Νότια Γαλλία, Γαλλο-Ισπανικά Πυρηναία Ιούλιος 2011

Γιατί πήγαμε εκεί φέτος?

Δεν ξέρω πως εσείς ξεκινάτε να πάτε κάπου εκτός Ελλάδος, εμείς χρειαζόμαστε ένα κέντρισμα, ένα απωθημένο, κάτι, που μπορεί να είναι ένα ντοκιμαντέρ, η αφήγηση ενός φίλου, μία φωτογραφία, ένας φίλος που θέλουμε να δούμε, ένα μουσείο που θέλουμε να πάμε. Φέτος για το ταξίδι που κάναμε στην Νότια Γαλλία και τα Πυρηναία το κέντρισμα ήταν τα ντοκιμαντέρ της Μάγιας Τσόκλη για τους θρησκευτικούς ποδαρόδρομους του Καμίνο ντε Σαντιάγκο και Καμίνο ντε λα Κομποστέλλα στα Πυρηναία και στην Γαλλία , και το Μουσείο Γκουγκενχάιμ στο Μπιλμπάο. Και για να πάμε να σε αυτές τις περιοχές, αναγκαστικά αλλά με μεγάλη μας χαρά, περιδιαβήκαμε και την Νότια Γαλλία.

Επειδή ο καθένας βλέπει διαφορετικά πράγματα ακόμη και στο ίδιο ταξίδι και έχει διαφορετικά ενδιαφέροντα και στόχους, θα σας γράψω τι έκανε σε εμάς εντύπωση και τι θέλαμε εμείς να δούμε. Θα βάλω και φωτογραφίες, αν και αρνούμαι να προσυπογράψω το ρητό «μία φωτογραφία ισούται με χίλιες λέξεις». Δεν υποτιμώ τη δύναμη της φωτογραφίας, αλλά προτιμώ τις λέξεις. Εάν ήταν δυνατότερη η φωτογραφία θα είχε ακυρώσει τον γραπτό λόγο. Που όμως ζει και βασιλεύει. Και η φωτογραφία τον συμπληρώνει, αν και τον αντιμάχεται πολλές φορές….. Φιλοσοφία τέλος.

Ξεκινήσαμε ορεξάτοι, δύο κάμπερ, με ένα αδρό πρόγραμμα στο χέρι, το οποίο είναι δεν είναι δόγμα απαρέγκλιτο αλλά οδηγός για δράση, και τροποποιείται ανάλογα με τις συνθήκες. Έτσι λοιπόν γίναμε εβαπορέ με το κλασσικό καράβι, βγήκαμε καταμεσήμερο στην Αγκόνα και χτυπήσαμε την autostrada προς Γένοβα, 529 χλμ σερί, με στόχο να διανυκτερεύσουμε σε ένα camper stop στην Albissola Marina, ένα χωριό έξω από την Γένοβα. Βρήκαμε εύκολα το μέρος που όφειλε να είναι το camper stop, thanx to GPS, περασμένες 10 το βράδυ, καραβιασμένοι και κατάκοποι, αλλά… έκπληξη. Μεγάλη έκπληξη!! Στη θέση του camper stop είχε αρχίσει να ξεφυτρώνει μεγάλη οικοδομή. Στάση, ανάπαυση, ξανα-ξεκινάμε για αναζήτηση χώρου διανυκτέρευσης, με όχι καλές συνθήκες πλέον, δεδομένου ότι αναγκαστικά θα παραβιάσουμε τον χρυσό κανόνα του καμπερίστα/κατασκηνωτή, "πρώτα βρίσκεις το μέρος που θα διανυκτερεύσεις και μετά ασχολείσαι με όλα τα άλλα". Ανεβαίνουμε, κατεβαίνουμε, ανηφόρες, κατηφόρες, τρόγυρα στην Γένοβα, μεγάλη πόλη, κοντεύουμε να χαθούμε μέσα στη νύχτα και αποφασίζουμε κατά τις 11 πια να διανυκτερεύσουμε σε ένα βενζινάδικο πάνω στην εθνική οδό. Επικεντρώνομαι σε θετικές σκέψεις, βαθιές αναπνοές, δεν λέω σε κανένα ιστορίες που έχω διαβάσει από Άγγλους στο internet και έχω ακούσει από Έλληνες πρώτο χέρι, για ληστείες με αέρια σε βενζινάδικα, κλπ. Παρκάρουμε, σε καλοφωτισμένο άνετο σημείο δίπλα δίπλα, είναι Σάββατο βράδυ και το πάρκινγκ είναι γεμάτο τίγκα από νταλίκες που διανυκτερεύουν, γιατί όπως και στην Ελλάδα απαγορεύεται να κυκλοφορούν στους δρόμους τα Σαββατοκύριακα. Να σας πω ότι τρέφουμε συμπάθεια προς το είδος του νταλίκαμαν και όπου τους πετυχαίνουμε πιάνουμε κουβέντες. Επίσης για λόγους ασφαλείας, πάντα χαιρετάμε τους διπλανούς μας και βεβαιωνόμαστε ότι μας είδανε και τους είδαμε καλά, ώστε εάν δουν κάτι περίεργο, να μπορούν να ειδοποιήσουν την αστυνομία μετά λόγου γνώσεως. (Δεύτερος χρυσός κανόνας του καμπιτζή/καμπερίστα/κλπ.) Πηγαίνουμε λοιπόν για τις σχετικές χαιρετούρες, οι νταλικαίοι είναι άραβες και ανατολικοί, έχουν βγάλει τραπεζάκια και τρωγοπίνουν. Τους λέμε ότι θα μείνουμε δίπλα τους, στην ίδια γειτονιά και να μας προσέχουν. Οι άνθρωποι ευγενείς, μας λένε ότι δεν υπάρχει θέμα και ότι θα ξενυχτήσουν γιατί έχουν να προσέχουν τα εμπορεύματα και τα αυτοκίνητά τους. Τέλος καλό όλα καλά.

