Το τραινάκι του Πηλίου - Σκόρπιες αναμνήσεις

από Γιώργος Τετ 9 Νοε 2011 - 16:36

Ανέβασα αυτό το topic στην συγκεκριμένη ενότητα γιά να γράψω γιά το "τραινάκι του Πηλίου" . . . . . Αλλά μαζί μ΄αυτό μοιραία μου ξαναγύρισαν στο νου αναμνήσεις και βιώματα που έχουν σχέση με τα τραίνα γενικότερα . . . . . Στη συνέχεια θα πάω και στον θρυλικό "μουτζούρη" του Πηλίου . . . . Γι΄αυτό το θέμα με τσίγκλησε ο Γιώργος, (Γιωργάκος), με όσα έγραψε γιά την φωτογραφία του Σ.Σ. Ραψάνης

Ηταν ένα μικρό τραινάκι . . . . ήταν ένα μικρό τραινάκι . . . . .
που ήταν α . . . α . . . αταξίδευτο . . . .
που ήταν α. . . α. . . αταξίδευτο
οέ . . οέέέέέέ . . . οέ . . . οέέέέέέέ

Κι’ έκανε ένα μικρό ταξίδι . . . . . κι’ έκανε ένα μικρό ταξίδι . . . . . . .
μέσα στου Πή . . . Πή . . Πήλιου τα χωριά .
μέσα στου Πή . . . Πή . . . Πήλιου τα χωριά
οέ . . οέέέέέέέέέ . . . οέ . . . οέέέέέέέέέέ

Αυτό το τραγουδάκι, (που παραπέμπει στον στίχο και στον ρυθμό του πρωτότυπου "ήταν ένα μικρό καράβι"), το τραγουδούσαμε όλοι οι πιτσιρικάδες στο Νομό Μαγνησίας πριν κάμποσα χρόνια. Το τραγουδούσαμε στο σχολείο, στις εκδρομές, στις κατασκηνώσεις. Τραγουδούσαμε για το μικρό αυτό τραινάκι που ξεκινώντας από τον Βόλο έφτανε μέχρι τo αρχοντοχώρι του δυτικού Πηλίου που βλέπει στον Παγασητικό, τις Μηλιές . . . . . .

Σκόρπιες αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία . . . . . . Μεγάλωσα μέσα στα τραίνα . . . . . . . Ο πατέρας μου ήταν σιδηροδρομικός υπάλληλος στους Θεσσαλικούς σιδηρόδρομους. (Λάρισα-Βόλος και Βόλος-Καρδίτσα-Τρίκαλα-Καλαμπάκα). Μετά έγινε η ενοποίηση ολόκληρου του σιδηροδρομικού δικτύου και προέκυψαν οι ΣΕΚ, (Σιδηρόδρομοι Ελληνικού Κράτους), δηλαδή ενοποιήθηκαν οι Θεσσαλικοί σιδηροδρόμοι, οι ΣΠΑΠ, (Σιδηρόδρομοι Πειραιώς Αθηνών Πελοπονήσου όπως θα θυμούνται οι καταυλακιώτες φίλοι) και ο ΣΕΚ (Αθηνών Θεσ/νίκης εξωτερικού), για να προκύψει στη συνέχεια ο σημερινός Ο.Σ.Ε. με την ζημιογόνο λειτουργία και τα θηριώδη ελλείματά του . . . . . . . . Σταθμάρχης Γ΄ στην αρχή ο πατέρας μου . . . . Β΄ στη συνέχεια . . . . και μετά Α’ σε μεγάλους σταθμούς . . . . . Για να καταλήξει τελικά σε Επιθεωρητή και να συνταξιοδοτηθεί . . . .

Στα παιδικά μου χρόνια με κάρβουνο κινούνταν τα τραίνα . . . . . Μέσα στην μουτζούρα οι μηχανοδηγοί και δώστου να φτυαρίζουν κάρβουνο για να πάρει μπροστά η μηχανή που τότε, στα παιδικά μου μάτια, φάνταζε σαν "θηρίο" , σαν "τέρας" , σαν αληθινός δράκος που ξερνούσε φωτιά . . . . . . Ειδικά στο σκοτάδι της νύχτας όταν αγκάλιαζα σφιχτά τον πατέρα μου για να διώξω τον φόβο μου . . . . .

Τον αγάπησα τον σιδηρόδρομο . . . . . . και μέχρι σήμερα κάτι σκιρτάει μέσα μου όταν βλέπω τραίνα ή όταν διαβάζω κάτι γι’ αυτά . . . . . . . Οι παιδικές αναμνήσεις και τα βιώματα είναι τα πλέον έντονα και δύσκολα διαγράφονται . . . . .

Κρυφτό, με την αδελφή μου, μέσα σε βαγόνια σε ερημικούς σταθμούς . . . . . τοποθέτηση από πέτρες, (με όσο βάρος μπορούσαν να σηκώσουν τα παιδικά μας χέρια), πάνω στις γραμμές για να έχομε την ευχαρίστηση να τις δούμε να συνθλίβονται κάτω από το βάρος της επερχόμενης αμαξοστοιχίας . . . .

