Καβάλα - Θάσος - Επιστροφή στην Αθήνα

ΚΑΒΑΛΑ – ΘΑΣΟΣ

Με εμάς στεγνούς αλλά με όλο το υπόλοιπο αυτοκίνητο μούσκεμα, ταξιδεύαμε προς την Καβάλα, σε μια διαδρομή που, όπως όλες μέχρι τώρα, πρώτη φορά έβλεπα. Όλα καλά και όμορφα.

Πάνω στη γέφυρα του Στρυμόνα νταλίκα προσπερνούσε νταλίκα με ρυμουλκούμενο και τα δυο τα προσπερνούσε ένα βαρυφορτωμένο τριαξονικό φορτηγό. Είχαν καλύψει όλο το πλάτος του δρόμου. Τους είδα από αρκετά μακριά ώστε να τραβηχτώ όσο το δυνατό δεξιά σχεδόν έγλυφα τις μπαριέρες προς τη μεριά του ποταμού. Πλησίαζαν, πάντα και οι τρεις δίπλα – δίπλα αλλά, μπορεί να έφταιγε η απόσταση, μάλλον δεν χωρούσαμε και οι τέσσερεις. Σταμάτησα. Πλησιάζοντας κι άλλο συνειδητοποίησα ότι ούτε έτσι χωρούσαμε. Άρα, άρα όπισθεν και στο πρώτο πάρκινγκ μέσα. Ναι, αλλά οι γέφυρες δεν έχουν πάρκινγκ και από την είσοδό της, απείχα αρκετά. Μέχρι να τα σκεφτώ τα φορτηγά, με μια μικρή πρωπορεία αυτών που προσπερνούσαν, είχαν φτάσει επικίνδυνα κοντά μας. Κανείς τους δεν σκέφτηκε; δεν μπορούσε; δεν ήθελε; να επιβραδύνει για να ολοκληρωθεί η προσπέραση. Με όπισθεν στο κιβώτιο πίεσα όσο μπορούσα το γκάζι. Το zastava εκτινάχθηκε προς τα πίσω αλλά η δυσκολία ήταν να το κρατήσω στην ευθεία.
─ «Γιώργο μας πλησιάζουν… »
Η Λενιώ βουτηγμένη στον πανικό της ζούσε τη δική μου αγωνία επιβίωσής μας και με ενημέρωνε για την απόσταση της λαιμητόμου γιατί πλέον δεν κοίταζα μπροστά αλλά πίσω. Με κάποιο μαγικό τρόπο, με τη βοήθεια εξωγήινων παραγόντων, προστάτιδων αγγέλων, καλής μοίρας και όλων των θετικών βοηθημάτων του ανθρώπου, το zastava έμεινε στην ευθεία και όταν βγήκα από τα κάγκελα έκανα δεξιά στο χωράφι που θα μας έθαβαν βγαίνοντας οριστικά έξω από το σκόπευτρο του αποσπάσματος που μας είχε καταδικάσει. Πέρασαν κορνάροντας και οι τρεις επανειλημμένα χαιρετώντας μας ηχητικά, ο οδηγός του φορτηγού επιπλέον με σφιγμένη γροθιά και της νταλίκας με υψωμένο τον αντίχειρα. Ένα ‘μπράβο’ σε μας που δεν μας σκότωσαν. Ω, πόσο απίστευτα πολύ συνετέλεσε το κελάρυσμα του ποταμού στη συναισθηματική ανάστασή μας και τη μεταμόρφωση της αγωνίας σε καταπραϋντική γαλήνη.

Στην Καβάλα μείναμε στους συγγενείς της Λενιώ που με καλοδέχτηκαν. Δεν ξέρω αν σκέφτηκαν ‘ποιος είναι αυτός ο μαντράχαλος δίπλα στο κορίτσι μας’ ή αν αναλογίστηκαν κάτι άλλο παραπλήσιο, αλλά δεν το έδειξαν. Απλώσαμε τα βρεγμένα μας σχεδόν σε όλο το τετράγωνο.
─ «Για να κάνει κανείς camping πρέπει να έχει όλα αυτά τα πράγματα μαζί του;»
Δεν βρήκαμε λογική απάντηση που να τους καλύψει την ερώτηση. Από την υπερβολή αναγνωρίζεις τον πρωτάρη. Όλα καλά.

