Για το πολυακουσμένο σύνδρομο Ασπεργκερ

Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και μια και επεκτεινόμαστε σε μη ταξιδιωτικά θέματα, και επειδή πολυακούστηκε το σύνδρομο Ασπεργκερ αυτές τις μέρες μετά την τραγική δολοφονία των παιδιών στο Κεννέκτικατ, και επειδή το θέμα, ως όφειλε δεν έχει θρησκευτική ή πολιτική χροιά, μπορείτε να διαβάσετε τα παρακάτω που τα βρήκα πολύ ενδιαφέροντα.

«Πίστεψέ με, αν ο νεαρός που σκότωσε τα παιδάκια στο Κονέκτικατ είχε Asperger, μάλλον ήταν το τελευταίο πράγμα που τον βασάνιζε…..»
Αθήνα 19/12/2012

Αυτή ήταν η αυθόρμητη αντίδραση ενός νεαρού φοιτητή από την Αθήνα με σύνδρομο Asperger (ή αλλιώς Υψηλής Λειτουργικότητας Αυτισμό) στο άκουσμα ότι ο Άνταμ Λάνζα, που σκότωσε εν ψυχρώ 20 μικρά παιδιά, είχε σύνδρομο Asperger. Η είδηση αυτή αποτέλεσε αφορμή για να επικοινωνήσω μαζί σας.
Γύρω από τον αυτισμό, και ειδικότερα το σύνδρομο Asperger, κατά καιρούς αναπτύσσονται διάφοροι μύθοι οι οποίοι δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις στο κοινό το οποίο δεν είναι και υποχρεωμένο να γνωρίζει τι ακριβώς είναι το φάσμα του αυτισμού και το σύνδρομο Asperger. Όμως, το να ερμηνεύουμε τόσο πρόχειρα τις αποτρόπαιες συμπεριφορές ενός ανθρώπου και να τις ταυτίζουμε με τον αυτισμό, δημιουργεί αμηχανία και καχυποψία και στοχοποιεί ένα σημαντικό αριθμό παιδιών και ενηλίκων με σύνδρομο Asperger.
Ας αναλογιστούμε τους πιτσιρικάδες ενός σχολείου που έχουν ένα συμμαθητή με Asperger και εύκολα μπορούν να αρχίσουν να τον αποκαλούν μακελάρη ή φονιά επειδή η περιγραφή του δράστη τους θυμίζει χαρακτηριστικά του συμμαθητή τους. Ας σκεφτούμε πόσο άσχημα θα νιώσει ένας φοιτητής με Asperger, o οποίος μέχρι τώρα δεν ντρεπόταν να το πει στους συμφοιτητές του, αντί για κατανόηση και στήριξη αρχίζει να βιώνει την καχυποψία και την απαξίωση από τους συμφοιτητές του, επειδή διάβασαν τη σχετική είδηση στο internet και φοβήθηκαν μήπως πάθουν κακό.
Θα ήταν λοιπόν επιτακτική ανάγκη να διασαφηνιστούν ορισμένα πράγματα. Αρχικά, τα παιδιά και οι ενήλικες με σύνδρομο Asperger ούτε κακοί είναι ούτε επικίνδυνοι. Πυρήνας της διαφορετικότητας τους είναι πως παρόλο που επιθυμούν τους φίλους και την κοινωνικότητα δεν ξέρουν το πώς….. κάτι που για όλους τους υπόλοιπους είναι έμφυτο και δεδομένο. Οι ίδιοι πολλές φορές χαρακτηρίζουν τον αυτισμό σαν κοινωνική δυσλεξία όπου, όπως το άτομο με δυσλεξία δυσκολεύεται στη γραπτό λόγο κάνοντας ορθογραφικά λάθη, αυτοί δυσκολεύονται στην κοινωνική επαφή. Επιπλέον, το σύνδρομο Αsperger και γενικότερα το φάσμα του αυτισμού έχει, κατά τη προσωπική μου άποψη, «ταλαιπωρηθεί» με πολλούς μύθους. Ένας από αυτούς λέει ότι τα άτομα αυτά είναι ιδιοφυίες, κάτι που στη πραγματικότητα ισχύει μόνο για περίπου το 20% ,με άλλα λόγια για 2 στους 10. Κατά συνέπεια, πολλά άτομα με Asperger λόγω αυτής της λανθασμένης εντύπωσης ταλαιπωρούνται και