Βόλτα με την «τρεζήνα» το μικρό εκείνο όχημα που το χρησιμοποιούσαν οι εργάτες της γραμμής οι εντεταλμένοι με την συντήρησή της . . . Φαγητό μαζί τους με τυρί, ντομάτα και ελιές και δώστου να φωνάζει η μάνα μου, (η κ. Σταθμάρχου ντε ! ! ), να μην τρώω μαζί τους μέσα στην βρωμιά . . . . Στο τέλος βέβαια αναγκάστηκε να μου βάζει η ίδια κολατσιό, που βέβαια εγώ δεν το έτρωγα αφού το "ξένο" ήταν πάντα καλύτερο και πιο νόστιμο ! ! . . . .

Παρέα με τους ξωμάχους και τους χωρικούς μέσα στον ντάλακα της Θεσσαλίας που είχαν τα χωράφια τους δίπλα στους σιδηροδρομικούς σταθμούς . . . . Κι’ όταν έπιανε η δίψα το "σκορδάρι" πήγαινε σύννεφο και γυρνούσα πίσω βρωμοκοπώντας για να βάλει πάλι τις φωνές η μακαρίτισα η μάνα μου . . . (το «σκορδάρι» γινόταν από νερό και στουμπισμένο σκόρδο και μ’ αυτό ξεδιψούσαν οι ξωμάχοι και οι χωρικοί στα χωράφια τους . . . . ήταν ας πούμε η coca cola της εποχής ).

Θυμάμαι κάπου έξω από το Αερινό, (χωριό που πινακίδα του συναντάμε στην Ε.Ο. μετά τον Βελεστίνο με κατεύθυνση προς Αθήνα), υπήρχε ένας τεκές. Μουσουλμανικό μοναστήρι δηλαδή που είχε γνωρίσει πολλές δόξες και που σιγοέσβηνε αφού πλέον είχε απομείνει μόνον ένας τελευταίος υπέργηρος δερβίσης. Στα "ώπα-ώπα" τον είχαν τον υπέργηρο μουσουλμάνο καλόγηρο τα γύρω χωριά, οι κάτοικοι των οποίων τον βοηθούσαν και τον συνέτρεχαν . . . . Τον επισκεπτόμασταν με τον πατέρα μου . . . Σαν τώρα τον φέρνω μπροστά μου . . . . μια κατάλευκη γενειάδα, ένα περίεργο φέσι, μια μορφή γαλήνια και βιβλική . . . . Πέθανε ο καλόγηρος και ο τεκές ερήμωσε . . . . . Ελεγαν ότι ήταν «Αγιος Ανθρωπος» . . . . . Μήπως οι θρησκείες δεν κάνουν τους ανθρώπους αλλά οι άνθρωποι κάνουν τις θρησκείες αγαπητέ μου συγχωριανέ Βασίλη, (Vzol48) ;

Συνεχίζεται

από Γιώργος Πεμ 10 Νοε 2011 - 11:06

Ζυμωμένος λοιπόν με την παιδική και εφηβική μου ηλικία ο σιδηρόδρομος . . . . Τι να πρωτοθυμηθώ ; . . . και τι να πρωτοπεριγράψω ; . . . .

Στα νηπιακά-παιδικά μου χρόνια θυμάμαι οι γραφικοί σταθμοί δεν είχαν ρεύμα και μόλις νύχτωνε άναβε η λάμπα, (αυτές με το φυτίλι και το λαμπόγυαλο), ενώ την απόλυτη ησυχία διέκοπτε που και που ο τηλέγραφος που χυπούσε μονότονα . . . . Θαύμαζα τον πατέρα μου στον χειρισμό αυτού του περίεργου μηχανήματος και είχα μόνιμη απορία σχετικά με το τι σήμαιναν αυτές οι περίεργες "τελίτσες" που ήταν αποτυπωμένες στα επιμήκη χαρτάκια που έφταναν στον σταθμό . . . . .

Η μεταλλικές σόμπες έκαιγαν κάρβουνο, ("κωκ" ή "κοκ" θυμάμαι το έλεγαν), και δημιουργούσαν μια γλυκειά ζέστη και μια θαλπωρή . . . . . Περνούσαν τα τραίνα και οι μηχανοδηγοί, (χωρίς να ελαττώσουν ταχύτητα), έριχναν κομάτια κάρβουνου τα οποία τα μάζευε ο κλειδούχος και ο φύλακας και τα αποθήκευαν για τις ανάγκες της θέρμανσης . . . .