Όταν, κάποτε, στέγνωσαν όλα φύγαμε για τη Θάσο. Στήσαμε τη σκηνή σε έναν ελαιώνα μαζί με άλλες σκηνές – δεν την ξαναπαθαίνω, έψαξα καλά τα γύρω-τριγύρω – το χώμα ήταν σαν τσιμέντο, κρεμάσαμε τα του νερού στην ελιά, κλείσαμε τη σκηνή, πήγαμε για φαγητό και επιστρέψαμε… στη στάνη. Καταπληκτική εικόνα με το που πλησίαζες τη σκηνή σου. Κεφαλάκια γιδιών, σε απίστευτα μεγάλο αριθμό, τόσο που να μην βλέπεις έδαφος, το μεγαλύτερο κοπάδι που είχα δει, οι σκηνές να ξεχωρίζουν λόγω ύψους και τους κατασκηνωτές ιδιοκτήτες όρθιους δίπλα τους, ένας σκύλαρος να τρέχει αριστερά – δεξιά και να συμμαζεύει τα ζωντανά και ένας τσοπάνος με μια γκλίτσα να σφυρίζει καθοδηγητικά συνθηματικά προς τα ζώα του και να χαιρετά κουνώντας το ελεύθερο χέρι του τους ανθρώπους των σκηνών όταν πέρναγε κοντά τους. Το τελετουργικό κράτησε περίπου μισή ώρα. Μετά, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, ο τόπος ερήμωσε από ζώα και ανθρώπους, με τους τελευταίους να μπαίνουν στις σκηνές για τη μεσημεριανή ραστώνη τους. Όχι όλοι. Εμείς είχαμε μείνει στήλη άλατος.
─ «Πάλι τα ίδια. Πάμε να φύγουμε»
─ «Γιώργο, κουράστηκα»
─ «Στο Πλατανίτσι θα πνιγόμασταν, εδώ θα μας πατήσουν και αφού μας λιώσουν θα μας φάνε σαν χορτάρι».
Μείναμε. Χαλάς χατήρι; Δεν χαλάς. Ρωτήσαμε. Μας απάντησαν. Ηρεμήσαμε, κάπως.
─ «Δεν είναι τίποτα. Δυο φορές την ημέρα. Το μεσημέρι γύρω στις 2 και μετά τα μεσάνυχτα πάλι γύρω στις 2»
─ «Για το μεσημέρι, το κατάλαβα. Τη νύχτα τι κάνετε;»
─ «Αργούμε να ξυπνήσουμε το πρωί!»
Αυτό δεν το κατάλαβα. Το ένιωσα το ίδιο βράδυ. Παραδομένος στο όνειρο, αγκαλιά με το όνειρό μου, απολάμβανα τα χιλιάδες κουδουνάκια που μελωδούσαν στο κεφάλι μου. Θυμάμαι ένα ανέκδοτο που λέγαμε στην εποχή μου : «Προφορικές εξετάσεις σε τελειόφοιτους Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Παρόντες ο καθηγητής και μια ομάδα φοιτητών, αγόρια και κορίτσια. Ο καθηγητής ρωτάει έναν- έναν και μια-μια ξεχωριστά. Σε μια φοιτήτρια κάνει την εξής ερώτηση ‘κυρία μου πείτε μας τι παθαίνει ο κόλπος της γυναικός όταν το πέος του ανδρός εισέρχεται εντός αυτής. Η φοιτήτρια δεν θυμάται την απάντηση, κοκκίνισε, αγχώθηκε, δεν μπορούσε να απαντήσει. Κάποιος φοιτητής της ψιθυρίζει ‘σφύζει, εκείνη ακούει ‘σφυρίζει’ και το λέει στον καθηγητή. ‘Κοπέλα μου’, της λέει ο καθηγητής, ‘αν σφύριζε, το Φιλοπάππου θα ήταν φιλαρμονική’.
Η μελωδία δυνάμωνε στο κεφάλι μου. Ήταν τα κουδουνάκια της ευτυχίας ή μήπως… Ήταν τα ‘ή μήπως…’ που πλησίαζαν και γίνονταν ανυπόφορα. Σκοτάδι. Δεν έβλεπα. Άκουγα κουδουνάκια, γαυγίσματα, σφυρίγματα, ποδοβολητό. Όλα ταιριασμένα. Δεν άγγιξε τίποτα τη σκηνή. Δεν βράχηκε από τίποτα. Δεν χτύπησε ο συναγερμός του αυτοκινήτου. Περίμενα καρτερικά το φινάλε του εθιμοτυπικού. Μετά ησυχία. Τίποτα. Σχεδόν ακουγόταν το φεγγάρι που βολτάριζε στον ουρανό. Κοιμήθηκα. Αν τώρα πω ότι ξύπνησα από μυρωδιά ελληνικού καφέ θα φανώ εξωπραγματικός. Η Λενιώ είχε από τότε πολλούς τρόπους να με ξυπνάει ευχάριστα. Μετά από δυο μέρες φύγαμε.

