας σαν αναμνήσεις, δηλαδή καταστάσεις «μη υπαρκτές» πλέον.
 
Ότι υφίσταται φθορά το ονομάζουμε «ύλη» και οδηγεί στην «μη ύπαρξη», στον θάνατο.
 
Στη διάσταση του χωροχρόνου λοιπόν, το μέλλον είναι αβέβαιο και το παρελθόν μια ανάμνηση, με μόνη αισθητή πραγματικότητα το παρόν, που έχει στιγμιαία χρονική διάρκεια.

Φθάνοντας στον προορισμό μας, ...την σκήτη Αγ. Άννας :
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Ζητώ και πάλι την επιείκεια και την κατανόηση σας , που σας ζάλισα και ίσως να σας κούρασα, ...με αυτού του είδους τα φιλοσοφικά ερωτήματα, ...που σίγουρα ξεφεύγουν από τη θεματολογία του forum και ...όπου προσπαθώντας να απαντήσει κανείς ....φθάνει στο χείλος της αβύσσου.
 
Αλλά «...από τη στιγμή αυτή αρχίζει η ποίηση...», όπως γράφει ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του : «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», απαντώντας στα ερωτήματα του ενστικτώδη και αθώου φίλου του Ζορμπά, ο οποίος αναρωτιέται κοιτώντας προς τ’ αστέρια και τον ουρανό, με το στόμα ανοικτό και γεμάτος θαυμασμό για όσα έβλεπε :
«...Τι να γίνεται εκεί πάνω ; ...Ξέρεις να μου πεις, αφεντικό ; ...ξέρεις να μου πεις τι πάει να πουν όλα αυτά ;
Ποιος τα ‘καμε ;
Γιατί τα ’καμε ;
Και πάνω απ' όλα, ετούτο γιατί να πεθαίνουμε ;...»

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Τελικά η σωστή απάντηση ίσως είναι κοντά σε αυτή που έδωσε ο Καραγκιόζης ως πλοίαρχος, στη «Χώρα των Κατεργαραίων», όταν τον ρώτησε ο Χατζηαβάτης αν ξέρει από θάλασσα, όπου απαντά : 
«...Δεν ξέρω από θάλασσα. Μα σε ότι πάω να κάνω, πάντα θάλασσα τα κάνω...».
 
Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα και το γνωστό μας αίνιγμα, από τη λαϊκή σοφία :
«Εσύ που είσαι έξυπνος κι ο νου σου κατεβάζει, χίλια καντάρια σίδερο πόσες βελόνες βγάνει ;»
Όπου και η αποστομωτική απάντηση, ...είναι επίσης αινιγματική :
« Όσες κλωστές και βελονιές θέλει ένα φουστάνι, χίλια καντάρια σίδερο τόσες βελόνες βγάνει».

Αυτές οι τελευταίες λαϊκές αναλύσεις, ίσως είναι η πλησιέστερη απάντηση στην έκφραση του Τίμαιου, «...γιγνόμενον και απολλύμενον, όντως δε ουδέποτε ον...» (= έχει γέννηση και θάνατο, ενώ στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπάρχει).

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Από αυτά τα υπερβατικά και ίσως αναπάντητα ερωτήματα , που αφορούν στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου, ...όπως και στο δέος που γεμίζουν την φθαρτή ανθρώπινη φύση, ...καταπιάστηκαν οι διάφορες θρησκείες, αλλά και η αθεϊα, ...δίνοντας η καθεμία τις δικές της απαντήσεις, τις δικές της εξηγήσεις, ...όπου άλλοτε ομιλούν για μετενσάρκωση, ...άλλοτε για μετενψύχωση, ...άλλοτε για εκκοσμίκευση, ...άλλοτε για τις όμορφες «ουρί» του παραδείσου και ...άλλοτε για ανάσταση.
Διαλέγετε και παίρνετε.
 
Θα κλείσουμε αυτή την «υπερβατική» ανάλυση μας, ενθυμούμενοι μια σοφή ρήση του υπέροχου Νίκου Καζαντζάκη  : «...αλάτι ο θάνατος και τη ζωή πολύ τη νοστιμίζει...».
 
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Συνεχίζεται ….

Γεωργιε.... 
δεν έχω... λόγια.... για τον τρόπο που ξεσηκώνεις... εμάς τους.... τεμπέληδες του νου... Τη σκητη της Αγ. Άννας την σκεφτόμουν 2,3 σπιτάκια, αλλά είναι ολόκληρο χωριό...
Βιάσου.... 

Αγαπητέ Βασίλειε, ....χαίρομαι που "συμπάσχεις" !!!

Όπως ακριβώς τα τροχόσπιτά μας χρειάζονται την συντηρησή τους, για να είναι λειτουργικά και ετοιμοπόλεμα ....έτσι και η "ψυχή" μας, θέλει που και που κάποια ερεθίσματα (...τσίγκλισμα  ), ....για να παραμένει "ζωντανή", "ανήσυχη" και να μας προστατεύει από την ομογενοποίηση.  