Στα τελευταία γυμνασιακά μου χρόνια βαθειά αποτυπωμένη έχει μείνει μέσα μου η φράση του πατέρα μου "διάβασε Γιώργο . . . γιατί θα σε βάλω στην γραμμή φουκαρά να βαράς κασμά . . . διάβασε . . . ." Ηταν η προετοιμασία για τις εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο και σαν παιδί το είχα ρίξει λίγο στο «σουρολόπι». Ο πατέρας μου βλέποντας τις κατά διαστήματα τεμπελιές μου με απειλούσε λέγοντας ότι αν δεν σπουδάσω θα με βάλει στον σιδηρόδρομο και μάλιστα στην έσχατη υπαλληλική ιεραρχία εκεί που δούλευαν οι «ντιπ» αμόρφωτοι, η «πλέμπα» των υπαλλήλων . . . . . . . . . . Θα ήμουν ένας απλός εργάτης στην συντήρηση της γραμμής που με έναν κασμά στο χέρι θα μου έφευγε ο πάτος τον χειμώνα μέσα στο κρύο, στα χιόνια και στην βροχή και το καλοκαίρι μέσα στο λιοπύρι και στο ζεστό Θεσσαλικό λίβα . . . . . . .

Αργότερα στα φοιτητικά μου χρόνια, κεντρικός σταθμάρχης πλέον ο πατέρας μου σε μεγάλη πόλη, στην εποχή της δικτατορίας . . . . Ο Διοικητής του Ο.Σ.Ε. , (όπως γινόταν τότε), στρατηγός εν αποστρατεία . . . . Είχα πάει να τον δω χωρίς να γνωρίζω ποιος ήταν ο κύριος που καθόταν άνετα στον καναπέ του γραφείου ενώ ο πατέρας μου ήταν όρθιος και κυριολεκτικά "σούζα" . . . . Φοιτητής τότε εγώ με κάτι μαλλούρες και ένα μούσι σαν τον Βελουχιώτη και με ένα τζάκετ χακί σαν τον Τσε Γκουεβάρα μπήκα στο γραφείο άνετος και αεράτος . . . κάθησα πάνω στο έπιπλο του γραφείου . . . . . . και δεν πολυκαταλάβαινα τα απεγνωσμένα νοήματα του πατέρα μου ο οποίος έσπευσε να εξαφανίσει εν ριπή οφθαλμού την εφημερίδα "Βραδυνή" που κρατούσα στα χέρια μου και η οποία τότε αντιπολιτευόταν με σφοδρότητα το καθεστώς των συνταγματαρχών . . . . .

- Ο νεαρός ; . . . ρώτησε ο καλοντυμένος κύριος . . . .
- Ο γιός μου είναι κ. Διοικητά . . . . απάντησε ο πατέρας μου . . . .
- Α μάλιστα . . . και γιατί τέτοια εμφάνιση ; . . . .
- Ξέρετε είναι φοιτητής στην Θεσσαλονίκη . . . και ξέρετε πως είναι τα παιδιά σήμερα . . . . απάντησε ο πατέρας μου . . . . . ενώ παράλληλα με έσπρωχνε να ξεκολλήσω από το έπιπλο του γραφείου πάνω στο οποίο είχα στρωθεί . . . . .
- Γιατί κύριε . . . . . . . τι έχει η εμφάνισή μου ; . . . απάντησα εγώ βαθειά νυχτωμένος και εξ ίσου άνετος και αεράτος . . . . . . δίνοντας την χαριστική βολή στον έτοιμο να πάθει συγκοπή πατέρα μου . . . . .

Ενημερώθηκα εκ των υστέρων ότι ο καλοντυμένος κύριος ήταν ο Διοικητής του Ο.Σ.Ε. (στρατηγός ε.α.), ο οποίος είχε πάρει παραμάζωμα όλους τους σταθμούς με αιφνιδιαστικούς ελέγχους. Τότε με είχε ενοχλήσει η στάση του πατέρα μου και το έκανα θέμα.
- Μα γιατί φέρθηκες έτσι . . . τον φοβάσαι ;
- Α ρε φουκαρά που τα ξέρεις όλα ! ! ! . . . . Αυτός έχει δικαίωμα μέχρι και να με απολύσει . . . οπότε να δούμε μετά τι θα τρως και πως θα σπουδάσεις . . . απάντησε ο μακαρίτης πατέρας μου . . . . .

Μπόρεσα να τον καταλάβω όταν πέρασαν τα χρόνια . . . . όταν μεγάλωσα και έκανα οικογένεια . . . . Τότε όμως, (που το αίμα μου έβραζε), δεν μπορούσα να καταλάβω πως ο πατέρας μου, (με συμμετοχή στα νιάτα του στον ΕΛΑΣ στην κατοχή, κάπου στην Στυλίδα η οποία τότε ήταν πίσω από τον κόσμο αφού δεν υπήρχαν δρόμοι, χωρίς παράλληλα να είναι "αριστερός"), στεκόταν "σούζα" σε κάποιον . . . . . Τον κατάλαβα όμως, όπως είπα, μετά από πολλά χρόνια . . . . . . .

Θα μπορούσα να γράφω ώρες ατελείωτες . . . . . . Αυτά όμως είναι προσωπικά μου βιώματα, (αχ βρε Γιωργάκο τι μούκανες ! ! ) τα οποία ναι μεν έχουν σχέση με τις αναμνήσεις μου από τον σιδηρόδρομο και μου βγήκαν αυθόρμητα, πλην όμως δεν έχουν ενδιαφέρον γιά τις σελίδες του forum μας. . . . . Ας μιλήσομε λοιπόν στην επόμενη δημοσίευση και για το τραινάκι του Πηλίου . . . . τον θρυλικό «μουτζούρη» . . . . . . .