Ουρά για το ferryboat. Όταν λέμε ‘ουρά’ εννοούμε μια μέρα αναμονή. Πολλά, πάρα πολλά αυτοκινούμενα και πολλά πολύ πάρα πολλά τροχόσπιτα. Ούτε που θυμάμαι πόσα ήταν μπροστά μου. Ήμουν όμως το πρώτο αμιγώς Ι.Χ. αν και δεν πρέπει να υπήρχαν και άλλα Ι.Χ. μόνα τους εκεί που περίμενα. Ήρθε το πρώτο, γέμισε, έφυγε, μετά από καμιά ώρα ήρθε το δεύτερο, γέμισε έφυγε, ήρθε το τρίτο, γέμισε, δεν έφυγε.
─ «Ε, εσύ, με το άσπρο, έλα, φεύγεις!»
Ο παρκαδόρος του πλοίου φώναζε προς το κλειδωμένο zastava. Εμείς είμαστε κοντά στο ferry και χαζεύαμε το φόρτωμα. Το τελευταίο τροχόσπιτο που μπήκε ‘τίγκαρε’ το ferry.
─ «Τι θα γίνει ρε άσπρε; Θα ‘ρθεις να φύγουμε;»
─ «Για το zastava λέτε;»
─ «Ναι, δικό σου είναι; Άμε και φέρτο σβέλτα!»
─ «Μα δεν χωράει! Πού θα το βάλετε;»
Πήραν το μέρος μου και άλλοι οδηγοί.
─ «Είσαι καλά; Πού θα το βάλεις; Με ανοιχτή πόρτα θα φύγουμε;»
Ούτε που έδωσε σημασία.
─ «Με κλειστή! Ρε πιτσιρικά θα το φέρεις ή θα περιμένουμε άλλο αμάξι; Άδειοι δεν φεύγουμε!»
Εκνευρίστηκα. Το zastava δεν θα χωρούσε ακόμα και αν ήταν μινιατούρα 1:43. Πήγα. Το έφερα.
─ «Εμένα θα κοιτάς! Εντάξει; Εμένα! … Γύρνα το… Ωραία… Έτσι… Έτσι… Με τον κώλο και λοξά! Πάμε!»
─ «Κοιτάξτε, δεν χωράω. Για να χωρέσω η πόρτα θα πρέπει να μείνει ανοιχτή. Αν την κλείσετε θα σπάσουν οι προβολείς μου!»
─ «Μη μιλάς! Να ακούς! … Έλα πάμε… Πάμε…»
Οι άλλοι οδηγοί εξακολουθούσαν να μου συμπαραστέκονται.
─ «Θα του το διαλύσεις το αμάξι. Άστον έξω να έρθει με το άλλο».
Τίποτα. Ούτε που τους άκουγε.
─ «Μα δεν ακούτε κανέναν!»
─ «Μικρέ, κόφτο! Θα μπεις, θα κλείσει και θα μείνουν και 10 πόντοι»
─ «Με τίποτα!»
─ «Επειδή κάνεις τον ξύπνιο, απέναντι έχει μια καντίνα με εξαιρετικό χταποδάκι στα κάρβουνα και ουζάκι παγωμένο! Το πας;»
─ «Το πάω, αλλά αν δεν κλείσει η πόρτα θα με αφήσεις να κατέβω»
─ «Το πας είπες έτσι; Το πας!.. Τέρμα το τιμόνι δεξιά…. Ώπα… Όλο αριστερά τώρα … Όλο… Όλο… Άστο… Σβήσε! Δέστο!»
Ταυτόχρονα με καθοδηγούσε, μου μίλαγε, απαντούσε στους επικριτές του και με τα χέρια του έκανε σήμα στον τιμονιέρη να φύγει. Το ferry άφησε την προβλήτα, η μπουκαπόρτα άρχισε να κλείνει, γύρω της ήταν μαζεμένοι και άλλοι οδηγοί, ο παρκαδόρος με το που με άφησε πήγε στην άκρη της πλώρης, ψηλά, σε ένα ειδικό σημείο της, εγώ κατέβηκα και είδα που ήταν ο προφυλακτήρας σε σχέση με την πόρτα. Μόλις θα έκλεινε, γιατί θα έκλεινε, θα έσπαζε τον προφυλακτήρα και τους προβολείς, θα έσπρωχνε το zastava προς τα πίσω και θα παράσερνε όλα τα αυτοκίνητα που σχεδόν ακουμπούσαν μεταξύ τους. Όλοι μας περιμέναμε τον ήχο του τσαλακώματος. Πλησίαζε η πόρτα, άγγιζαν τα νεύρα μου τα όριά τους. Η πόρτα έκλεισε, σφραγίστηκε και είχε απόσταση από τον προφυλακτήρα 10 πόντους!
─ «Παραμένει;»
─ «Παραμένει!»
Του είχα απαντήσει αποσβολωμένος, ανάμεσα στα χειροκροτήματα των άλλων οδηγών. Το αν χειροκρότησαν για την απάντησή μου, για το γεγονός που δεν μου διάλυσε το αυτοκίνητο, επειδή δεν πήρε παραμάσχαλα και τα δικά τους αυτοκίνητα ή για τη δική του εμπιστοσύνη στην εμπειρία του, ελέγχεται και ελέγχεται για όλα μαζί και μεμονωμένα.
─ «Μπράβο σου μάγκα μου! Λοιπόν, είσαι μικρός αλλά άκου μια συμβουλή: μη τα βάζεις με επαγγελματίες γιατί θα χάσεις πολλά στοιχήματα! Το ‘πιασες;»
Δεν πρόκειται να το αφήσω να φύγει όσο ζω. Το πρώτο μου στοίχημα ήταν ταπεινωτικό για μένα, αλλά ιδιαίτερα νόστιμο και εκτιμήθηκε δεόντως που ήμουν συνεπής.
─ «Έχουμε λεφτά για βενζίνη;»