Την άλλη μέρα ξεκινάμε για την Γαλλο-ιταλική Ριβιέρα, για την οποία να σας πω ότι το κατακαλόκαιρο είναι πήχτρα και μεγάλη ταλαιπωρία, και γι΄αυτό δεν είχαμε σκοπό να μείνουμε αλλά μόνο να κάνουμε ένα γρήγορο πέρασμα, για τα μάτια του κόσμου που λέμε. Θα πάμε κάποια άλλη φορά, και όχι κατακαλόκαιρο, να δούμε το εκπληκτικό Portofino και το Cinque Terre. Πήραμε λοιπόν τον κάτω δρόμο στα γρήγορα, με τις στροφές του και την καθαρά μεσογειακή φύση με πεύκα, [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

βράχια και μπλε θάλασσα, περάσαμε στα γρήγορα από το ηρωικό των νιάτων μας Σαν Ρέμο με το Φεστιβαλάκι του, τον παραλιακό δρόμο που ήταν φουλ στις ντενεκεδοκατασκευές με πινακίδες Πλάζ Τζιοβάννι, Πλάζ Τζιάκομο, κλπ. και πίσω από τις ντενεκοεισόδους και τους ντενεκοφράχτες ξαπλώστρες και ομπρέλες στη σειρά η μια δίπλα στην άλλη. Φρίκη!!...Τι δουλειά είχαμε εμείς εκεί? Άγνωστο… Δεν βγάλαμε καμία φωτογραφία γιατί το θέαμα ήταν ενοχλητικό.

Το σκηνικό άλλαξε μόλις περάσαμε στη Γαλλία. Οι ντενεκοκατασκευές τελείωσαν, οι θάλασσες ελεύθερες χωρίς οργανωμένες πλαζ και ο «αέρας» διαφορετικός. Γαλλικό πνεύμα, ελεύθερο, ανάλαφρο, καλλιτεχνικό αλλά και γεώδες, πολυτελές σε μερικά σημεία αλλά όχι κραυγαλέο, χωρίς υπερβολές. Δεν λέω, καλοί οι Ιταλοί, πανέμορφη η Ιταλία, αλλά οι παραλίες τους φρίκη απερίγραπτη.

Σταματάμε για φαγητό πάνω στην παραλία, λίγα μέτρα από το κύμα, κοντά σε ένα καζίνο πολύ κοντά στο Μόντε Κάρλο. Κάτσαμε αφού ελέγξαμε τον κατάλογο γιατί δεν θέλαμε να την πάθουμε και να το φυσάμε όπως άλλοι συμφορουμίστες φίλοι με τα αυγά υπερπολυτελείας. 4 άτομα κάτι λιγότερα από 50 ευρώ για 4 πιτσομακάρονα, σαλάτα, και 4 μπύρες με θέα στην θάλασσα και τις γοργόνες, που εξετάζανε, τάχα μου δήθεν αδιάφορα αλλά εμβριθώς κατά τα άλλα, οι άντροι. Εμείς τους γοργόνους. Not bad, θα έλεγα για ένα από τα πιο τουριστικά μέρη του κόσμου… Και το παρκάρισμα στον κεντρικό δρόμο έξω από ένα καταπληκτικό πάρκο δωρεάν γιατί ήταν Κυριακή.