Συνεχίζεται

από Γιώργος Παρ 11 Νοε 2011 - 10:35

Το τραινάκι του Πηλίου είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Πολλές οι θύμησες κι΄από δω . . . . εκδρομούλες σε κάθε εποχή του χρόνου . . . . φλερτάκια . . . . κιθάρες και διασκεδάση . . . . . ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ και ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ . . . . . .

Ένα καλό ιστορικό γιά τον "μουτζούρη" αποτυπώνεται στα παρακάτω βιντεάκια

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Στις 12 Οκτωβρίου 1895 το ατμοκίνητο τραινάκι του Πηλίου, ο γνωστός "μουντζούρης", έκανε το πρώτο του δρομολόγιο από το Βόλο στα Ανω Λεχώνια σε μια απόσταση 13 χιλιομέτρων. Οκτώ χρόνια αργότερα, στις 2 Ιουλίου 1903, εγκαινιάστηκε και η επέκταση της γραμμής από τα Ανω Λεχώνια έως τις Μηλιές σε απόσταση 15,20 χιλιομέτρων.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, στα πλαίσια της πολιτικής του Χαρίλαου Τρικούπη για τους σιδηρόδρομους, κατασκευάστηκε το Θεσσαλικό δίκτυο (πλάτους 1 μέτρου) που συνέδεε το λιμάνι του Βόλου με το Βελεστίνο και στη συνέχεια με τη Λάρισα, τα Φάρσαλα, τη Καρδίτσα, τα Τρίκαλα και τη Καλαμπάκα. Η ανάδοχος εταιρία "Σιδηρόδρομοι Θεσσαλίας", στη λογική της επέκτασης του δικτύου προς τα ανατολικά, αποφάσισε την δημιουργία γραμμής που θα ένωνε τον Βόλο με τα παράλια του Παγασητικού κόλπου, περιοχές που εκείνη την εποχή στερούνταν συγκοινωνιακών μέσων. Τα συμβόλαια υπεγράφησαν με το Ελληνικό Δημόσιο το 1895.

Λόγω της μορφολογίας του εδάφους, επιλέχθηκε πλάτος γραμμής μόλις 60 εκ. Ο σχεδιασμός και η επίβλεψη ανατάθηκε στον Ιταλό μηχανικό Εβαρίστο ντε Κίρικο (Evaristo De Chirico), πατέρα του διάσημου υπερρεαλιστή ζωγράφου Giorgio de Chirico.

( [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.] ).

Να σημειώσω εδώ ότι ο Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο γεννήθηκε στη μικρή τότε πόλη του Βόλου το 1888, έζησε σ' αυτήν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, την αγάπησε και τη μετάγγισε στα έργα του με τη μορφή εικαστικών συμβολικών στοιχείων, ιδίως στη θεματογραφία του της μεταφυσικής περιόδου. Η φιγούρα π.χ. του μικρού τρένου που καπνίζει, σταθμοί, καμάρες, υδατόπυργοι, εργοστάσια, καμινάδες, ράγες αλλά και Αργοναύτες, Κένταυροι κλπ. που συναντάμε στα έργα του, δείχνουν την πολλαπλή και πολυσήμαντη σύνδεση του μεγάλου αυτού δημιουργού με τον Βόλο, τη σιδηροδρομική ιστορία και την τοπική μυθολογία και παράδοση.

Για το έργο χρησιμοποιήθηκαν Ιταλοί εργάτες αλλά και Πηλιορείτες χτίστες. Το αποτέλεσμα προκαλεί μέχρι και σήμερα θαυμασμό τόσο για την αρτιότητα κατασκευής όσο και για την απόλυτη εναρμόνιση με τη γύρω περιοχή, δημιουργώντας ένα σύνολο εκπληκτικής ομορφιάς και καθιστώντας την διαδρομή μια από τις διασημότερες τουριστικές σιδηροδρομικές διαδρομές.

Για τις ανάγκες του έργου κατασκευάστηκαν, μεταξύ άλλων, εννέα γέφυρες (οκτώ λίθινες και μια μεταλλική), δυο σήραγγες και μεγάλος αριθμός έργων αντιστήριξης. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στην σπάνια στο είδος της μεταλλική γέφυρα πάνω από τον χείμαρρο Ταξιάρχη, όπου οι γραμμές σχηματίζουν καμπύλη επάνω στον ευθύγραμμο φορέα της γέφυρας. Σήμερα η γέφυρα είναι γνωστή ως γέφυρα "Ντε Κιρικο" προς τιμή του Ιταλού σχεδιαστή της. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι μια άλλη γέφυρα, η γέφυρα του Βρυχώνα (κατασκευής 1917) είναι η πρώτη γέφυρα στην Ελλάδα που κατασκευάστηκε από οπλισμένο σκυρόδεμα (μπετόν) ! ! ! . . . . .