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Με ανάμεικτα αισθήματα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Λίγο μετά τα Τέμπη, άρχισα να μην αισθάνομαι καλά. Το θερμόμετρο που έβαλα – προφανώς και είχε πάρει θερμόμετρο μαζί μας η Λενιώ – έδειξε 39 και το περίεργο είναι ότι δεν ανεβάζω γενικά ψηλή θερμοκρασία. Μπορώ να μετρήσω πόσες φορές στη ζωή μου έχω ανεβάσει πυρετό πάνω από 38. Μόλις 5. Είχαμε ασπιρίνες αλλά δεν ήθελα να πάρω αφού οδηγούσα (έτσι έλεγε ο Καββαθάς στους 4Τροχούς), αλλά δεν μπορούσαμε και να γυρίσουμε στη Λάρισα γιατί που θα μέναμε; Δεν μας έφταναν τα λεφτά. Κινητά τηλέφωνα, λογαριασμός στην τράπεζα, e-baking κλπ ενθουσιαστικά στερούνταν πραγματικότητας. Η Λενιώ είχε δίπλωμα οδήγησης αλλά δεν είχε οδηγήσει ποτέ το «zastavaκι έτσι όπως το έχετε κάνει» και δεν ήταν καιρός για πειράματα στην εθνική. Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με αυξημένη προσοχή και τη Λενιώ σε ρόλο ανιχνευτή του δρόμου παράλληλα με μένα που ταυτόχρονα θα μου έλεγε τι έβλεπε. Κάτι σαν συνοδηγό αγώνων χωρίς χαρτογραφημένη διαδρομή.