Η πίστη προϋποθέτει την αμφιβολία & την έρευνα, ....αλλιώς δεν θα ήταν πίστη αλλά γνώση.





Υ.Γ. : την σκήτη Αγ. Άννας θα την γνωρίσουμε καλύτερα στην συνέχεια 

Προσπαθώ να σκεφτώ αν δεν πεθαίναμε τι θα γινόμασταν...
Καλώς συνεχίζεται!

Θα είχαμε ρημάξει τ' ασφαλιστικά ταμεία....


[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Σταθουλη..... δε με... αρέσεις.... 

Τι να σου κάνω, όλο το θανατικό έπιασε ο αρχηγός.
Ξεπεράστε ένα πράμμα, τον θάνατο. Κάπου εκεί είναι και μας περιμένει.
Το θέμα είναι τι κέφια θα 'χει, θα μας πάρει με το καλό και ήσυχα η θα μαλιοτραβηχτούμε και υποφέρουμε.
Εγώ τον πόνο φοβάμαι όχι τον θάνατο.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Ξεπεράστε ένα πράμμα, τον θάνατο. Κάπου εκεί είναι και μας περιμένει.
’Αμα φοβάσαι να πεθάνεις… θα ζεις με τον φόβο για όλη σου τη ζωή...
γιατί ξέρεις ότι κάποια μέρα πρέπει να φύγεις, οποιαδήποτε μέρα.
Αν ο θάνατος είναι ο πραγματικός σου φόβος, τότε τι σε νοιάζει ο τρόπος που θα πεθάνεις; (Paths of Glory)
Το θέμα είναι τι κέφια θα 'χει, θα μας πάρει με το καλό και ήσυχα η θα μαλιοτραβηχτούμε και υποφέρουμε.
Εγώ τον πόνο φοβάμαι όχι τον θάνατο.

... και τα ταξίδια η καλύτερη επένδυση αναμνήσεων!

Ο Χαλιλ Γκιμπράν έγραψε ότι η χαρά και η λύπη είναι το ίδιο νόμισμα με δύο όψεις. Ότι σε κάνει να χαίρεσαι, το ίδιο όταν το χάσεις σε κάνει να λυπάσαι. Το πρόβλημα λοιπόν είναι η απώλεια. Πιο πολύ με φοβίζει η απώλεια των δικών μου ανθρώπων παρά ο δικός μου θάνατος. Και όπως μου έλεγε ένας παππούς παλιά, για να μην επιστρέφει κανείς πίσω στην ζωή μάλλον θα περνάνε καλά.

Καλημέρα και απο εμένα....και επειδη μιλάμε και για θανατο...προσφατα στην Ιερα Μονη Κωνσταμωνιτου υπάρχει η εξης επιγραφή....ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ,ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ...

Το οδοιπορικό είναι καταπληκτικό, λόγω του "ακατέργαστου" φυσικού τοπίου και της ηρεμίας που διαφαίνεται παντού, λόγω της απουσίας του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Καλή συνέχεια...

Πριν... 1987 χρονια...3 σταυροί ήταν στημένοι πάνω σ'ενα λόφο... 3 καταδίκασμενοι σε θάνατο...
Ο μεσαίος ισχυρίζονταν ότι ήταν ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΎ... 
Ο ένας στο πλάι ΤΟΝ κοροϊδεύει... 
"Αν είσαι γιος του Θεού κατέβα από τον σταυρό.... κατέβασε και εμάς... "
Ο άλλο στην άλλη πλευρά του λέει... 
"Εμείς δικαίως είμαστε καρφωμένοι...απο όπου και να μας πιάσει κάνεις θα... λερωθει..."
Και συνεχίζει στον μεσαίο... 
"ΚΎΡΙΕ ΙΗΣΟΎ ΧΡΙΣΤΈ... θυμήσου με όταν πας στη βασιλεία ΣΟΥ... "
Ο μεσαίος... είπε όλες κι όλες 7 κουβέντες.... 
Μία από αυτές ήταν.... 
" ΑΛΉΘΕΙΑ... ΑΛΉΘΕΙΑ ΣΟΥ ΛΈΩ.... ΣΉΜΕΡΑ ΘΑ ΕΊΣΑΙ ΜΑΖΊ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΡΆΔΕΙΣΟ...."
Και μετά.... πέθαναν και οι τρεις... 
Και μετά από καμιά 60αρια χρόνια ένας... περίεργος... Ο Παύλος ο Απόστολος....εγραψε...
" Οποίος... (άνθρωπος) ομολογήσει με το στόμα του ΤΟΝ ΙΗΣΟΎ ΧΡΙΣΤΌ ΚΎΡΙΟ... και πιστέψει με την καρδιά του ότι Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ανέστησε από τους.... νεκρούς θα.... σωθεί..."
Αυτά τα γεγονότα είναι γραμμένα στο πιο πολύτιμο και αποδεκτό βιβλίο στον κόσμο ανά τους 2 και κατι αιώνες... Η ΚΑΙΝΗ (καινούργια) ΔΙΑΘΗΚΗ
Αυτό κι αν χρήζει έρευνας και ενδεχομενως...πιστη...