Σε ότι αφορά το τροχαίο υλικό, αρχικά επιλέχθηκαν 3 ατμομηχανές Hagans οι οποίες όμως αποδείχτηκαν ανεπαρκείς για την επέκταση προς Μηλιές κι έτσι ο στόλος εμπλουτίστηκε το 1903 με 5 Βελγικές. Επίσης χρησιμοποιήθηκαν επιβατικές άμαξες ανοιχτές και κλειστές καθώς και φορτηγάμαξες.

Στα χρόνια που λειτούργησε, το τραίνο προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στην ανάπτυξη του ανατολικού Πηλίου, μεταφέροντας ανθρώπους και εμπορεύματα. Ενα παράδειγμα συμβολής στην ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών είναι το γεγονός ότι η εργολάβος εταιρία υπέγραψε συμβάσεις σύμφωνα με τις οποίες είχαν την υποχρέωση της επισκευής των χωμάτινων μονοπατιών που πάθαιναν ζημιές από την χρήση από τα μουλάρια που κουβαλούσαν υλικά, με αντάλλαγμα την άδεια να βοσκούν τα ζώα στα περιβόλια των ντόπιων. Με τον τρόπο αυτό κατασκευάστηκαν πολλά καλντερίμια.

Στη διάρκεια της κατοχής, ο Γερμανικός στρατός χρησιμοποίησε το τραίνο για τις μεταφορές του, ενώ κατά την αποχώρησή του, ανατίναξε μεγάλο μέρος του υλικού το οποίο και αποκαταστάθηκε στη συνέχεια.

Με την ανάπτυξη του οδικού δικτύου της περιοχή, το τραίνο άρχισε σιγά-σιγά να απαξιώνεται ως μεταφορικό μέσο. Η αύξηση της κυκλοφορίας στο κέντρο του Βόλου δημιούργησε επιπλέον προβλήματα. Χαρακτηριστικό είναι ότι στα τελευταία χρόνια λειτουργίας, μόνο το πρώτο δρομολόγιο από Βόλο και το τελευταίο από Μηλιές διέσχιζαν την κεντρική οδό Δημητριάδος. Τελικά, την 1η Αυγούστου του 1971, το τραίνο, νικημένο, σταμάτησε να κυκλοφορεί . . .

Στη δεκαετία του 1980 έγιναν προσπάθειες για την αναβίωση του "μουντζούρη" με αποτέλεσμα το τραίνο να εμφανίζεται περιστασιακά στους δρόμους της περιοχής. Το 1994, ο ΟΣΕ ξεκίνησε εργασίες αποκατάστασης τόσο της γραμμής όσο και κάποιων κτιρίων. Τελικά στις 25 Μαΐου 1996 δόθηκε ξανά στην κυκλοφορία το τμήμα Aνω Λεχώνια - Μηλιές. Σήμερα λειτουργεί κυρίως τα Σαββατοκύριακα, προσφέροντας στους επισκέπτες τη μοναδική ευκαιρία να θαυμάσουν την περιοχή μέσα από μια πανέμορφη διαδρομή εκτός του οδικού δικτύου.

Συνεχίζεται
(με προσωπικά βιώματα από το τραινάκι και φωτογραφίες)

από Γιώργος Σαβ 12 Νοε 2011 - 11:45

Σαν παιχνίδι τον έβλεπα τον «μουτζούρη» πιτσιρικάς. Στον πανέμορφο από αρχιτεκτονική άποψη σιδηροδρομικό σταθμό του Βόλου, που ήταν και το μηχανοστάσιο, πάντοτε μου άρεσε να παρατηρώ και να θαυμάζω την μικροσκοπική αυτή μινιατούρα που κινούνταν σε μιά μικρή σιδηροδρομική γραμμή πλάτους μόλις εξήντα, (60), εκατοστών. Μ’ αγκάλιαζε ο πατέρας μου και με ανέβαζε στην μηχανή η οποία, επειδή ήταν στα μέτρα μου, (λόγω του μεγέθους), με φαντασίωνε στο έπακρο και τόριχνα στο παιχνίδι παίζοντας τον μηχανοδηγό κουνώντας τους διάφορους λεβιέδες.

Πρόσφατα ξανασυνάντησα τον «μουτζούρη» στον γραφικό Σ.Σ. σταθμό των Μηλεών και αισθάνθηκα την καρδιά μου να σκιρτάει . . . . . . . συγκινήθηκα . . . . .

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

Τον χάϊδεψα τον «μουτζούρη» και τον μίλησα . . . . . Χώθηκα στην αγκαλιά του και ξαναέπιασα τους λεβιέδες του στο χειριστήριο. Μπορεί να ήταν η ίδια ατμομηχανή που νήπιο ακόμα την είχα αγγίξει και είχα παίξει μαζί της . . . . . Φωτογράφισα στην αγκαλιά του τα παιδιά μου μαζί με ένα κοριτσάκι φίλων, ξαναγυρνώντας παράλληλα μέσα μου, στα παιδικά εκείνα χρόνια της αθωότητας και των αναμνήσεων . . . . . .