Μετά τη γέφυρα της Λαμίας, σε μια ανοιχτή δεξιά στροφή θέλω να προσπεράσω ένα φορτηγό που πήγαινε πιο αργά από μένα. Βγαίνοντας για να προσπεράσω, βλέπω ότι στο απέναντι ρεύμα, κανονικά στις λωρίδες τους, ένα φορτηγό προσπερνούσε φορτηγό. Μπορούσα να περάσω καθαρά, αλλά πίσω μου ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα μια μηχανή, σχεδόν πάνω στη διαχωριστική γραμμή, που λόγω της στροφής δεν έβλεπε την προσπέραση και προφανώς δεν θα περίμενε να ολοκληρώσω τη δική μου και θα περνούσε σίγουρα στο αντίθετο ρεύμα. Θεώρησα ότι κινδυνεύει. Διέκοψα τη δική μου προσπέραση, τραβήχτηκα δεξιά πίσω από το φορτηγό, η μηχανή πέρασε ‘αέρα-πατέρα’ και εμείς, ύστερα από ένα εκκωφαντικό ‘μπαμ’, κάποιος μου πήρε το τιμόνι από τα χέρια το έστριψε απότομα δεξιά, βρεθήκαμε έξω από την άσφαλτο, στο χαντάκι με κλίση σχεδόν να γυρίσουμε ανάποδα. Το αμάξι τυλίχτηκε σε ένα εκνέφωμα μεθανίου ανθρώπινων αποβλήτων (σ.σ.: αντικαταστήστε το ‘Μαξ’ από το ‘Μάξιμο’ με ‘Κλασ’ και διατηρήστε το ‘ιμο’). Βγήκαμε τρομοκρατημένοι.
Η μπροστινή δεξιά ζάντα είχε σχηματίσει γωνία και ήταν για πέταμα και η πίσω δεξιά είχε τετραγωνοποιηθεί. Κάνοντας την κίνηση να προσπεράσει η μηχανή, πηγαίνοντας πίσω από το φορτηγό, χτύπησα σε έναν τσιμεντόλιθο που ήταν παρατημένος πάνω στην άσφαλτο της εθνικής. Το φορτηγό τον πέρασε καθαρά αλλά εγώ τον βρήκα με τον δεξί τροχό. Έχασα το τιμόνι, δίπλωσα, για κάποιον λόγο δεν ντελαπάρισα, χτύπησα τον τσιμεντόλιθο και με τον πίσω τροχό και όπως ήμουνα με ανάποδους τροχούς, κατέληξα στο χαντάκι. Τώρα; Έβγαλα τον τσιμεντόλιθο από τον δρόμο, σκέφτηκα να τον πάρω μαζί μου για κειμήλιο, μου πέρασε γιατί δεν χωρούσε τίποτα άλλο στο αυτοκίνητο, βγήκα με προσπάθεια από το χαντάκι και χοροπηδώντας εξαιτίας των παραμορφωμένων ζαντών μου, με αναμμένα αλάρμ, οδήγησα σερνόμενος, προς το πλησιέστερο βενζινάδικο. Πριν φτάσω σε βενζινάδικο, σχεδόν 500 μέτρα από εκεί που χτύπησα, είδα ένα μαγαζί που είχε σχέση με τρακτέρ, σέρβις, ανταλλακτικά κλπ. Σκέφτηκα να σταματήσω για να πάρω τηλέφωνο τον κουνιάδο μου και να του πω τι πάθαμε. Άφησα το αυτοκίνητο έξω από το μαγαζί και παρακαλέσαμε τον μαγαζάτορα να κάνουμε ένα υπεραστικό τηλέφωνο στην Αθήνα. Ευτυχώς δέχτηκε.
─ «Στεφ…- του είπα τι έπαθα - …δεν μπορούμε να έρθουμε στην Αθήνα με δυο χαλασμένες ζάντες και δεν έχουμε καθόλου λεφτά για να μείνουμε σε ξενοδοχείο στη Λαμία. Κάλεσε την ΕΛΠΑ αν μπορεί να με φτιάξει ή να μας μεταφέρει στην Αθήνα…»
Ενώ έλεγα αυτά στο τηλέφωνο ο μαγαζάτορας μου έκανε κινήσεις σαν να ήθελε να μου πει κάτι. Το έκανα χωρίς να κόψω τη σύνδεση.
─ «Κλείστο και πες του ότι θα τον ξαναπάρεις!»
Το έκλεισα ενοχλημένος γιατί σκέφτηκα ότι το έκανε για να περιορίσει το κόστος του τηλεφώνου.
─ «Φέρε το αμάξι μέσα να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε»
Το έφερα. Έβγαλε τις 2 δεξιά ρόδες, έβαλε τη ρεζέρβα στην μπροστινή και με μια βαριοπούλα άρχισε να χτυπάει τη ζάντα. Με το που πήγα να αντιδράσω με έκοψε με μια επιτακτική κίνηση του χεριού του που σε συνδυασμό με την κατάστασή μου, μου φάνηκε σαν προσταγή αφέντη στον σκύλο του… και δεν μου ‘δωσε δωράκι που έκανα ότι είπε. Ύστερα από αρκετά άγρια κοπανίματα η ζάντα είχε… γίνει πάλι κυκλική! Πάλι πήγα να αντιδράσω αλλά και πάλι επανέλαβε την κίνηση με το χέρι του, πάλι χωρίς δωράκι. Τόση ώρα δεν μίλαγε κανείς και το μόνο που ακούγονταν ήταν ο ήχος της βαριοπούλας στη ζάντα που σε κάθε χτύπημά της ήταν και ένας πόνος, σαν κλωτσιά, στο στομάχι μου. Πήρε τη ζάντα, την έβαλε σε ένα μηχάνημα που γύριζε τροχούς, καμία σχέση με τη διάμετρο της ζάντας μου, την ασφάλισε όπως-όπως και με πολύ μικρή περιστροφή χρησιμοποιώντας και ένα καλέμι, προσπάθησε να δει αν ήταν ίσια. Ακριβώς όπως κάνουμε για να τσεκάρουμε τις ζάντες των ποδηλάτων μας. Την έβγαλε και την έβαλε πίσω δεξιά. Έκανε ακριβώς το ίδιο και με την μπροστινή που σε σχέση με την πίσω δεν βλεπότανε. Την ίσιωσε και αυτήν με τον ίδιο τρόπο. Την έβαλε στη θέση της ρεζέρβας.
─ «Παιδιά, είστε έτοιμοι να φύγετε. Τηλεφώνησε τώρα στον κύριο που είχες τηλεφωνήσει πριν και πες του πώς όλα είναι καλά. Ήθελες να μου πεις κάτι;»
Ήμουνα σαν χαμένος.
─ «Ήθελα να σας πω να μη χτυπήσετε τις ζάντες γιατί είναι αλουμινένιες και αν τις χτυπήσετε θα σπάσουν. Με την κίνηση που κάνατε με τρομάξατε και δεν είχα κουράγιο να σας πω τίποτα. Έπειτα θα μέναμε που θα μέναμε εδώ, δεν είχα άλλη επιλογή. Μετά που είδα την εργασία σας ήθελα να σας πω ότι δεν έχω λεφτά να σας πληρώσω ούτε κάτι άλλο αξίας να σας αποζημιώσω. Τι να κάνω τώρα;»
Είχε γελάσει.
─ «Να εμπιστεύεσαι τους επαγγελματίες…»
Σύμπτωση; Την ίδια μέρα άκουγα περίπου την ίδια φράση!
─ «… και δεν σου ζήτησα λεφτά. Σου ζήτησα; Καλό ταξίδι να ‘χετε παιδιά!»
Τι να πω; Τηλεφώνησα πάλι στον κουνιάδο μου.
─ «Το πρόβλημα λύθηκε. Μην κάνεις τίποτα. Ερχόμαστε Αθήνα και θα τα πούμε από κοντά»
Λαχτάρησε με το που του είπα ότι επιστρέφουμε.
─ «Η αδελφή μου είναι καλά; Πώς λύθηκαν όλα; Μη ρισκάρεις!»
Τον καθησύχασα όσο μπορούσα. Πάντα που είχε εμπιστοσύνη. Επιστρέψαμε στην Αθήνα. Στις ευθείες του Σχηματαρίου πίεσα άγρια το zastava στις τελικές του. Μάρμαρο! Το τιμόνι δεν είχε το παραμικρό τρέμουλο! «Αδύνατον» είπε ο κουνιάδος μου όταν του είπα το ‘τι’ και το ‘πώς’ για τις ζάντες. «Αδύνατον» είπε και ο Αλέξης ο Πετρόπουλος, ο διαχρονικός λαστιχάς μου, όταν του είπα τα ίδια και αφού είχε ελέγξει τις ζάντες στη ζυγοστάθμιση. Ο συνεργάτης του, ο Γιάννης, είναι λίγο πιο αψύς στη συμπεριφορά του. «Κόψε τις μαλακίες μικρέ». Αν και έχω πολλά χρόνια να ψάξω στην αποθήκη, νομίζω ότι έχουμε φυλάξει τις ζάντες. «Πώς είναι δυνατόν» αναρωτήθηκα που ήμουν έφτασα απύρετος στην Αθήνα. Ωραία περάσαμε.