Συνέχεια στο Μόντε Κάρλο, Μονακό, ραντεβού με την Καρολίνα, την Στεφανί και τον Αλμπέρτο. Μας έστησαν, περιττό να σας πω. Περάσαμε από το παλάτι και δεν μας άνοιξαν. Δεν πειράζει. Υπεράνω εμείς, συνεχίζουμε να περιδιαβαίνουμε στην πιο χλιδογκλαμουράτη πόλη-κρατίδιο, αλλά αδύνατον να σταθούμε… Παντού απαγορευτικά για camper και τροχόσπιτα. Τι να μας κάνουν εμάς τους πειναλέους με τις κράμερ, πελάτες για τα χλιδοξενοδοχεία και τα γκλαμουροκαζίνα θέλουν, εμείς μόνο όχληση είμαστε. Το κόβουμε το κρατίδιο πάνω κάτω αρκετές φορές, θυμόμαστε ότι κάποιος είχε γράψει παλιά στο φόρουμ ότι μπορεί κανείς να παρκάρει στην μαρίνα, πληρωματικά βεβαίως, πάμε στη μαρίνα αλλά το απαγορευτικό για τα camper είναι σε μέγεθος που βγάζει μάτι. Δεν πειράζει, την είδαμε τη χλιδάντζα, δεν είμαστε και τέτοιοι τύποι, λέμε αντίο εκ του μακρόθεν στην οικογένεια των Μοντεγάσκων, να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλλίτερα.
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

Νίκαια. Φτάνουμε στην περίφημη Νίκαια, απόγευμα αλλά μέρα, προγραμματισμένοι να μείνουμε δύο μέρες. Τριγυρίζουμε στην πόλη εποχούμενοι σε αναζήτηση χώρου διανυκτέρευσης. Σας έχω πει, δεν σας έχω πει, ότι ΔΕΝ πηγαίνουμε σε κάμπινγκ παρά μόνο αν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Καλή η Νίκαια, ωραία η παραλία, μπροστά στον πιο κεντρικό δρόμο, στην Rues des Anglais εάν θυμάμαι καλά το όνομά του, χωρίς ομπρέλες και ξαπλώστρες, οι άνθρωποι περπατάνε πάνω κάτω, νυφοπάζαρο, βγάζουν τα παιδιά και τα σκυλιά τους βόλτα, κάνουν μπάνιο, τέλεια. Βρίσκουμε χώρο να παρκάρουμε και να διανυκτερεύσουμε σε ένα πλατιάκι που τις καθημερινές γίνεται παζάρι. Είμαστε τυχεροί γιατί είναι Κυριακή βράδυ και την Δευτέρα δεν έχει παζάρι, οπότε παρκάρουμε άφοβα. Δίπλα υπάρχει τροχόσπιτο-καντίνα με φουγάρο, ναι το είδαμε και αυτό, που ψήνει φρέσκο ψωμί. Μεγαλείο. Παίρνουμε το τραμ, λίγες στάσεις, ήμασταν κοντά στην παραλία, περιδιαβαίνουμε την παλιά πόλη, την παραλία, την Cours Saleya, το δρόμο που στήνεται το καταπληκτικό παζάρι τις καθημερινές, που τώρα είναι γεμάτος εστιατόρια και τίγκα από κόσμο.

Την άλλη μέρα πάμε στα ορεινά της περιοχής, Biot, Saint Paul de Vence, Vence, Grasse, Mouans Sartoux, και άλλα ων ουκ έστι αριθμός χωριουδάκια κατά την διαδρομή, εγώ σας απαρίθμησα μόνο τα πιο σπουδαία. Σκοπεύουμε στην Vence να επισκεφθούμε την εκκλησία που ζωγράφισε ο Matisse όταν έμενε εκεί, αλλά χάσαμε. Η εκκλησία-μουσείο ανοίγει αργά το απόγευμα και εμείς δεν ξέρουμε που θα διανυκτερεύσουμε. Καταπληκτικά μέρη, σας τα συνιστώ ενθέρμως, αλλά καλλίτερα όχι Ιούλιο και Αύγουστο, αν και δεν είχαμε πολλές δυσκολίες. Χωριά, μεσαιωνικά κάστρα, σπίτια με μελετημένη απλότητα, καμία έκφανση χλιδής, με κεραμίδι σε διάφορους τόνους του καφέ, κήποι με φυτά της περιοχής μεσογειακά, καθόλου γκαζόν και σεγκόβιες, μόνο σκίνοι και πικροδάφνες, και πεύκα διαφόρων ειδών και λουλούδια παντού.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