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

Τα καθίσματα στα βαγόνια και όλο το εσωτερικό ήταν από ξύλο, άψογα βαμένα στην ίδια απόχρωση του ξύλου και βερνικωμένα, αλλά εκείνο που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν τα «γκαμπριολέ» βαγονάκια τελείως ανοιχτά από πάνω και κάποια απ’ αυτά και από δίπλα . . . . .

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

Στην σειρά και στην γραμμή τα μαθητούδια της πρώτης, δευτέρας και τρίτης Δημοτικού . . . . . Εκδρομή με το τραινάκι ! ! ! . . . . Κι’ από κοντά οι μαμάδες κουβαλώντας τα μπωλ με τα βραστά αυγά, τους κεφτέδες, τα κασέρια και τις ντομάτες . . . . . Και δώστου όλοι εμείς η πιτσιρικαρία να ξελαρυγγιζόμαστε τραγουδώντας μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μας "κι έκαν’ ένα μικρό ταξίδι . . . . κι’ έκαν’ ένα μικρό ταξίδι . . . μέσα στου Πή . . . Πή . . . . Πήλιου τα χωριά . . . οε . . . οέέέέέέέέ . . . οέ . . . . . οέέέέέέέέ . . . . . . . " , εξυμνώντας το αγαπημένο μας μικρό τραινάκι “που ήταν αταξίδευτο κι’ έκανε ένα μικρό ταξίδι μέσα στου Πήλιου τα χωριά” . . . . . . .

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

Ξεκινούσε από τον Σ.Σ. του Βόλου. Πρώτη στάση στην αρχή σχεδόν της κεντρικής οδού Δημητριάδος, (λίγο μετά από το σημερινό Δημαρχείο), στο ζαχαροπλαστείο του «Χαλκιαδόπουλου» με τους υπέροχους «κορνέδες» του . . . . . Διέσχιζε τον κεντρικό αυτόν δρόμο και έκανε δεύτερη στάση κάπου κοντά στον Αγιο Κωνσταντίνο κοντά στην παραλία του Βόλου . . . . Συνέχιζε και έκανε τρίτη στάση λίγο πριν από το ποτάμι τον Αναυρο, (εκεί που ο Ιάσονας έγινε μονοσάνδαλος ), στην άκρη σχεδόν του Βόλου . . . . . Κι’ από κει ακολουθώντας το δρομολόγιό του άφηνε την πόλη του Βόλου και έφτανε στην Αγριά . . . . και μετά στα Λεχώνια . . . . Για να πάρει στη συνέχεια την ανηφόρα και να αρχίσει να σκαρφαλώνει σιγά-σιγά, αγγομαχώντας και ασθμαίνοντας, στο βουνό των Κενταύρων κατευθυνόμενος προς Μηλιές . . . . . . . .

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

Ονειρεμένη η διαδρομή δίπλα από την θάλασσα στην αρχή και στη συνέχεια στις πλαγιές του Πηλίου με θέα όλον τον Παγασητικό, διασχίζοντας ελαιώνες και περιβόλια . . . . Οπωροφόρα δέντρα περνούσαν από δίπλα μας και τσακίζαμε τις βερυκοκιές, τις ροδακινιές και κυρίως τις τζανεριές . . . . . . Αχ αυτές οι τζανεριές ! ! ! . . . . . Ακόμα και σήμερα κυνηγάω το τζάνερο και όπου το βρώ το τσακίζω αλύπητα ! ! ! . . . . Το τζάνερο είναι ένα είδος κορόμηλου που ευδοκιμεί στο Πήλιο, (τζάνερο Πηλίου ! ! ), αλλά σε πιο μεγάλο μέγεθος και πολύ πιο τραγανό και εύγευστο από τα κοινά κορόμηλα . . . . Κλαδιά ολόκληρα κατεβάζαμε από τα δέντρα με δεκάδες τζάνερα κρεμασμένα επάνω τους . . . . . .

Αγγομαχούσε λοιπόν να βγάλει την ανηφόρα ο «μουτζούρης» και πηγαίνοντας σιγά-σιγά, (με ελάχιστη ταχύτητα), έδινε την ευκαιρία σ’ εμάς να απλώσομε τα χέρια μας και να αρπάξομε τα τζάνερα τα οποία βρισκόνταν σε απόσταση βολής δίπλα από την σιδηροδρομική γραμμή ! ! ! . . . . Μας βοηθούσε εξ άλλου και η «γκαμπριολέ» θερινή κατασκευή των βαγονιών ! ! . . . . . Αγχος και φωνές οι μαμάδες : «Γιωργάκηηηηηηηηη . . . . βάλε μέσα το χέρι παιδί μου . . . . . αααααάάάάάχ δεν θα γυρίσομε σπίτι . . . . Θα τα πούμε . . . . . . » Very Happy