ΔΕΝ ΗΜΟΥΝΑ ΠΑΝΤΑ ΕΤΣΙ (2)

Στο 10ήμερο των πρώτων διακοπών μου με σκηνή σε ελεύθερο κάμπινγκ ταλαιπωρήθηκα όταν θάφτηκα στην Τορώνη, έκαψα τα σωθικά μου από τη νιτρογλυκερίνη που ήπια, είδα χταπόδια να βγαίνουν μόνα τους στην παραλία για φαγωθούν, λίγο έλειψε να με φάει μια αγελάδα, από σύμπτωση δεν πνίγηκα και το αυτοκίνητό μου δεν έγινε βάρκα στο πέλαγος, έχασα ένα στοίχημα που πάλι θα το ξαναέβαζα αφού η μπουκαπόρτα ήταν αδύνατον να κλείσει και όμως έκλεισε, έγινα σημάδι από τρία φορτηγά απαιτώντας τον πρόωρο θάνατό μου λόγω ‘υπερβολικής ταχύτητας’ – έτσι δεν λένε πάντα – ανέβασα άγνωστο από ποια αιτία πυρετό που δεν ανεβάζω ποτέ και έφτασα απύρετος στον προορισμό μου, μου πέταξαν τσιμεντόλιθο αφού έβλεπαν ότι δεν πέθαινα και αφού δεν πέθαινα ‘έτυχε’ να συναντήσω τον καλύτερο τεχνίτη καλλιτέχνη με τη βαριοπούλα της υφηλίου να φτιάξει τις αλουμινένιες ζάντες μου για να αποβλακωθώ και τέλος να κοροϊδευτώ από φίλους για τις μαλακ… βλακείες που τους έλεγα. Τι άλλο σημείο της μοίρας έπρεπε να συναντήσω για να καταλάβω ότι όλα αυτά που έγιναν, που έζησα και που βγήκα αλώβητος ήταν σημάδια που έπρεπε να λάβω σοβαρά υπόψη μου και να μη δοκιμάσω ξανά αυτόν τον τρόπο διακοπών. Δεν ξαναπήγαμε ποτέ διακοπές με σκηνή. Ούτε σαν σκέψη. Αργότερα που παντρευτήκαμε με τη Λενιώ και έγινε Λένα και ήρθαν τα πιτσιρίκια μας, ξεχάσαμε τελείως τη σκηνή μας στο πατάρι, εκεί που βρίσκεται και σήμερα με όλα τα σχετικά, αγορασμένα τότε κειμήλια σήμερα, συνοδευτικά της κατασκηνωτικής ζωής. Υποτάχτηκα στους οιωνούς της μοίρας μου να μην ξαναγευτώ παρόμοιες εμπειρίες και απομάκρυνα ιδέες και σκέψεις τέτοιου περιεχομένου. Άλλωστε, μετά από περίπου 15 χρόνια,ο του Μαξίμου συνειρμικός Πρόεδρος – η επιτομή της έμπνευσης – μου πρότεινε να τον ακολουθήσω σε οδικό ταξίδι στην Ευρώπη (Ελβετία, Γερμανία, Γαλλία), μια εμπειρία – αυτός ο άνθρωπος όλο εμπειρίες μου πρότεινε και μου προτείνει – που έμελε να στιγματίσει την υπόλοιπη μέχρι σήμερα ζωή μου και να επισκεφθούμε σχεδόν όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης με το αυτοκίνητό μας. Δεν ξέρετε, αλλά μάθετε ότι στην πρώτη εκείνη έξοδο στην Ευρώπη παραλίγο να τρακάρουμε μεταξύ μας (!) γιατί ξαφνικά σταμάτησε – σ.σ. καρφώθηκε – χωρίς λόγο μπροστά μου. Πώς το είπε εκείνος ο φίλος ότι ξέρω πολλά γι’ αυτόν; Ναι, ξέρω πολλά. Πάρα πολλά. Πάρα πολλά και παράδοξα όπως π.χ. επεισόδιο με τανκς σε δάσος. Δυστυχώς όμως δεν θα μπορέσω να τα εξιστορήσω γιατί εκτός από τα καταπιεστικά e-mail του, τα ανώνυμα τηλεφωνήματά του και τα ενοχλητικά sms του, έρχεται και χτυπάει τα κουδούνια του σπιτιού μου και φεύγει. Και όλα αυτά γιατί; Για να μην γράψω αλήθειες. Η πρόσφατη απειλή του ήταν ότι θα σας καλέσει σε τραπέζι δήθεν εξ ονόματός μου και θα με βάλει να ψήσω μόνον εγώ για να στιγματιστώ ανεξίτηλα από εσάς. Ικέτης στη βοήθειά σας να τον αποτρέψετε και στη συμπάθειά σας για τις ικανότητές μου.[/color]
(τον εκτιμώ αφάνταστα γι' αυτό και γράφω ότι γράφω. Αν δεν φαίνεται ότι τον εκτιμώ, να βάλω φωτογραφία)

Εύγε!