Στην Grasse, γνωστή ως το μπαλκόνι της Côte d'Azur, κάνουμε αυτό που κάνουν όλοι οι τουρίστες, πηγαίνουμε στον καθεδρικό Notre Dame du Puy, στο παλάτι του επισκόπου του 12ου αιώνα, και στο μουσείο αρωμάτων Fragonard. Καθόμαστε εκεί και μυρίζουμε όλοι μαζί ώρες ατέλειωτες αντρικές και γυναικείες κρέμες, και σαπούνια και κολόνιες και αρώματα και άλλα μυριστικά. Η πόλη αυτή είχε τα πρωτεία στην κατασκευή αρωμάτων στο παρελθόν όταν τα αρώματα δεν ήταν συνθετικά, και παρήγαγε τόνους γιασεμιού και υακίνθων και άλλων λουλουδιών και φυτών για τις αρωματοβιομηχανίες. Όσοι έχετε δει την καταπληκτική ταινία «Το Άρωμα» του 2006 που βασίζεται στο ομώνυμο τρομακτικό παραμύθι-φιλοσοφικό θρίλερ του Γερμανού Πάτρικ Ζισκίντ γραμμένο το 1985, έχετε δει όμορφες γωνίες της μεσαιωνικής αυτής πόλης.

Στην επιστροφή στη Νίκαια διαπιστώνουμε ότι εκεί που αρχίζει να τελειώνει η πόλη προς το αεροδρόμιο, πάνω στην παραλία απέναντι από ένα πευκοδάσος, τα αυτοκίνητα και τα αυτοκινούμενα είναι στη σειρά το ένα πίσω από το άλλο. Μένουμε εκεί για διανυκτέρευση. Τέλεια. Είναι σούρουπο, παρκάρουμε, βγάζουμε τραπεζοκαρέκλες όπως όλοι πάνω στο κύμα κυριολεκτικά, βάζουμε μαγιώ και την πέφτουμε στη θάλασσα. Η οποία έχει ένα βουβό ωκεάνιο κύμα, αλλά είναι γαλάζια. Καλή φαίνεται. Μπαίνω. Το νερό είναι προς μεγάλη μου έκπληξη χλιαρό και τελείως αδιαφανές. Δεν μπορώ να δω τα πόδια μου. Και όσοι με ξέρετε γνωρίζετε ότι η απόσταση μεταξύ των ματιών μου και των ποδιών μου δεν είναι και πολύ μεγάλη….... Οπότε, ψύχραιμα, λέω… τι γυρεύω εγώ εδώ, από τις δικές μας καταπληκτικές θάλασσες σε αυτό το κατρουλόπραγμα που δεν ήταν και διάφανο? Έξω γρήγορα, στο τρίλεπτο-τετράλεπτο μόλις συνειδητοποιώ την κατάσταση.

Διαγράφονται λοιπόν οι θάλασσες και στην Γαλλία, στην περίφημη Côte d'Azur.
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

Τέλος πάντων, να μην λέω και υπερβολές, δεν πήγαμε στο Saint Tropez γιατί, καταλαβαίνετε, δεν ήταν εκεί η Μπριζίτ Μπαρντό τις μέρες που θα πηγαίναμε εμείς, δεν πήγαμε και στην Antibes, γιατί δεν είχαμε σκοπό σε αυτό το ταξίδι να εξερευνήσουμε αυτή την περιοχή, χάσαμε και το ίδρυμα Maeght κοντά στην Vence που φιλοξενεί μία μεγάλη συλλογή μοντέρνας τέχνης με Bonnard, Georges Braque, Marc Chagall, Alberto Giacometti, και Joan Miró μεταξύ άλλων, αλλά θα πάμε μια άλλη φορά γιατί είναι στο δρόμο προς άλλες περιοχές της Γαλλίας και φυσικά προς την Ισπανία-Πορτογαλία, και φυσικά μεγάλη μου αδυναμία.

Φύγαμε με κατεύθυνση τις κοντινές Κάννες, για ένα πέρασμα για να δούμε την πόλη του ομώνυμου Φεστιβάλ. Κίνηση τρελή, μεσημεριού στο κέντρο της Αθήνας. Περνάμε από την παραλία μπροστά από το μέγαρο του Φεστιβάλ, του υποβάλλουμε τα σέβη μας γιατί βλέπουμε ανελλιπώς τις ταινίες του, που είναι μάλλον ενός συγκεκριμένου χαρακτήρα, και συνεχίζουμε παραλιακά χωρίς να σταματήσουμε στην πηγμένη παραλία των Καννών, αγριεμένοι από τις πινακίδες που απαγορεύουν την στάθμευση σε αυτοκινούμενα. Επιβεβαιώνουμε πρακτικά αυτό που είχαμε διαβάσει και ακούσει ότι η παραλία στην Νότια Γαλλία, σε αντίθεση με όλη την υπόλοιπη Γαλλία, είναι εχθρική προς τα αυτοκινούμενα και τα τροχόσπιτα. Δεν μας νοιάζει. Εμείς μόνο να περάσουμε θέλαμε μια και ήταν ο δρόμος μας.

Mouns Sartoux στην ίδια περιοχή
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]


Γαλλική Ριβιέρα

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]
C
Στα στενά της Vence