Καρναβάλι στον Βόλο . . . . Δεν γινόταν να μην ντυθεί καρνάβαλος και ο "μουτζούρης" ! ! ! . . . . . Τον σκέπαζαν ολόκληρο με μία τεράστια μάσκα, (δράκος, αρκουδάκι, ελέφαντας κλπ.), άφηναν απ’ έξω το φουγάρο του για να αναπνέει ο καημένος, και αυτός πανευτυχής και καμαρωτός έκανε την περατζάδα του στην κεντρική οδό Δημητριάδος κουβαλώντας πίσω τα διακοσμημένα αποκριάτικα ανοιχτά βαγονάκια του με τους καρναβαλιστές . . . . . . . Κέφι, χαρά, ξενοιασιά, σερπαντίνες, καραμούζες και μουσικές . . . . . και σ’ όλα αυτά πρωταγωνιστής ο "μουτζούρης" . . . . . .

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Συνεχίζεται

από Γιώργος Δευ 14 Νοε 2011 - 10:51

Ετσι πέρασαν τα παιδικά χρόνια της αθωότητας με δεκάδες εκδρομές και καλή παρέα μαζί του . . . . . Και μπήκαμε στην εφηβεία . . . . . Και πάλι ήταν μαζί μας ο «μουτζούρης» για να μας συνοδεύει στις εφηβικές πλέον εκδρομές μας και στα πρώτα καρδιοχτύπια μας . . . . . . Είχαν αλλάξει και οι καιροί . . . . Δεν κουβαλούσαμε πλέον μπωλ και κεφτέδες αφού τώρα υπήρχε το μικρό χαρτζιλίκι . . . . . Ταξιδεύαμε εξ άλλου και μόνοι μας, χωρίς τις μαμάδες . . . . . Τι να τις κάνεις τις μαμάδες όταν πλέον είχες την Ντόρα μαζί σου ! ! ! . . . . .

Μονοήμερες εξορμήσεις όλο τον χρόνο . . . . . Το Πήλιο έχει την μοναδικότητα να είναι πανέμορφο όλες τις εποχές . . . . Τον χειμώνα με τα χιόνια του, την άνοιξη με το ξαναζωντάνεμα της φύσης, το καλοκαίρι με την δροσιά του και τα γάργαρα νερά και το φθινόπωρο με την μελαγχολία του . . . . Εικόνες, τοπία, χρώματα κι’ αρώματα μοναδικά, που δύσκολα τα συναντάς σ’ άλλο βουνό . . . . . . . . . Σάββατα, Κυριακές, Χριστούγεννα, Πάσχα, Καθαρές Δευτέρες, Πρωτομαγιές, καλοκαίρια και φθινόπωρα παρέα με το μικρό τραινάκι. Κιθάρες μαζί μας, ελάχιστο χαρτζιλίκι και μπόλικο κέφι . . . .

Πλάκες και παιχνίδια στο «πήγαινε-έλα» με τον αργοκίνητο «μουτζούρη» ο οποίος με μεγάλη υπομονή ανεχόταν όλες τις τρέλες μας . . . . . Ο καημένος μείωνε την ταχύτητα στις ανηφόρες του Πηλίου . . . . Φυσούσε - ξεφυσούσε και ιδροκοπούσε από την προσπάθεια να αναριχηθεί στο βουνό ενώ κατάμαυρος καπνός έβγαινε από το φουγάρο του . . . . Μοιραία λοιπόν, η έτσι κι’ αλλιώς μικρή ταχύτητά του, περιοριζόταν πλέον σε ένα απλό «βάδην» . . . . Εφτανε ο φουκαράς να κινείται τόσο αργά, που μας έδινε την ευκαιρία να κατεβούμε, (ενώ αυτός αγγομαχούσε να ανεβεί τις ανηφόρες), να κόψομε «δακράκια» γιά να τα προσφέρομε στις κοπελιές μας, και στην συνέχεια να τον προλάβομε γιά να ξαναανεβούμε με περισσή ευκολία στον ασθμαίνοντα «μουτζούρη» που με την γλώσσα έξω, συνέχιζε την αργή πορεία του στο βουνό των Κενταύρων . . . . . Τα «δακράκια» είναι ένα είδος κρίνου, (αυτοφυές στο Πήλιο), με ένα μεθυστικό άρωμα που πλανάται ακόμα στο νού, στην σκέψη και στην όσφρησή μου.

Ετσι, χωρίς να το καταλάβομε, με γέλια και με κέφι, φτάναμε στο τέρμα του ταξιδιού, στον σιδηροδρομικό σταθμό των Μηλεών με την υπέροχη ρεματιά και τον καταράκτη που βρίσκεται κοντά σ’ αυτόν . . . . .