Ψήστης έγραψε:
. . . . Τι άλλο σημείο της μοίρας έπρεπε να συναντήσω για να καταλάβω ότι όλα αυτά που έγιναν, που έζησα και που βγήκα αλώβητος ήταν σημάδια που έπρεπε να λάβω σοβαρά υπόψη μου και να μη δοκιμάσω ξανά αυτόν τον τρόπο διακοπών. Δεν ξαναπήγαμε ποτέ διακοπές με σκηνή. Ούτε σαν σκέψη. Αργότερα που παντρευτήκαμε με τη Λενιώ και έγινε Λένα και ήρθαν τα πιτσιρίκια μας, ξεχάσαμε τελείως τη σκηνή μας στο πατάρι, εκεί που βρίσκεται και σήμερα με όλα τα σχετικά, αγορασμένα τότε κειμήλια σήμερα, συνοδευτικά της κατασκηνωτικής ζωής. Υποτάχτηκα στους οιωνούς της μοίρας μου να μην ξαναγευτώ παρόμοιες εμπειρίες και απομάκρυνα ιδέες και σκέψεις τέτοιου περιεχομένου . . . .

ΜΠΡΑΒΟ κι' από μένα . . . Αν και θα προτιμούσα να είχες γράψει κάτι άλλο στην θέση του παραπάνω αποσπάσματος της καταπληκτικής, (κατά τα άλλα), αφήγησής σου . . . Σε κάθε περίπτωση όμως ποτέ δεν είναι αργά ! ! . . . Βγάλε λοιπόν την σκηνούλα σου και όλα τα παρελκόμενα από το πατάρι και κάνε μιά καινούργια αρχή ! !

Και πάλι ΜΠΡΑΒΟ γιά το γραψιμό σου . . . και γιατί όχι . . . και γιά τις campίστικες εμπειρίες σου ! ! !

Υπέροχο ... ... ... ... ...

Ψήστης έγραψε:
... Δεν ξέρετε, αλλά μάθετε ότι στην πρώτη εκείνη έξοδο στην Ευρώπη παραλίγο να τρακάρουμε μεταξύ μας (!) γιατί ξαφνικά σταμάτησε – σ.σ. καρφώθηκε – χωρίς λόγο μπροστά μου.

... ήθελα να τεστάρω ... τα αντανακλαστικά σου ... πολύ καλά τα πήγες ... !

Ψήστης έγραψε:
... όπως π.χ. επεισόδιο με τανκς σε δάσος.

... ... ... ...

Ψήστης έγραψε:
... θα σας καλέσει σε τραπέζι δήθεν εξ ονόματός μου και θα με βάλει να ψήσω μόνον εγώ για να στιγματιστώ ανεξίτηλα από εσάς.

... ... μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι ... !

Γενικά πάντως ... ξανά σκέψου το το "κατασκηνωτικό" ... μπορώ να βοηθήσω ... !
... άσε που θα αποκτήσεις ακόμη περισσότερες εμπειρίες ...!

Aγαπητέ μας ψήστη μια που ανέφερες τανκς, είχα κι`εγώ μια ανάλογη εμπειρία, στην πρώτη μου εξόρμηση στο εξωτερικό με σκηνές, είχα και τα δυο αγόρια μας μαζί, έπεσα σ`ένα μπλόκο τανκς στο Κόσοβο και αναγκάστηκα να αλλάξω τη διαδρομή μου για τις Δαλματικές ακτές.

"Ψήστης" Για την αφήγηση σου ..........

Γιώργος έγραψε:
Βγάλε λοιπόν την σκηνούλα σου και όλα τα παρελκόμενα από το πατάρι και κάνε μιά καινούργια αρχή ! !

Συμφωνώ με τον Γιώργο αλλά να πω πως υπάρχουν στο εμπόριο και μικρά βολικά τροχόσπιτα...... Για πάρε το Μάξιμο απο το χέρι και δεν θα χάσεις .

Ωραία αφήγηση με πλούσιο περιεχόμενο!

caminador έγραψε:Εύγε!