τυγχάνουν λανθασμένων χειρισμών. Ακόμη, πρέπει να επισημανθεί πως τα άτομα με σύνδρομο Asperger, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες επιστημονικές έρευνες, έχουν τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες να έχουν παραβατική συμπεριφορά με τον υπόλοιπο πληθυσμό και σε αρκετές περιπτώσεις είναι εκνευριστικά προσηλωμένοι στην τήρηση κανόνων και νόμων. Δεν υπάρχουν σήμερα καταγεγραμμένες περιπτώσεις παραβατικότητας εξαιτίας μόνο του αυτισμού.
Ακόμη κι αν η περίπτωση του Ανταμ Λάντζα συνδέεται με το συγκεκριμένο σύνδρομο, θα ήταν επιστημονικά και κοινωνικά αυθαίρετο να ταυτίσουμε την αποτρόπαιη αυτή πράξη με το σύνδρομο Asperger. Επομένως, σε τραγικά περιστατικά, όπως το πρόσφατο των ΗΠΑ, θα πρέπει να δούμε ποιες εμπειρίες ζωής όπλισαν το χέρι του δράστη και όχι να δίνουμε αποσπασματικές πληροφορίες δημιουργώντας εντυπώσεις που εξάπτουν μόνο τη φαντασία και συνήθως προκαλούν μεγαλύτερο βάρος στην ψυχή των ανθρώπων.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το ιστορικό ενός ατόμου που οδηγείται σε μία τέτοια ενέργεια ούτε το τι συμβαίνει στην ψυχή και το μυαλό του. Ένα πλήθος παραγόντων όπως , τα δύσκολα παιδικά χρόνια, οι άσχημες σχολικές εμπειρίες, το είδος των διαπροσωπικών σχέσεων εντός και εκτός οικογένειας, οι ψυχοσυναισθηματικές δυσκολίες μπορούν να στιγματίσουν ένα άτομο και να το οδηγήσουν σε αδιέξοδα.
Ζούμε σε δύσκολες εποχές όπου τραγικά γεγονότα, όπως αυτά του Κονέκτικατ, θα πρέπει να μας οδηγήσουν σε περίσκεψη για το πού έχουν γίνει λάθη και το πώς πρέπει να διορθωθούν. Εκείνο που θα πρέπει να δει ο καθένας μας ξεχωριστά είναι η στήριξη του διπλανού μας (του συναδέλφου, του γείτονα, του φίλου). Αρκετές φορές τον προσπερνάμε βιαστικά μέσα τη δίνη των δικών μας προβλημάτων όταν εκείνος μας πλησιάζει γιατί θέλει να μας μιλήσει. Αυτό που οπλίζει το χέρι κάποιων είναι η αδιαφορία, ο εγωκεντρισμός και η έλλειψη συλλογικού πνεύματος κι όχι η διαφορετικότητα η οποία ποτέ δεν είναι επικίνδυνη.
Με εκτίμηση
Μαρία Ηλιοπούλου, Ψυχολόγος, Πρόεδρος του Ελληνικού Συλλόγου για το σύνδρομο Asperger
Δρ. Παναγιώτης Ν. Σιαπέρας, Πρόεδρος του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών
Ψυχολόγος, Εργοθεραπευτής, Ειδικευμένος στις Αναπτυξιακές Διαταραχές,
Επιστημονικός Συνεργάτης Πανεπιστημίου Cambridge

Καλές γιορτές
C

Σίσσυ αρκετά ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

Θα σταθώ στην παράγραφο :
"....Εκείνο που θα πρέπει να δει ο καθένας μας ξεχωριστά είναι η στήριξη του διπλανού μας (του συναδέλφου, του γείτονα, του φίλου). Αρκετές φορές τον προσπερνάμε βιαστικά μέσα τη δίνη των δικών μας προβλημάτων όταν εκείνος μας πλησιάζει γιατί θέλει να μας μιλήσει. Αυτό που οπλίζει το χέρι κάποιων είναι η αδιαφορία, ο εγωκεντρισμός και η έλλειψη συλλογικού πνεύματος κι όχι η διαφορετικότητα η οποία ποτέ δεν είναι επικίνδυνη...."