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

Τον χειμώνα έπεφτε άγριος χιονοπόλεμος μέσα στο κατάλευκο τοπίο και στην απόλυτη λευκή σιωπή του χιονιά. Κι’ όταν έπιανε το μεσημέρι αράζαμε στα μικρά κουτουκάκια των χωριών, δίπλα στις ξυλόσομπες, και απλώναμε τα ρούχα μας, τα σκουφιά μας, τα γάντια μας και τα κασκόλ μας για να στεγνώσουν. Στη συνέχεια εξαντλούσαμε όλα τα αποθέματα του μικρού ταβερνείου σε «σπετζοφάγια», «γίδες βραστές» και «φασολάδες» και ο καλός μου φίλος και συμμαθητής Σπύρος Π., (που παραμένει μέχρι σήμερα αιώνιος ροκάς και διατηρεί γνωστό ροκάδικο στον Βόλο), έπιανε την κιθάρα του και μας έστελνε στο όνειρο με τα επίκαιρα, (τότε), τραγούδια του «νέου κύματος» . . . . . .

. . . . με το «θα διώξω τα σύννεφα» με την Καίτη Χωματά . . . .

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

. . . . με το «μιά φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες» με την Αρλέτα . . . .

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

. . . . με το «συνεφούλα» με τον Νιόνιο τον Σαββόπουλο . . . .

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

. . . . με το «άσπρα καράβια τα όνειρά μας» με τον Βιολάρη και την Χωματά . . . .

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Το καλοκαίρι πάλι περπάτημα στα γραφικά καλντερίμια και στις βαθύσκιωτες ρεματιές . . . . . . . Ατελείωτες περιπλανήσεις και πεζοπορίες στα μαγευτικά μονοπάτια του Πηλίου . . . . . . . . Αφήναμε τον «μουτζούρη» να μας περιμένει στις Μηλιές και ανηφορίζαμε στο χωριό φτάνοντας με τα πόδια μέχρι και την αγαπημένη μας Βυζίτσα . . . . Τσιπουράκια και καλό φαϊ . . . . . και πάντα η απαραίτητη και μοναδική λεμονάδα ΕΨΑ για να μας ξεδιψάει . . . . . .

Η Βυζίτσα την άνοιξη

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

Ψόφιοι και κουρασμένοι, αλλά γεμάτοι από όμορφες εικόνες, επιστρέφαμε αργά το απόγευμα στον σταθμό στις Μηλιές και ο «μουτζούρης» μας περίμενε υπομονετικά . . . . . Αράζαμε στα ανοιχτά βαγονάκια το καλοκαίρι και παίρναμε τον δρόμο της επιστροφής . . . . . Απολαμβάναμε το υπέροχο δειλινό και τα χρώματα, με τον ήλιο να δύει πίσω από τον Αλμυρό, στο βουνό της Οθρυς που οριοθετεί την Θεσσαλία από την βόρεια Στερέα Ελλάδα και βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά του νομού Μαγνησίας και στην βορειοανατολική πλευρά του νομού Φθιώτιδας . . . . .

Φουριόζος και πιό γρήγορος στην επιστροφή ο «μουτζούρης» ! ! ! . . . . Λίγο η κατηφόρα, λίγο το ότι βιαζόταν να επιστρέψει στην βάση του για να ξεκουραστεί, πάντως ήταν τελείως διαφορετικός από τον «μουτζούρη» της ανηφόρας ! ! . . . . . . Καμία . . . . μα καμία σχέση στην σβελτάδα και στην ταχύτητα ! ! . . . . .

Aυτός λοιπόν ήταν ο μουτζούρης που ακόμα και σήμερα, (σε πείσμα της προόδου και της τεχνολογίας), επιμένει να συνεχίζει το μαγικό του ταξίδι «μέσα στου Πήλιου τα χωριά», χαρίζοντας εικόνες μοναδικές από το βουνό των Κενταύρων και του Παγασητικού Κόλπου . . . . . . Αυτός ήταν, (και είναι), ο μουτζούρης των παιδικών και εφηβικών μου αναμνήσεων που μέχρι σήμερα παραμένουν ανεξίτηλα βαθειά χαραγμένες στην καρδιά μου και στην ψυχή μου . . . . Όπως επίσης παραμένουν ανεξίτηλα βαθειά χαραγμένες και οι εικόνες και οι αναμνήσεις ενός σιδηρόδρομου μιάς άλλης εποχής . . . . . . . . .

ΤΕΛΟΣ

Το θέμα, που μόλις διαβάσατε, είναι κλειδωμένο.

Αν έχετε κάποιες απορίες, ή θέλετε περισσότερες διευκρινήσεις, σχετικά με αυτό το ταξίδι …
... μπορείτε να τις γράψετε εδώ ... [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]...
... και θα υπάρξει ανταπόκριση, το ταχύτερο δυνατόν.

Σας ευχαριστούμε.

Welcome to the forum www.taxidiarides.gr

Το τραινάκι του Πηλίου - Σκόρπιες αναμνήσεις

Το τραινάκι του Πηλίου - Σκόρπιες αναμνήσεις

Απ: Το τραινάκι του Πηλίου - Σκόρπιες αναμνήσεις

Απ: Το τραινάκι του Πηλίου - Σκόρπιες αναμνήσεις

Απ: Το τραινάκι του Πηλίου - Σκόρπιες αναμνήσεις

Το τραινάκι του Πηλίου - Σκόρπιες αναμνήσεις