σε ευχαριστώ πολύ

Γιώργος έγραψε:

Ψήστης έγραψε:
. . . . Τι άλλο σημείο της μοίρας έπρεπε να συναντήσω για να καταλάβω ότι όλα αυτά που έγιναν, που έζησα και που βγήκα αλώβητος ήταν σημάδια που έπρεπε να λάβω σοβαρά υπόψη μου και να μη δοκιμάσω ξανά αυτόν τον τρόπο διακοπών. Δεν ξαναπήγαμε ποτέ διακοπές με σκηνή. Ούτε σαν σκέψη. Αργότερα που παντρευτήκαμε με τη Λενιώ και έγινε Λένα και ήρθαν τα πιτσιρίκια μας, ξεχάσαμε τελείως τη σκηνή μας στο πατάρι, εκεί που βρίσκεται και σήμερα με όλα τα σχετικά, αγορασμένα τότε κειμήλια σήμερα, συνοδευτικά της κατασκηνωτικής ζωής. Υποτάχτηκα στους οιωνούς της μοίρας μου να μην ξαναγευτώ παρόμοιες εμπειρίες και απομάκρυνα ιδέες και σκέψεις τέτοιου περιεχομένου . . . .

ΜΠΡΑΒΟ κι' από μένα . . . Αν και θα προτιμούσα να είχες γράψει κάτι άλλο στην θέση του παραπάνω αποσπάσματος της καταπληκτικής, (κατά τα άλλα), αφήγησής σου . . . Σε κάθε περίπτωση όμως ποτέ δεν είναι αργά ! ! . . . Βγάλε λοιπόν την σκηνούλα σου και όλα τα παρελκόμενα από το πατάρι και κάνε μιά καινούργια αρχή ! !

Και πάλι ΜΠΡΑΒΟ γιά το γραψιμό σου . . . και γιατί όχι . . . και γιά τις campίστικες εμπειρίες σου ! ! !

Σε ευχαριστώ αλλά τώρα σκέφτομαι μάλλον

Maximos έγραψε:Υπέροχο ... ... ... ... ...

Ψήστης έγραψε:
... Δεν ξέρετε, αλλά μάθετε ότι στην πρώτη εκείνη έξοδο στην Ευρώπη παραλίγο να τρακάρουμε μεταξύ μας (!) γιατί ξαφνικά σταμάτησε – σ.σ. καρφώθηκε – χωρίς λόγο μπροστά μου.

... ήθελα να τεστάρω ... τα αντανακλαστικά σου ... πολύ καλά τα πήγες ... !

Ψήστης έγραψε:
... όπως π.χ. επεισόδιο με τανκς σε δάσος.

... ... ... ...

Ψήστης έγραψε:
... θα σας καλέσει σε τραπέζι δήθεν εξ ονόματός μου και θα με βάλει να ψήσω μόνον εγώ για να στιγματιστώ ανεξίτηλα από εσάς.

... ... μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι ... !

Γενικά πάντως ... ξανά σκέψου το το "κατασκηνωτικό" ... μπορώ να βοηθήσω ... !
... άσε που θα αποκτήσεις ακόμη περισσότερες εμπειρίες ...!

...
Θυμάσαι, πώς δεν θυμάσαι

caminador έγραψε:Aγαπητέ μας ψήστη μια που ανέφερες τανκς, είχα κι`εγώ μια ανάλογη εμπειρία, στην πρώτη μου εξόρμηση στο εξωτερικό με σκηνές, είχα και τα δυο αγόρια μας μαζί, έπεσα σ`ένα μπλόκο τανκς στο Κόσοβο και αναγκάστηκα να αλλάξω τη διαδρομή μου για τις Δαλματικές ακτές.

ευτυχώς ήταν μια μόνο και παραδόξως, ανώδυνη

Aigagros έγραψε:Ωραία αφήγηση με πλούσιο περιεχόμενο!

Για ή για δεν το βλέπω, αλλά για πάντα ψηνόμουν Μέχρι να μεταβολιστώ στη συνταξιοδοτική ζωή ακόμα. Θα δούμε. Εξάλλου όλοι μάθατε πλέον ποιός μου πιπιλίζει τα αυτιά συνέχεια

Ψήστης έγραψε:... Θα δούμε. Εξάλλου όλοι μάθατε πλέον ποιός μου πιπιλίζει τα αυτιά συνέχεια

... αν νομίζεις, ότι με αυτά που γράφεις ... θα αλλάξει κάτι ...
... απλά ... νομίζεις ... !

Maximos έγραψε:

Ψήστης έγραψε:... Θα δούμε. Εξάλλου όλοι μάθατε πλέον ποιός μου πιπιλίζει τα αυτιά συνέχεια

... αν νομίζεις, ότι με αυτά που γράφεις ... θα αλλάξει κάτι ...
... απλά ... νομίζεις ... !

το παλεύω να αλάκσι, να ιεξάλλα

athanase έγραψε:Εξαιρετική, γλαφυρή αφήγηση, μας γύρισες αρκετά πίσω...
Το απολαύσαμε και γι αυτό σ΄ευχαριστούμε...

για τα καλά σου λόγια. Κι εγώ απολαμβάνω την επιστροφή στο χθες και την αναζωπύρωση των αναμνήσεων και των έκτοτε εμπειριών. Ευχαριστώ και πάλι

Σας εύχομαι να συμμαχίσουν οι δυνάμεις του σύμπαντος και να αποκτήσετε σύντομα το