Η απόγνωση είναι ένα πολύ επικίνδυνο συναίσθημα, που μετουσιώνεται στην πράξη, ανάλογα με την προσωπικότητα μας, με ποικίλους τρόπους.

Και κάτι ακόμη που δεν έχω ακούσει να σχολιάζεται από τα ΜΜΕ.
Οι κάτοικοι αρκετών πολιτειών στις ΗΠΑ παρά το σύστημα παιδείας τους και την όποια τεχνολογική αιχμή διαθέτουν, αποδεικνύονται πολύ επιρρεπείς σε προσηλυτισμούς από "νεοφανείς" αιρέσεις, "αμφίβολα" κινήματα και παντός είδους ακατανόητους "δογματισμούς",
οι οποίοι σε συνδυασμό με τη ευκολία στην εύρεση και απόκτηση όπλων (λίγα μόλις λεπτά περιήγησης σε αμερικανικές ιστοσελίδες πώλησης πυρομαχικών αρκούν για να διαπιστώσετε πόσο εύκολα μπορεί ένας κάτοικος των ΗΠΑ να προμηθευτεί σφαίρες και όπλα από το Διαδίκτυο) έχουν σαν κατάληξη φαινόμενα σαν το τελευταίο στο Κονέτικατ,
(αν ανατρέξετε στο πρόσφατο παρελθόν θα θυμηθείτε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις : 12/12/12 επίθεση με 3 νεκρούς σε εμπορικό κέντρο στο Πόρτλαντ, 28/9/12 ενοπλη επίθεση σε εταιρεία στη Μιννεάπολη με 5 νεκρούς κλπ, κλπ).
Η ....."κουλτούρα" της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ έχει τις ρίζες της στην ίδρυση του Αμερικανικού έθνους και αποτελεί μια θεμιτή παράδοση,η οποία σε συνδυασμό με το φόβο μιας επικείμενης καταστροφής που επίσης αποτελεί ένα είδος Αμερικανικής "κουλτούρας" έχουν συχνά πυκνά αποτέλεσμα θανατηφόρες επιθέσεις που προκαλούν και συγκινούν ..... δυστυχώς όμως για πολύ λίγο !!!

H Ευκολία στην εύρεση όπλων και πυρομαχικών σίγουρα πρέπει να είναι ένας παράγοντας, μου κάνει εντύπωση και απορώ γιατί σε πάρα πολλά Αμερικανικά κινηματογραφικά φιλμς, υπάρχει τόσο πιστολίδι,και πολλές φορές δεκάδες νεκροί. διαμορφώνεται ένα πλαίσιο όπου η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία, έστω και αν πρόκειται για "κακούς".

Το σίγουρο είναι ότι οι κάθε είδους ταμπέλες είναι καταστροφικές είτε τις προσάπτουμε σε άτομα, είτε σε ομάδες είτε και σε λαούς ακόμη...
Όσο για την νόμιμη οπλοκατοχή σε συνδυασμό η όχι με τα αδιέξοδα του κοσμάκη ας ελπίζουμε ότι κάποτε, κάτι θα κάνουν οι κρατούντες. Αν τους παίρνει φυσικά να εναντιωθούν στα τεράστια οικονομικά συμφέροντα.
Ταπεινή μου γνώμη και παράνομα να είναι, θα υπάρχουν για πολύ- τα όπλα- αν δεν αλλάξει η νοοτροπία του μέσου Αμερικάνου.
Πράγμα που δεν φαίνεται να θέλει κανείς και όχι μόνο στον κινηματογράφο και την τηλεόραση αλλά και πάμπολλα άλλα παραδείγματα τραμπουκισμού από το ίδιο το κράτος...